De Portugese theatermaakster Raquel André verzamelt mensen. Na haar verzameling van geliefden, een verzameling van verzamelaars en een verzameling van kunstenaars zijn nu de toeschouwers aan de beurt. Wie is die toeschouwer eigenlijk? Wat is hun relatie met kunst? En wat beleven zij als ze toeschouwer zijn?

Collection of Spectators is een voorstelling en een expositie ineen. Op het podium gaat Raquel André in diepgaand gesprek met een groep theaterbezoekers van Stadsschouwburg Utrecht waar ze een week lang intensieve workshops mee heeft gehad. Ze praten over hoe ze kunst zien, wat kunst voor hen betekent en welke indrukwekkende kunstwerken ze zich nog kunnen herinneren. Ook komt het onzichtbare verhaal van het theater zelf aan bod.

“Collecting is a way of building ourselves, of looking at ourselves.” Raquel André

Maak deel uit van Collection of Spectators!
Om deze voorstelling te kunnen maken zijn we op zoek naar 10 theaterbezoekers die op het toneel willen praten over wat kunst voor hen betekent. Welke voorstelling of muziek of kunstwerk heeft een onvergetelijke indruk op je gemaakt? Heeft kunst je (kijk op het) leven veranderd? Klik hier voor meer informatie over deelnemen aan Collection of Spectators.

Vier performers staan in vier verschillende speelvlakken op verschillende locaties. Ze ontdekken de ruimte. Hun aanwezigheid wordt geregistreerd en een representatie van hun positie wordt in de andere blackboxen geprojecteerd. De performers zijn individuen met een eigen fysiek lichaam die via de installatie en technologie met elkaar verbonden zijn tot een collectief. Zo ontstaat er een vijfde entiteit, een nieuw individu, niet iemand met een fysiek lichaam, maar een virtuele representatie van de installatie zelf. Er volgt een spel tussen individu en het collectief. Erbij horen, of juist distantiëren. Een ruimte vol entiteiten, geesten en mensen die zonder een lichaam aanwezig zijn. Is het fysieke lichaam nog wel nodig om in de installatie een collectief te zijn? Bestaan we bij de gratie van een fysiek lichaam of heeft onze representatie ook een identiteit?

Theatercollectief Le Fou (Jorrit Thijn, Tony Schuite en Carolien Dokter) is een groep makers, verbonden aan HKU Theater, die in samenwerking met studenten en alumni, de grenzen van theater verlegt en zoekt naar nieuwe vormen waarin oude en nieuwe theatervormen met elkaar samenvloeien. Zij maakten eerder de onderzoeksperformance Quand 1, geïnspireerd op Quad van Samuel Beckett. In Quand 3 verdiept le Fou de ontmoetingen die in Quand 1 ontstonden tot betekenisvolle handelingen. 

De veelzijdige Argentijnse choreografe Ayelen Parolin zoekt de eenvoud van dans. Ze wil weer terug naar het pure en ongegeneerde oer plezier van dansen, zonder pretentie en serieusheid. Gebruikmakend van slechts een paar verschillende dansbewegingen, spelen drie performers een aanstekelijk en extravagant spel van ritme en constructie. Een muzikaal spel zonder muziek, maar met de diepmenselijke kracht van de oprechtheid van een dwaas, een naïeveling, een kind. Een kleurrijk spel waarin alles (nog) mogelijk is, van absurd tot dromerig. 

We zien de pure vreugde van beweging. Simpel en essentieel.

Als kind in Casablanca keek choreograaf Khalid Benghrib van onder de rokken van zijn twee grootmoeders mee naar de zogeheten ‘lila’s’, rituele bijeenkomsten van de Marokkaanse soefi’s. Deze mysterieuze wereld van oeroude trance-rituelen, dans, muziek, geesten, feeën en duivels maakte diepe indruk op hem. In L’Haal laat Benghrib zijn kinderlijke opwinding herleven. Samen met vier dansers en vier percussionisten, onder leiding van de beroemde Gnaw-meester en guembri-speler Hassan Boussou, geeft hij een eigentijdse draai aan de Marokkaanse heilige muziek en soefidans. Een voorstelling waarbij zowel dansers als publiek in vervoering raken.

