Door Sophie Smeets
De Schotse componist, kunstenaar en performer Genevieve Murphy is gefascineerd door de menselijke psyche. Obsessief-compulsieve stoornissen, zelfdestructiviteit, onzekerheid en angst zijn terugkerende thema’s in haar absurdistische performances, die zich altijd op de grens tussen muziek, theater en beeldende kunst begeven.
Deze lente zou haar nieuwe stuk I Don’t Want to be an Individual All on my Own in première gaan tijdens het SPRING Performing Arts Festival in Utrecht: een performance over de vraag waarom we emotionele banden met elkaar aangaan, over hoe we ons gedragen tegenover anderen wanneer we hun antwoord niet kunnen voorspellen en over ons inlevingsvermogen in een tijd waarin communicatie steeds meer online plaatsvindt. Tijdens de herfsteditie van het festival voert de kunstenaar alsnog de performance op, weliswaar in een andere vorm dan origineel gepland. Ik spreek Genevieve via Zoom over het onderwerp dat ze in dit laatste werk onderzoekt: empathie.
Je zat middenin het maakproces voor de voorstelling I Don’t Want to be an Individual all on my Own toen er werd aangekondigd dat alle theaters dichtgingen. Hoe heeft de situatie het werk beïnvloed?
“Mijn originele idee voor SPRING was dat het een mix tussen een geluidsinstallatie en een performance zou worden. Toen duidelijk werd dat het stuk voorlopig niet opgevoerd kon worden, ben ik gaan bedenken hoe ik het verhaal kon vormgeven in enkel geluid. Zelfs nu ik weet dat er toch een live performance van het stuk gaat komen, blijft het voornamelijk een geluidswerk. Het concept van ‘ergens naartoe gaan’ is radicaal veranderd. Er zijn genoeg mensen in deze tijd die nog steeds nergens heen kunnen. Geluid past daarom goed: je kan het ook thuis ervaren, maar het kan je tegelijkertijd ook echt naar andere plekken transporteren.
Ik heb ooit een werk gezien waarin er gebruik werd gemaakt van koptelefoons en toen ervaarde ik dat geluid heel veel intimiteit kan voortbrengen. Dat gevoel wil ik ook aan het publiek overbrengen. Naast dat iedereen een koptelefoon draagt, werk ik ook met binaural microfoons: microfoons die de illusie opwekken dat je in de ruimte bent waar het wordt opgenomen. Je voelt bijvoorbeeld dat iemand achter je staat of je hoort dat er kinderen om je stoel heen rennen. Ik wil het decor dat ik in andere omstandigheden had gebruikt oproepen door geluid.”
Lees de rest van het interview hier.
I Don’t Want to be an Individual All on my Own is op 31 oktober en 1 november te zien tijdens SPRING in Autumn XXXL in TivoliVredenburg. Tickets koop je hier.