In zijn werk maakt hij gebruik van muziek, geluid en choreografie, en soms ook van een niet-menselijke aanwezigheid zoals een AI-systeem.
Hoe kwam je op het idee voor deze voorstelling?
A Dream That Belongs To No One is het eerste deel van THE SAVED NIGHT, een meerjarig project dat niet-menselijke aanwezigheden onderzoekt. In dit eerste hoofdstuk ligt de nadruk op innerlijke beelden en dromen, die ik beschouw als een autonoom aspect van de werkelijkheid. Het tweede deel gaat over AI, het archief en de doden, en het derde deel over de relatie tussen het maken van beelden van dieren en hun uitsterven.
Met A Dream That Belongs To No One wilde ik een voorstelling maken waarin toeschouwers hun eigen innerlijke beelden kunnen ervaren, en tegelijkertijd versmelten in een gevoel van samenzijn met anderen. Vandaag de dag zijn er maar weinig ruimtes waarin individuele subjectiviteit en collectieve saamhorigheid tegelijkertijd kunnen worden ervaren, en dat is een politiek probleem.
In het westen bestaat er spanning tussen de joodse traditie die beelden verbiedt en de Griekse die erdoor bezeten wordt. Innerlijke beelden en verbeelding zijn al heel lang onderwerp van conflict.
Ik denk dat je geen verschuiving in perceptie kunt creëren door uitleg of communicatie, wat nu populaire strategieën zijn, maar veel weg hebben van het nieuws of Instagram. In plaats daarvan wilde ik geluid, dans, tijd, licht organiseren om voorwaarden te scheppen zodat de perceptie van de toeschouwers zou kunnen verschuiven met betrekking tot dit thema. Maar wat die verschuiving zal zijn, kan niet van tevoren worden bepaald, omdat het altijd te maken heeft met wat het individu meebrengt. Daarom wilde ik iets vrijs maken, met een open einde, dat erop vertrouwt dat veel verschillende ervaringen van de performance geldig zijn – juist omdat ik geloof dat alleen in die vrijheid een echte breuk in de waarneming kan ontstaan.
Op je website geef je aan dat je “[…] een ruimte wil maken waarin de kijkers worden aangemoedigd iets te ervaren dat lijkt op verbeelding, maar dan net anders.” Kun je daar wat dieper op ingaan?
Het is een soort grap. De laatste jaren hebben mensen het overal over een crisis van de verbeelding, hoe we ons geen duurzame toekomst kunnen voorstellen…
Wat we tegenwoordig verbeelding noemen is vooral “dingen verzinnen”. Het ligt dicht bij design, “creativiteit”, uitvinding, wat veel lijkt op wat we continu moeten doen in het neoliberale kapitalisme – slim en charmant zijn en ons verhaal verkopen.
Er is nog iets anders dat op verbeelding lijkt, maar het niet is. Meestal verschijnt dit in een crisis, wanneer een levensgebeurtenis de manier waarop je de wereld begrijpt, onderbreekt. Bepaalde kunstwerken en praktijken, zoals het werken met dromen, kunnen dit ook doen. Op dat moment ontstaat er een gat, een lege ruimte. En in dat gat kan iets onvoorspelbaars en levends opduiken. Ik hou van deze momenten. Zoals de komst van een wild dier, het is nooit gegarandeerd, maar als het gebeurt, voelt het alsof het alle krankzinnige inspanning waard was.
A Dream That Belongs To No One is op vrijdag 28 en zaterdag 29 oktober te zien tijdens SPRING in Autumn in de Metaal Kathedraal. Klik hier voor meer informatie.
