
- Dance
- NL premiere
Rapeflower
Disclaimer
Tijdens deze voorstelling is volledig naakt te zien, niet-expliciet materiaal over de verkrachtingscultuur en flistende lichten.
Vertrekkend vanuit de ervaring van verkrachting, gaat deze choreografie niet alleen over de individuele ervaring van het opnieuw verbinden met je eigen lichaam na seksueel geweld, maar ook over het maatschappelijke taboe daarop. Tegelijkertijd confronteert het werk een universeel probleem: de objectivering van het vrouwelijk lichaam als pion in sociale en politieke strijd.

Hoe lang duurt het om een verkracht lichaam te ontdooien?
Als overlevenden kiezen we vaak voor stilte. We verzetten ons tegen het slachtofferlabel dat op onze levende lichamen wordt geplakt. Omdat we geen objecten van medelijden willen worden, maken we onszelf onzichtbaar. Maar door de confrontatie met de ervaring van verkrachting uit de weg te gaan, riskeren we vast te komen zitten in een cyclus van herhaling—waarin we aspecten van het trauma herbeleven in een wanhopige zoektocht naar verloren controle.
Hoe kunnen we het eerlijk hebben over verkrachting? Hoe plaatsen we onze eigen ervaringen tussen het taboe en de pornoficering van dit onderwerp? Rapeflower is een onderzoek dat plaatsvindt in het lichaam zelf. Het is in het lichaam—niet in discours—dat de ervaring van seksueel geweld, of het nu persoonlijk, overgeërfd of aangeleerd is, verweven raakt met verdedigingsmechanismen en overlevingsstrategieën. Dit is een verhaal over verkrachting dat niet wordt begrepen als een eenmalige gebeurtenis, maar als een conditie.
Hoe kan de praktijk van de klassieke Japanse jiutamai-dans bijdragen aan deze zoektocht? Is het een vorm van bevrijding, of houdt het onderdrukking in stand? Of misschien beide? In Rapeflower put Hana Umeda uit de tradities van deze 19e-eeuwse kunstvorm, die in Japan exclusief door vrouwen werd uitgevoerd. Voor veel van deze vrouwen was dans onlosmakelijk verbonden met geweld—opgesloten in kleine kamers en onderworpen aan seksueel misbruik tijdens besloten voorstellingen. De beweging, de spanning van het lichaam, de beperking en het bevriezen werden allemaal benadrukt door jiutamai-meesters die hun kennis doorgaven aan de volgende generatie vrouwelijke dansers.
In de Romeinse legende pleegt Lucretia zelfmoord nadat ze werd verkracht door Sextus Tarquinius, waarna ze eeuwenlang een symbool van vrouwelijke deugdzaamheid wordt. Vandaag zou haar dood kunnen worden geïnterpreteerd als een gevolg van PTSS. Daartegenover staat de barokkunstenares Artemisia Gentileschi, die Lucretia herhaaldelijk afbeeldde in haar werk. Zij verwerkte haar eigen verkrachtingservaring door artistieke creatie en werd een van de eerste erkende vrouwelijke schilders in de Europese kunstgeschiedenis.
Kan het podium—waar ik mijn verkrachte lichaam tentoonstel, sprekend in mijn eigen stem terwijl ik de collectieve ervaringen van generaties dansers belichaam—een ruimte worden voor bevrijding?
Deze voorstelling is mede mogelijk gemaakt door:

Delen

Hana Umeda
Credits
Concept/regisseur/choreograaf/tekst/voorstelling: Hana Umeda
Dramaturg/samenwerking aan de tekst: Weronika Murek
Video: Martyna Miller
Muziek: Olga Mysłowska
Lichtregie: Aleksandr Prowaliński
Samenwerking/Outside eye: Joanna Nuckowska
Productie: Olga Kozińska
KOMUNA WARSZAWA- productiehuis
De voorstelling RAPEFLOWER van Hana Umeda werd geproduceerd in Komuna Warszawa als een project dat werd geselecteerd in de Open Call voor performance in 2024.
Het onderzoek voor de voorstelling werd uitgevoerd als onderdeel van het “SoDA” MA-programma in het kader van HZT Berlijn, Univeristy of Arts Berlin & Ernst Busch Academy of Dramatic Arts Berlin en de “Thinking Through the Museum” residentie, Museum van de Geschiedenis van de Poolse Joden POLIN.
Dit werk is tot stand gekomen met financiële steun van de Europese Unie. De hierin geuite meningen kunnen op geen enkele wijze worden opgevat als de officiële mening van de Europese Unie.