RUSH, een solo voor Manon Santkin, is een pakkend onderzoek naar de twintig jaar dat de danseres deel uitmaakt van Mette Ingvartsens choreografiën. Het stuk is een uitbundige viering van de langlopende samenwerking van de twee, waarin het vak van danser wordt uitgelicht. Door de doorslaggevende momenten uit oude stukken los te woelen en nieuw leven in te blazen, geeft RUSH een beeld van de maakpraktijk als een kostbaar stuk wildernis dat moet worden beschermd – een gedeeld ecosysteem waarbinnen het gezamenlijke werk vorm krijgt.
De meesterlijke Manon Santkin pakt het materiaal van eerdere voorstellingen op en geeft er een nieuwe interpretatie aan. Ze verweeft alles tot een nieuw narratief en haar lichaam ondergaat de transformaties en verschuivingen als een kameleon. Zo danst ze tegelijk een geschiedenis die ze van binnenuit kent, en een nieuwe bijdrage aan het bredere oeuvre. De voorstelling verbindt onder meer de monsterlijke aspecten uit “Manual Focus” met de natuurlijke omgeving uit “The Artificial Nature Project” en de seksuele moraal uit “to come” en “7 Pleasures”. De dwarsverbanden leggen een onverwachte chronologie bloot, geven een stoot vrolijke energie en tonen de fijne details van het dansen.
RUSH is een reflectie op de verschillende werelden die tijdens een maakproces worden gecreëerd. Santkin boort nieuwe doorgangen tussen heden en verleden, tastbaarheid en fictie, utopia en realiteit. Met haar pleidooi voor de dynamiek van het maken nodigt Santkin het publiek uit om zich onder te dompelen in de ontwikkeling van het gezamenlijke kunstenaarschap van haar en Ingvartsen.
https://www.metteingvartsen.net/
Recensies
“Dansshow Rush is zo’n hypnotiserende solo: één weergaloze danser is genoeg”: Fritz de Jong schreef een zeer positieve recensie over RUSH voor Het Parool.
RUSH kreeg vier sterren in het NRC: Naakte dans en rauwe oerkracht tijdens indrukwekkende opening SPRING-festival
In Theaterkrant was RUSH keuze van de criticus: “Een tijdloze stoomcursus in omkering van waarden”
Ook werd RUSH gerecenseerd in de Volkskrant: “Anderhalf uur lang leidt Santkin de toeschouwer langs hoogtepunten uit hun oeuvre. Met een aanstekelijk enthousiasme verbeeldt ze tegengestelde scènes, van het seksualiseren en anonimiseren tot het brutaliseren en activeren van lichamen.”
