Theatermaker Naomi Velissariou gebruikt filosofische, wetenschappelijke en persoonlijke denkbeelden als startpunt voor haar voorstellingen. Zo ook voor THE SK CONCERT, de eerste show van PERMANENT DESTRUCTION, het gelegenheidsduo van Velissariou en sound producer Joost Maaskant. The SK concert is Velissarious eerste zelfstandige productie, in coproductie met Theater Utrecht, Rudolphi Producties en CTAKT. Ze liet zich voor dit concert inspireren door Sarah Kane, een van de meest belangwekkende toneelschrijvers van de afgelopen decennia. Velissarious liefde voor taal is onmiskenbaar, ze studeerde o.a. Grieks, Latijn, Nederlands en Literatuurwetenschappen.
Hoe ben je uiteindelijk in de performing arts wereld terechtgekomen?
“Ik deed een keer tijdens een paasvakantie mee aan een theaterworkshop voor middelbare scholieren. Aan het einde van die workshop was ik helemaal verliefd op theater en ging ik auditeren bij allemaal toneelscholen en uiteindelijk heb ik me ingeschreven aan het conservatorium in Antwerpen. In de jaren daarna ben ik een paar keer geswitcht tussen acteren en theaterwetenschap. Ik heb op de universiteit gezeten in Antwerpen en op de toneelacademie in Maastricht. Uiteindelijk ben ik maker geworden omdat ik daar al mijn liefdes in kwijt kan. Zowel mijn nerdie wetenschappelijke interesses als mijn neiging om dramatische statements te maken (lacht). Als spelende theatermaker kan je de meest abstracte content invoelbaar maken, doordat je samen met je publiek in één ruimte bent. Het is ook echt kicken om een mini-universum te creëren waar mensen even in willen zijn met jou.”
Wat was het startpunt om PERMANENT DESTRUCTION te creëren?
Ik kende het werk van Sarah Kane als “besmet materiaal”. Ik heb een paar keer de audities begeleid bij toneelscholen en van de 600 meisjes die daar dan voornamelijk op afkomen, kiest vaak meer dan de helft monologen van Kane om mee te komen auditeren. Op YouTube vind je ook eindeloos veel meisjes die zichzelf filmen terwijl ze diezelfde monologen zo realistisch mogelijk proberen te zeggen terwijl ze huilend op een stoel voor zich uit zitten te staren. Ik wilde het over een heel andere boeg gooien, wilde een ode doen aan het werk van Kane door het in een extreme vorm te gooien, zodat de essentie overbleef, ontdaan van de particuliere psychologie of het narratief. Het startpunt van deze show waren dus de te teksten van Sarah Kane en wat je uiteindelijk ziet is het concert van een op Kane geïnspireerde band genaamd PERMANENT DESTRUCTION. Wat er is overgebleven van Kane is de thematiek, die blijkbaar nog steeds massa’s jonge vrouwen aanspreekt: die van zelfhaat door onbeantwoorde liefde. Daar komt in de voorstelling ook een soort morbide humor bij kijken, dat komt door het contrast van vorm en inhoud. In die zin doet het denken aan de concept albums van eind jaren negentig, zoals die van Malcolm Maclaren en Mike Patton. Die maakten albums met verschillende muzikale genres, rondom 1 duidelijke thematiek. Daar waar zij switchten tussen jazz, disco en soul, zijn het bij The SK concert genres zoals Trap hop, RnB en hardcore.
PERMANENT DESTRUCTION is een sexy show over zelfhaat en onbeantwoorde liefde, met dodelijk poëtische lyrics en een zwaar overstuurd geluid.
Welke invloed zou je willen hebben op het publiek met deze show?
“Wat het publiek eruit haalt, hangt van het publiek zelf af, van de avond waarop ze komen, van wat ze gegeten hebben die avond, van hoe lang het geleden is dat ik seks heb gehad voorafgaand aan de voorstelling, dat soort oncalculeerbare dingen. De uitwerking van mijn kunst heb ik gelukkig niet onder controle. Wat ik graag zou willen geven aan het publiek, is een vorm van katharsis. Ik hoop dat ik dankzij de vorm van het concert en de thematiek die daaraan ten grondslag ligt, samen met het publiek door een universele want heel persoonlijke pijn heen kan gaan, in de hoop dat we er beter uitkomen dan voorheen, dat we door onze gezamenlijke en afzonderlijke pijn te erkennen en te eren, lichter de zaal kunnen uitgaan dan we met zijn allen naar binnen zijn gekomen.
We hebben tegenwoordig de neiging om onze pijn te filteren, te maskeren, het is niet “vet” om te lijden. Onze pijn is niet “insta-waardig” zeg maar. Als we leed zien in films, dan is dat vaak een “geile” variant van leed, zeker bij vrouwen. In films huilen vrouwen zonder geluid, met tranen die over hun wangen biggelen, zonder dat er een grimas te zien is onder die tranen. Zelfs ons leed is fotogeniek geworden. Daar hebben wij van PERMANENT DESTRUCTION schijt aan. Want gestileerde pijn leidt niet naar katharsis. En katharsis is ons doel.”
Velissariou werkte samen met soundproducer Joost Maaskant, beter bekend als Maask. Hij is beatboxer en stemkunstenaar uit Leeuwarden. Met een audio-loopsysteem maakt hij veel verschillende muziek: van jazz naar dubstep en van drum ’n bass naar ska.
Hoe was het om met Maask samen te werken?
“Samenwerken met Joost is een feest. De eerste keer dat we samen aan het jammen waren, was er toevallig een cameraploeg bij. We hebben toen binnen vijf minuten een nummer gemaakt, dat nu nog steeds ons favoriete nummer is [red. I CAN’T FUCK]. Joost en ik hadden meteen een “sicke understanding”. Joost is technisch heel flexibel, hij beatboxt en is sound producer. Hij snapt intuïtief meteen waar iets naartoe gaat, omdat hij én een performance achtergrond heeft, én een muzikale achtergrond. Een hele fijne combo om mee te werken. I am a lucky girl.”
• Permanent Destruction is van 18-20 & 22-26 mei te zien in De Paardenkathedraal. Klik hier voor kaartjes.
Foto: Hans Boddeke