Khalid Benghrib is geboren in Casablanca en woont en werkt in Marokko en Frankrijk. Hij werd geïntroduceerd in de klassieke dans door Lahcen Zinoun en Colette Milner en in de hedendaagse dans door Karin Weiner, Christine Gérard, Bertrand Papillon, Regine Chopinot en Didier Deschamps. Benghribs werk was eerder in Nederland te zien op festival Dancing on the Edge.

Interview met choreograaf Khalid Benghrib
“Het verband met mijn kindertijd is heel belangrijk. Ik wil de herinneringen die ik heb aan de lila’s uit mijn jeugd graag delen, en hoe dat voor mij magische ervaringen waren. Ik wil dat verhaal delen, maar ik vertel het je niet simpelweg… ik laat het je zien. In mijn jeugd stond de deur van de lila-ceremonie altijd open. Dus als je naar dit ritueel wilt komen, kom dan. Wat je ook gelooft, je bent altijd welkom. De deur staat open voor je. “

Lees hier het hele interview in het digitale magazine van SPRING in Autumn 2021.

Gnawa Trance workshop van choreograaf Khalid Benghrib op 24 oktober 2022
Khalid Benghrib geeft een exclusieve workshop geïnspireerd op de tradities van trance in Gnawa-muziek en op de oude, traditionele Soefi tradities en rituelen. De in Casablanca geboren choreograaf mixt deze stijlen op geheel eigen wijze. Iedereen kan meedoen, ongeacht leeftijd, ervaring, conditie of type lichaam. Hier lees je meer informatie over de workshop en hoe je je kunt aanmelden. 

Memory Lapse is een schrijnende theatrale geluidsinstallatie met ouderwetse bandrecorders. Het draait om een reeks korte anekdotische monologen, persoonlijke herinneringen uit verschillende levensfasen. Deze monologen worden afgespeeld door verschillende bandrecorders die na verloop van tijd het geluid vertragen en vervormen. Dit analoge proces maakt pijnlijk duidelijk hoe wij tijdens ons leven onze herinneringen langzaam vervormen en verliezen met de tijd.

De monologen zijn geschreven en opgenomen (geregisseerd) door Guiot Duermeijer, de bandrecorders zijn het werk van Wouter van Veldhoven.

Dance Me! is een dansbattle waarin twee generaties het met liefdevolle rivaliteit tegen elkaar opnemen. Het podium is opgebouwd als een boksring. De dansers van She She Pop nemen de rol van bejaarden aan, de tegenstander is een groep jonge artiesten. Wederzijds onbegrip, ook wel de generatiekloof genoemd, krijgt gestalte in een strikt gereguleerd dansritueel. De teams wisselen elkaar af. Het team dat niet in de arena staat heeft de microfoon en maakt muziek. Ze dwingen niet alleen hun ritmes op aan de dansende groep, maar voegen daar ook een lange lijst van vooroordelen en beledigingen aan toe. Of zijn het uitingen van bewondering?

Wat is eigenlijk een generatie? Bestaat het echt? En zo ja: wat hebben we elkaar te zeggen? Dat zijn de vragen die het energieke Dance Me! oproept.

Net voor zonsondergang zoek je een plekje waar dekens en kussens voor je klaarliggen. Je gaat liggen, strekt je uit en haalt adem. Er is een boekje waar je in kunt lezen. En terwijl het echt donker wordt, brengen zeven performers je met geluid en dans in meditatieve sferen. Je laat de tijd aan je voorbijgaan. Herinneringen komen en gaan, beelden doemen op in je gedachten en verdwijnen weer, je dommelt af en toe in slaap. Kunnen we samen dromen, zonder hetzelfde te dromen?

A Dream That Belongs To No One is een uitgewerkte versie van Asa Horvitz’ afstudeervoorstelling van DAS Theatre in 2021. Een voorstelling over hoe geluid en muziek iets onbeschrijfelijks ver weg en toch iets intiems kunnen oproepen. Asa creëert een tijdelijke gemeenschap waarin mensen samen een intense en ondefinieerbare ervaring beleven.

