"[Het is] wel schrijnend te zien hoe rolbevestigend het toenemende conservatisme is; hoe vrouwen steeds opnieuw hun positie en vrijheid moeten bevechten. In She was a friend of someone else legt Wdowik het even alarmerend als gedesillusioneerd bloot." - Moos van den Broek, de Theaterkrant

She was a friend of someone else is een productie van Poolse theatermaker Gosia Wdowik. Hierin onderzoekt zij de link tussen burn-out en activisme: de angst dat rechten niet levenslang verworven kunnen worden, en dat ze kunnen verdwijnen op het moment dat iemand niet goed oplet. Aan de hand van een persoonlijk verhaal beschrijft ze de inzet voor vrouwenrechten in Polen. Met een subtiele choreografie wordt de toeschouwer meegesleept in het leven van een vrouw die op een dag beslist om, in plaats van te protesteren, in bed te blijven, om er ooit opnieuw uit te komen. 

Het project is ontstaan in een land waar vrouwen beperkte toegang hebben tot anticonceptiemiddelen en waar abortus in januari 2021 illegaal is verklaard. Ondanks immense protesten, bleven de rechten van vrouwen toch miskend. Het oorspronkelijke idee achter She was a friend of someone else was dat vrouwen zich konden verenigen en publiekelijk konden toegeven dat zij een abortus hadden ondergaan, zonder zich schuldig of bang te voelen, en dat dit de wet zou veranderen of beïnvloeden.

Wdowik brengt het verhaal uit Polen als een universele waarschuwing voor de noodzaak om democratische waarden te beschermen, maar ook als een portret van uitputting en berusting - als belangrijkste vijanden in haar langdurige activisme.

Biografie

Theatermaker en GILDIA (Unie van Poolse Theatermakers) lid Gosia Wdowik is geboren in 1988. Hoewel haar hart in Polen ligt, waant ze zich vaak elders. Ze werkt veel met het onderwerp burn-out en verkende het gebied tussen uitputting en agency tijdens haar masterstudie aan DAS Theatre (2020-2022) door activisme-gerelateerde technieken in haar artistieke praktijk op te nemen. In haar voorstelling Shame (Nowy Theater in Warschau) onderzocht ze sociale schaamte over de ’working-class’ afkomst in haar eigen familie over drie generaties vrouwen. Haar voornaamste vraag was hoe je, ondanks dat je uitgeput bent, alsnog theater kunt maken en verandering teweeg kunt brengen.