Kun je jezelf even voorstellen?
Mijn naam is Lea Moro, ik woon en werk afwisselend in Berlijn en Zürich. Moro is mijn artiestennaam: het is mijn moeders meisjesnaam, die ze niet mocht houden toen ze met mijn vader trouwde.
Wat drijft jouw creativiteit?
Dankzij creatief denken en creatief werken kan ik ruimtes, verlangens en bewegingen openen die persoonlijk zijn en toch toegankelijk voor anderen. Soms zie ik creativiteit bijna als gereedschap, als een middel om de rationele logica te ondermijnen. Daardoor kan de intuïtie de leiding nemen, gevolgd door een vragende, lerende houding.
Welke rol speelde theater/dans in jouw jeugd?
Ik zou zeggen dat ze een vrij ‘klassieke’ rol hebben gespeeld. Ik zat als kind op ballet en allerlei andere sporten. Mijn ouders namen mij en mijn zus mee naar het Zürcher Opernhaus, Schauspielhaus, Theater am Neumarkt. Ze waren nieuwsgierig naar kunst en hebben mijn weg naar het theater en later de dans en choreografie altijd gesteund.
Humor speelt een belangrijke rol in jouw voorstellingen. Waarom is dat? En hoe zou jij jouw gevoel voor humor omschrijven?
Humor is geweldig en uniek en persoonlijk. Ik zie mezelf als een vrij ‘serieuze’ onderzoeker maar er komt altijd een punt in mijn werk waarop er iets doorheen moet breken, als breuk met al dat serieuze. En misschien is dat de humor wel, want dat is tegelijk zwaar en licht en diep en irritant. Humor stelt mij in staat om aan het ironische of pathetische te raken en een uitstapje te maken naar entertainment. Mijn doel met het maken van grappige gebaren of bewegingen is niet om ze buiten het bestaande materiaal te plaatsen, maar om ze juist binnen dat materiaal iets teweeg te laten brengen. In die hoedanigheid zijn ze niet voor iedereen vanzelfsprekend. Humor beleven en delen, ook al is het maar iets subtiels, dat is iets guls en geweldigs.
Je bent geïnspireerd door Barokstillevens en je gebruikt muziek van Mahler. Waarom werk je met deze cultuurhistorische verwijzingen?
Voor mijn gevoel zijn die Barokstillevens en de Tweede Symfonie van Gustav Mahler zoveel groter dan ik. Het is overdonderend werk om te ontdekken. De stillevens fascineren me om meerdere redenen, bijvoorbeeld de vraag hoe je zo’n schijnbaar statische compositie leven inblaast. De objecten op die schilderijen zijn verstild in een eeuwigdurend moment, in een compositie vol tegenstellingen. Het is een ongrijpbare beweging die zich aan de kijker openbaart. Die composities bestaan in een ander soort tijdsbeleving en vragen de volledige aandacht als je ernaar kijkt. Mahlers Tweede Symfonie is bombastisch en wordt door een voortdurende reeks dynamiekwisselingen voortgestuwd. Er is geen stilte. Ik denk dat de tegenstellingen mij fascineren. Ze zijn een uitdaging voor me. Hoe choreografeer je zo’n overdonderend stuk muziek? En hoe creëer je een ruimte waar zulke schijnbaar tegenstrijdige elementen kunnen samenkomen en zich vermengen?
Je bent opgeleid in fysiek theater (mime), voor je een dansopleiding ging volgen. Hoe kwam je tot de dans als je medium?
Dat klopt, ik heb drie jaar aan de Accademia Teatro Dimitri in Ticino gestudeerd (het Italiaanse deel van Zwitserland). Ik leerde werken met maskers, acrobatiek, zang, pantomime etc.
Ik wilde altijd al verder gaan in de dans. Ik heb een heel simpel verlangen om te bewegen, om fysiek te onderzoeken en de aanwezigheid en uitdrukkingsvormen van het lichaam te verkennen. Maar die fascinatie is nooit gedreven geweest door bepaalde danslessen of een stijl ofzo. In plaats daarvan is mijn werk gevormd door verschillende vormen van lichamelijk werk, veel sporten, mediteren en gewoon het fysiek aanleren van nieuwe vaardigheden (zoals rollerskating voor mijn solo The End of the Alphabet).
Als je geen kunstenaar was geworden, wat was je beroep dan geweest? En waarom?
Daar moet ik even over nadenken hoor, dat is geen gemakkelijke vraag.
Ik kan niet een bepaald beroep noemen. Ik denk dat er zoveel dingen zijn die ik wel zou willen doen, maar dan wel altijd gedreven door artistiek denken. Ik wil niet vast komen te zitten. Ik wil dapper zijn en nieuwe uitdagingen aangaan en mijn werk in verschillende omgevingen doen.
(b)reaching stillness van Lea Moro is zaterdag 21 oktober te zien tijdens SPRING in Autumn.
Meer info & tickets