Artist statement: “Sometimes a dream gets all over my body and won't leave me alone. It's sticky or rough or just a constant pressure on my chest, stomach, and groin. The image and feeling linger for days and something, slowly, almost imperceptibly, changes in me. Then I think Ibn’Arabi, who wrote of the Alam-al-Mithal, a layer of reality in which dreams and images exist without us. The presences in the Alam-al-Mithal are not made up but have their own desires and needs. (There's a similar idea in Plotinus, in Ficino, in some forms of contemporary psychoanalysis, in Chiara Bottici). It’s interesting that a dream is always whatever image. It's specific, absolutely exact in its details, but it doesn't matter what it is. What matters is that it arrived, grabbed me, and came from somewhere, I can't say where, but I can feel that it needs attention. Performers bow long wires tuned to the resonant frequencies of the space, creating a sonic landscape in which the audience is invited to sink in and let the hours pass. Through a process (score) in which songs, gestures, and physical actions are rearranged and looped, performers create an environment for whatever images to arrive, be listened to, argued with...” – Asa Horvitz

Theater is niet alleen een spiegel van het heden, het verbeeldt ook mogelijke toekomsten en biedt aanleidingen om te reflecteren op grote thema’s. In de Installatie Memory Lapse zien we hoe feilbare ouderwetse bandrecorders een poging doen het verleden te conserveren. In Quand 3 zien we hoe performers een choreografie volgen, gebaseerd op werk van Beckett. Één performer deelt de fysieke ruimte met het publiek, de anderen bevinden zich elders. Hun verplaatsingen worden met behulp van technologie, real time, in de ruimte weergegeven. Wie of wat bepaalt hier de loop der dingen en heeft handelingsvermogen? De overleden schrijver? De performers? De technologie? De makers? Of toch het publiek? Technologie volgt niet alleen het menselijke handelen, het stuurt het ook. Daar moeten we het eens goed over hebben. Caspar Nieuwenhuis, directeur HKU en katalysator internationalisering bij LIKEMINDS, modereert een gesprek over relaties tussen samenleven, technologie en de toekomst.

Te gast zijn o.a. Stefan Roolvink, Marijke Hessels en Jorrit Thijn. Stefan is onderzoeker en werkt sinds 2021 bij het Rathenau Instituut. Op dit moment onderzoekt hij de opkomende metaverse en de maatschappelijke risico's en mogelijkheden die met deze nieuwe technologie gepaard gaan. Marijke werkt als tech dramaturg bij Ulrike Quade Company. Ze werkt onder andere aan verschillende onderzoeken over (poppen)theater en robotica en daarnaast heeft ze een serie expert meetings onder de naam Future Stages opgezet. Jorrit is creatief schrijver, speculatief ontwerper en boswachter zonder bos. Hij schrijft en ontwerpt voor interactie, toneel, geo based audio ervaringen, installaties en korte verhalen. Hij doceert Interactive Narratives aan de afstudeerrichtingen Writing for performance en Interactive performance design van de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht. 

SPRING Topic Talks zijn verdiepende gesprekken over thema’s van SPRING: actuele thema’s die er toe doen. De moderator gaat in gesprek met kunstenaars uit het festival en interessante gastsprekers. De Talks zijn er voor de nieuwsgierige luisteraar, de kritische kenner, de student en de professional. Ze zijn goed te combineren met voorstellingsbezoek, maar ook los bij te wonen. De Talks zijn gratis en voor iedereen toegankelijk. Reserveren wordt aangemoedigd.

 
Stefan Roolvink en Caspar Nieuwenhuis

 
Marijke Hessels

SPRING Topic Talk: What Technology Wants is mede mogelijk gemaakt door Likeminds. 

Wat neem jij mee naar de toekomst? Met bakken vol pennen, potloden en viltstiften staan verschillende kunstenaars naast de ARK. Ze voeren één op één gesprekken met buurtbewoners over de toekomst, je dromen en verlangens. Van jouw verhaal maken ze ter plekke een klein kunstwerkje: een gedichtje of tekening die je als souvenirtje meekrijgt naar huis. Een stukje toekomst voor in je broekzak.

