Kun je jezelf even voorstellen?
Ik ben choreograaf en performer en de artistiek leider van mijn eigen gezelschap. De eerste helft van mijn jeugd bracht ik door in Jeruzalem en de tweede in New York, waar ik ook mijn eerste stappen zette als zelfstandig choreograaf. Sinds 18 jaar ben ik gevestigd in Jaffa, in Israël, waar ik een studio heb en waar mijn gezelschap zich bezighoudt met verschillende projecten, samenwerkingen en ontwikkelingen.
Wat drijft jouw creativiteit?
Een passie voor expressie en het verlangen om een alternatieve dialoog op te zetten – een dialoog die verder gaat dan de dagelijkse, geaccepteerde, conventionele vormen van communicatie. Ik creëer graag mentale en emotionele processen die ons in staat stellen te reflecteren op thema’s die we als vanzelfsprekend beschouwen. Die neem ik graag onder de loep. Ik werk heel graag via het lichaam, de verbeelding en het intellect met andere creatieve mensen samen.
De voorstelling Common emotions is een uitkomst van een langdurig project met Parkinsonpatiënten. Hoe heeft dat de voorstelling gevoed?
In 2015 begon ik aan een samenwerking van een jaar met Theater Freiburg onder de naam Storung/Ha’fra’a. Onderdeel daarvan was dat mijn dansers en medewerkers elke week danslessen gaven aan mensen met de ziekte van Parkinson. Het uitgangspunt was dat we de studio zagen als een uitwisselingsplek, waar we de expertise in de dans inzetten om alle aanwezige generaties lichamelijkheid, plezier, uitwisseling en interactie te laten ervaren. Doordat er elke week mensen met Parkinson met de leden van mijn gezelschap kwamen improviseren en dansen, werd ik me ervan bewust hoezeer wij eigenlijk maar aan één bepaald soort fysieke toestand gewend zijn in de studio en op de dansvloer.
Ik wilde de grote kennis van de dansprofessionals delen, als een hulpmiddel dat een grote impact kan hebben op een lichaam dat veel minder bekend is met die danspraktijken. En ik wilde dat wij via die andere uitingsvormen en lichamen nieuwe manieren van bewustwording konden leren. Het was echt inspirerend om al die mensen van verschillende leeftijden en verschillende fysieke vermogens met elkaar bezig te zien; bewegend, spelend, dollend en makend.
Het resulteerde erin dat ik een aantal van die kwaliteiten inbracht in Common emotions, door echte interactie te bieden tussen de dansers en de toeschouwers in de loop van de voorstelling. Ik wilde ook een stuk maken waarin we gebruik maken van de kennis en opleiding van de dansers in het leiden van een proces of een les voor verschillende groepen – om dat inhoudelijk zichtbaar te maken.\
Waarom heb je een voorstelling met publieksparticipatie gemaakt?
Tijdens het maken dacht ik er niet aan als ‘publieksparticipatie’. Ik zag het als een stuk dat fysieke processen zichtbaar maakt, dat het publiek confronteert met hun eigen fysieke processen en ze bewust maakt van de mate waarin die het kijken beïnvloeden. Dus de nadruk ligt niet per sé op het actief meedoen, maar op het gebruik van de gedeelde ruimte voor een nieuw soort interactieve ontmoeting. En daarnaast wilde ik dat de voorstelling zou laten zien hoe groepen in ‘real time’ samenkomen en verbinding maken, en mensen dat laten ervaren.
Hebben jullie een verschil bemerkt in je publiek (wat betreft participatie) in verschillende landen of steden?
Tot nu toe hebben we Common emotions gespeeld in verschillende steden in Israël en Duitsland en ook in Frankrijk en Italië, en de respons is grotendeels steeds hetzelfde. Met misschien wat nuanceverschillen, maar we zien over het algemeen een heel vergelijkbare respons. En het stuk is ook zo opgebouwd dat het effect van de mensen die meedoen zich stapelt en als een virus verspreidt, ondanks alle eventuele reserves of sceptische houding.
In de meeste voorstellingen die jij maakt zien we een veel moeilijker bewegingstaal dan in Common emotions. Hoe raakte je zo gefascineerd door ‘common emotions’
Met Common emotions wilde ik beginnen met een ‘neutrale’ bewegingsfrase zodat het effect van elke emotie beter zichtbaar zou zijn voor het publiek. Net als in een wetenschappelijk experiment, waar de premisse ook zo simpel en neutraal mogelijk wordt gesteld, om de impact van het experiment zo goed mogelijk te kunnen zien. Als het bewegingsmateriaal al vanaf aanvang complex, met emotie geladen en gelaagd zou zijn (zoals meestal in mijn werk) dan was het lastig te zien wat de impact is van de verschillende emotionele beproevingen/oefeningen/rituelen die de dansers in het maakproces hebben ingebracht.
Israëlische kunstenaars worden vaak gezien en geïnterpreteerd binnen de context van de politieke situatie in hun land. Hoe ga je daarmee om?
Het is niet makkelijk om altijd in dat licht te worden bekeken….ik voel het dan ook echt als een uitdaging. Ik probeer steeds de verbondenheid te blijven voelen met m’n processen en hoop dat het werk in alle complexiteit meer vertelt dan alleen dat stereotype – of dat stereotype misschien zelfs afbreekt. En soms zet het me ertoe aan om actief met die vragen en gedachten aan het werk te gaan. In het geval van Common emotions kwam mijn interesse in eerste instantie voort uit de vraag hoe mensen met elkaar een emotionele verbintenis aangaan, in positieve situaties, maar ook in negatieve. De impuls voor het stuk kwam voort uit de politieke verdeeldheid in Israël, waar identiteit en het bij een bepaalde groep horen al van jongs af aan zo is ingebed in je vermogen je emotioneel te verbinden. Je identiteit zit vast aan een specifieke groep of een specifiek verhaal. En ik heb gemerkt dat dat relevant is in een heleboel soorten sociale en politieke situaties op een veel breder vlak.
Als je geen kunstenaar was geworden, wat zou dan je beroep zijn? En waarom?
Ik kan het me denk ik niet voorstellen om geen kunstenaar te zijn. Maar als ik niet in de dans zou werken dan werkte ik in de beeldende kunst. Dat, of anders had ik een boerenbedrijf…
Common emotions is 19 & 20 oktober te zien tijdens SPRING in Autumn.
Meer info & tickets