Stefan Kaegi werkt sinds 2002 samen met regisseurs Helgard Haug en Daniel Wetzel onder de noemer Rimini Protokoll. Dit Duitse theatergezelschap was in 2017 Brandstichter van Internationaal Theater Amsterdam waar onder andere de voorstellingen Situation Rooms – Ein Multi Player Video-Stück en Nachlass – Pièces sans personnes stonden. Andere werken van Rimini Protokoll zijn 100% Stadt, Weltklimakonferenz en Karl Marx: Das Kapital, Erster Band. Het gezelschap werkt in hun projecten voornamelijk samen met individuen en collectieven die als ongeschoolde acteur hun verhaal vertellen. Rimini Protokoll noemt hen “experts of everyday life or of their own life”.
Voor Uncanny Valley werkte Kaegi samen met Duitse schrijver Thomas Melle en creëerden zij een menselijke robot van Melle. Wij spraken Kaegi over zijn interesses en motivatie voor het creëren van de voorstelling Uncanny Valley.
Kun je, als introductie, iets over jouw carrière vertellen?
Mijn eerste baan was als journalist. Daarna heb ik wat filosofie, beeldende kunst en theater gestudeerd – maar ik heb geen diploma. Klinkt als een mislukking…
Waarom ben je gaan werken in performing arts?
Ik waardeer de concentratieboog van de kijkers in tegenstelling tot het meer relaxte publiek van beeldende kunst.
Hoe denk jij over de (sociale) relevantie van theater en dans?
Nou, performing arts is een hele sociale manier van communiceren omdat het de mensen bij elkaar brengt in het moment zelf.
Wat was jouw motivatie voor het maken van Uncanny Valley?
We worden steeds meer behandeld door bots. Het kan zelfs zo zijn dat iemand een algoritme heeft geschreven dat dit soort interviewvragen beantwoordt en dan is het moeilijk te bewijzen dat ik de vragen niet zelf heb beantwoord.
Na met een heleboel ‘experts of everyday life or of their own life’ te hebben gewerkt, gebruik je nu een humanoid als performer. Waarom heb jij hiervoor gekozen?
Ik vraag me af of mensen kunnen meeleven met een ding.
Waarom is het een kopie van Thomas Melle?
Hij heeft een waanzinnig boek geschreven waarin hij op een eerlijke en hele filosofische wijze praat over zijn bipolariteit. En hij was heel enthousiast toen we het erover hadden om hem in de publieke ruimte te vervangen, aangezien hij daardoor een bepaalde onstabiliteit zou kunnen overwinnen die hij intenser ervaart dan anderen.
Hoe heb jij de samenwerking met Thomas Melle ervaren?
Het was mijn eerste samenwerking met de schrijver – en het was een zeer inspirerende ervaring – Thomas was heel open voor mijn ideeën – en had zelf ook heel veel goedwerkende ideeën in te brengen.
Welke inzichten heb je opgedaan tijdens het creëren van een humanoid?
Ik ging eraan twijfelen of ons gedrag niet voorgeprogrammeerd is.
Ik merk dat jouw voorstellingen gevoelige onderwerpen aansnijdt, zoals de dood en oorlog. Waardoor kreeg je interesse in technologie?
Dit project gaat niet over technologie. Bij het maken van een kopie van een mens ga je het origineel heel zorgvuldig bekijken, de originele mens, en onze eigen manieren van beslissingen maken. Onze bewegingen, onze reacties, onze codes.
Wat zou jij vandaag de dag zijn, als je geen theatermaker was geworden?
Ik ben altijd een interesse gehad in natuurkunde. Ik zie mijzelf wel theorieën ontwikkelen over onzichtbare deeltjes…
Wat is jouw grootste artistieke droom?
Met pensioen gaan.
Wat zijn jouw volgende stappen op artistiek gebied?
Ik ben een stuk aan het repeteren met Cubaanse artiesten – heel rauw. Het is zo leuk om met mensen te werken – je hoeft niet helemaal uit te vinden hoe ze bewegen. En voor een museum werken we aan een ‘immersive’ filminstallatie, en aan een grootschalige opdracht voor buiten, Utopolis genaamd.
Heb jij tips voor beginnende makers?
Heb vertrouwen in elkaar. Ga verder dan je eigen bubble!
Uncanny Valley staat 23 t/m 25 mei in Theater Kikker, Grote Zaal. Meer informatie & tickets, kijk hier!