Bio: Toekomstontmoetingen zijn ontwikkeld door Annelies van Wijk a.k.a. Liedfs en worden uitgevoerd door: Annelies van Wijk, Caro de Feijter, Saskia van Kampen, Lybrich Wieringa, Janneke Jansen, Robin Valster, Kim Leunen, Sharona Maguette Diop, Roos Voorhorst, Hugo de Haas van Dorsser en Tom Strik.

In een grote kubus van spiegels van twee bij twee meter ontmoet je Elias, Ricardo of Christiaan, van heel dichtbij. Drie mannen vertellen hun verhaal over hun gevoel van eenzaamheid. Rondom de kubus kun je meedoen aan een levensgroot Jengaspel, luister je audioverhalen en kun je een portret tekenen van degene met wie jij in de kubus plaatsneemt.

Deze voorstelling vindt plaats voor een klein aantal bezoekers. Haal een gratis kaartje op het plein.

Meer info: Theatermaker Sophie Plekker heeft de persoonlijke verhalen van drie mannen verwerkt in drie korte voorstellingen. Stut Theater is het community theatergezelschap in Utrecht. Ze maken voorstellingen over onderwerpen die er toe doen, gebaseerd op de persoonlijke verhalen en ervaringen van de spelers. 

Iedere wijk een eigen talkshow; zowel live als thuis te beluisteren. Presentator Dorothy Blokland ontvangt samen met onze wijkboegbeelden verschillende buurtbewoners en praat met hen over hoe zij de coronatijd hebben beleefd en hoe ze naar de toekomst kijken. Met optredens van artiesten uit de wijk zoals Catching Cultures Orchestra, Jeugdorkest Leidsche Rijn en rapper Dwinna. Radio ARK is live te zien in de ark op het festivalterrein of thuis te volgen via een livestream op Facebook van @springutrecht.  

Tijdens deze intieme voorstelling in een huiskamer in de buurt van de ark komt een ongemakkelijk persoon op de koffie bij het publiek. Ze vertelt een verhaal over eenzaamheid, sociale drempels en verbinding, gebaseerd op gesprekken met bewoners van Rijnsche Maan, een opvanglocatie voor geestelijk kwetsbare mensen van wie het leven (tijdelijk) op zijn kop staat. Op de koffie is soms pijnlijk herkenbaar, maar vaker troostrijk en verbindend. Een oproep om vaker bij iemand op de koffie te gaan.

Deze voorstelling vindt plaats in een huiskamer op loopafstand van het ARK-plein voor een klein aantal bezoekers. Haal een gratis kaartje op het plein.

Meer info: Op de koffie is gemaakt voor Living Apart Together van Stadslab RAUM. Samen met creatieve makers, bewoners en maatschappelijke organisaties deed RAUM een stadsonderzoek naar de toenemende eenzaamheid in steden. Het Nieuw Utrechts Toneel was een van de impactmakers. De voorstelling is gemaakt door regisseur Mariëlla van Apeldoorn.

Er zijn zoveel dingen die we allemaal voelen, maar waar we het eigenlijk nooit over hebben. Bijvoorbeeld het gevoel van eenzaamheid dat je soms juist ervaart als je tussen een grote groep met mensen staat. Je ontvangt een boekje, een pen en een spiegeltje dat je kunt bevestigen aan het kunstwerk. Zo ontstaat er tijdens ARK Utrecht een beeld dat door ons allemaal is gemaakt en ons allen reflecteert.

Bio: iona&rineke is een Utrechts gezelschap dat muziektheater maakt op basis van nieuwe teksten en muziekstukken. In hun voorstellingen mixen zij muziek, theater, fantasie en waarheid. 

Luister naar verhalen van mensen uit het afgelopen coronajaar. Speciaal voor ARK heeft Guiot een geluidsinstallatie gemaakt voor ná een eenzame tijd. Met herkenbare lockdown-ervaringen van Utrechters vol momenten van vertwijfeling en verlichting.

