We moeten een nieuwe manier vinden om met elkaar samen te leven – een stelling waarmee je het haast niet oneens kunt zijn. We moeten ons uit deze fase vol conflicten zien te redden en een nieuwe vorm van samenleven vinden waarin het “ik” plaatsmaakt voor het “wij”. Waar individueel welzijn ondenkbaar is zonder gezamenlijk welzijn.
Het zijn onweerstaanbare statements. Maar toch zitten ze, net als alles wat onbetwistbaar lijkt, vol problematische gedachten. Wie past er binnen dat aantrekkelijke “wij”? Hoe komen we van het “ik” naar het “wij”, van het individu naar de gemeenschap? Vallen ook de mensen waar we een hekel aan hebben onder dat “wij”? Welk percentage van de bevolking valt onder dat gedroomde “wij”? Bestaat er een “wij” zonder “de anderen”? Wat doen we met de dingen die ons dwarszitten? Vallen muggen onder ons “wij”? En virussen? Plankton? En giftige planten? En hoe zit dat met kunstmatige dingen zoals nepplanten? Hoe zit dat met kunstmatige intelligentie? Sinds de jaren vijftig van de 20e eeuw, toen men begon met studies naar AI zoals we die vandaag de dag herkennen, zijn kunstmatige vormen van intelligentie in fictie als bedreiging neergezet. Net als met elke mythologie werd de angst van de maker om door zijn creatie te worden ingehaald en vernietigd een voedingsbodem voor de dilemma’s rond de relatie mens-AI. Is dat nou echt nodig? Wie mag de nieuwe mythen vormgeven? En onze toekomst? Als we AI nu eens uitnodigen om het “wij” te verbeelden? Als we AI nu eens vragen om een plek te verzinnen waar dit “wij” thuis is? Als we AI nu eens vragen om ons te helpen om Una isla te verzinnen?
https://www.srserrano.com/una-isla/
Awards
- 2023: Digital Tools Award from Premis de la Crítica 2023
- 2015: Silver Lion from the Venice Biennale (Italy)