Bio: Guiot Duermeijer maakt theatrale kunstwerken voor allerlei verschillende mensen, waarin hij klein persoonlijk leed invoelbaar maakt. 

Op Spotify haalde rapper Dwinna al een miljoen streams en in 2019 was hij artiest van de week bij FunX en nu betreedt hij het ARK podium. Geboren in Amsterdam maar getogen in Ondiep/Zuilen bracht hij een EP/mixtape uit onder de titel ‘Ondiep’. Dwinna maakt zich sterk voor de wijk en de stad en wil met zijn muziek mensen en vooral jongeren samenbrengen en de veelzijdigheid van de Utrecht laten zien. Bounce lekker mee met deze hiphopper uit ons stadsie.

We leven in een wereld waar samen dansen niet meer gewoon is. De behoefte om te feesten, elkaar aan te raken en het leven te vieren is groot. Op een hypnotiserende mix van Europese en Afrikaanse/Oeghaneese muziek stap je in de nachtclub van DOX. Samen vormen we voor één avond een grote familie. Laat je meevoeren door de beat en voel de energie, want dat hebben we gemist!

Bio: DOX is het Utrechtse huis voor jonge performers uit verschillende (sub)culturen. Symphony of 21 draait om onze (heart)beat, kwetsbaarheid, intimiteit en sensualiteit. Speciaal voor ARK Utrecht maken ze een pleinversie van hun voorstelling waarmee ze de stadsviering openen.

Utrechts gezelschap De Dansers sluit ARK Utrecht af met een spannende voorstelling over vertrouwen. Twee mensen die elkaar tillen, steunen, uitdagen en laten zweven, allemaal op een tapijt van twee bij drie meter. Ze hebben elkaar nodig, maar wie helpt nou eigenlijk wie?

Bio: De Dansers is een Utrechts gezelschap van dansers en muzikanten, onder leiding van choreograaf/danser Josephine van Rheenen en componist/muzikant Guy Corneille. Ze maken speelse dansconcerten over bevrijding en overgave.

Vijf jonge muzikanten van BUI worden op ideeën gebracht door de omgeving. Voor ARK Utrecht maken ze in elke wijk een nieuwe reis en verbinden muziek, gesproken woord en dans met het geluid van de vogels en de wind en het zonlicht dat door de bomen schijnt. Je zal je eigen wijk van een nieuwe kant zien.

Bio: BUI is een groep kunstenaars uit Utrecht die improvisatiekunst maakt. Dat doen ze met muziek, dans, beeldende kunst, spoken word of performance art; en het liefst allemaal tegelijk. Ze maakten eerder bijvoorbeeld al een muzikale wandeling door landgoed Amelisweerd. De vijf muzikanten die optreden op ARK Utrecht zijn afgestudeerd aan Hogesch

Op het plein staat kunstenaar Betina Abi Habib met de handtekeningenactie ‘Geen Eerste Klas Reizen op de Ark’. Ze vindt dat iedereen als gelijken aan boord moet kunnen gaan van de ARK. Je kunt de actie ondertekenen en daarmee ook laten zien dat je naar een toekomst wil zonder voorrang of discriminatie. Na het verzamelen van handtekeningen wordt de petitie opgehangen als vlag voor de afsluiting van het festival.

Bio: Betina Abi Habib heeft architectuur gestudeerd aan de American University in Beirut en scenografie aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht. In 2020 schreef ze haar eerste toneelstuk Baalat and Her Double. Ze wil met haar toneelstukken in het theater mensen aan het denken zetten.

Samen bouncen op tracks uit alle winstreken. De crew van Bankra Bike DJ’s hoor je al van ver aankomen als de ark aankomt in de wijk! Ze draaien vanaf soundsystems op fietsen tropical en Global Bass, oftewel wereldmuziek met een flinke beat. Samen met de Social Dance Club sluiten ze ieder wijkprogramma af met een feestje waarbij je vanaf je eigen stoel mee kan grooven.

Misschien heb je ons in de afgelopen periode al langs zien komen met de ARK-estafette-briefpost. We vroegen wijkbewoners om een wens voor een stadsgenoot op een postkaart te schrijven en deelden die uit. Heb jij al een kaart met een wens ontvangen? Anders kun je terecht bij de ARK Wensbar om een persoonlijke wens te krijgen van een mede-Utrechter. Op een lege kaart schrijf je op jouw beurt wat jij een stadsgenoot toewenst. In deze mobiele bar in samenwerking met Resto van Harte krijg je een gratis hapje of drankje in ruil voor jouw wens! 

Theatermakers Linda Bosch, Jordy Roeten, Veerle van Dieren en Marieke Heerema doken zes Utrechtse wijken in, op zoek naar bewoners met hoopvolle verhalen. Ze vonden in iedere wijk een ARK Boegbeeld; een Utrechter waar iedereen trots op kan zijn door de inzet die ze leveren voor hun wijk. Sara en Esther uit Lunetten, Ahmet uit Kanaleneiland, Sabiet uit Leidsche Rijn, Dwight uit Ondiep, Adam uit Overvecht en Wafae uit Lombok. Utrechtse illustrator Joozy Art maakte van de boegbeelden een portret. Haal op het plein de ARK Krant met daarin de verhalen en portretten van de boegbeelden. In de krant vind je ook inspirerende quotes van deze boegbeelden als antwoord op de vraag "Wat uit het afgelopen jaar neem jij mee de toekomst in?" 

Onze theatermakers hebben ontzettend veel wijkinwoners gesproken. Lees hier de quotes/inspirerende antwoorden van meer inwoners uit Utrecht. 

Bio: Joozy Art, een 22 jarige illustrator met Surinaamse roots, geboren en getogen in Utrecht. Ze wil mensen zo echt mogelijk afbeelden in vrolijke kleuren. 

Op het plein staat een grote ark, een rijdende wagen met de contouren van een schip, gebouwd door kunstenaar Ruben Arents. De ark wordt gedurende ARK Utrecht omgetoverd tot een kleurrijk vlaggenschip waar aan boord verzameld wordt wat we als stad willen meenemen naar de toekomst. Iedere bezoeker mag een vlag in het schip steken met een eigen antwoord op de vraag ‘Wat neem jij mee de toekomst in?’ Midden in de ark zit een podium waarop de Radio ARK talkshow en andere optredens te zien zijn.

Bio: Ruben Arents is afgestudeerd aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht Theatre Design. Hij heeft een technische achtergrond in de festivalwereld en zijn kunstwerken zijn vaak stoer met meetkundige vormen, dat ook terug te zien is in de ark.

Choreograaf Afra Ernst werd geboren in Indonesië en groeide op in Nederland. Hoewel ze de islam wel in haar opvoeding meekreeg, worstelt ze met de vraag hoe ze haar geloof kan belijden; op een manier die bij haar past in een omgeving waarin het barst van de vooroordelen. Gehuld in witte kleding, de kleur van neutraliteit, gaat Afra op zoektocht naar haar relatie tot het geloof. 

Bio: Afra Ernst studeerde in 2012 af aan de dansacademie van Fontys Hogeschool voor de kunsten in Tilburg. In haar voorstellingen combineert ze wat ze heeft geleerd op de academie met invloeden uit de traditionele Indonesische dans en de hiphop danscultuur.

Playful Robots is een interactieve installatie waarbij deelnemers met een robot kunnen dansen. Twee Pepper-robots zijn geprogrammeerd met dansimprovisatie. Als bezoeker kun je drie games met de robot spelen. Er is geen ervaring vereist, alleen de bereidheid en nieuwsgierigheid om te ontdekken hoe we met en naast machines kunnen bewegen.

Playful Robots is onderdeel van het grotere project Acting like a Robot, waarin we onderzoeken hoe robotica en theater elkaar kunnen inspireren. Deze interactieve installatie komt dan voort uit onze interesse en nieuwsgierigheid naar mens-robotrelaties, en hoe deze anders kunnen worden ontworpen en opgevat. Ontdek samen met ons meer belichaamde en speelse manieren om met machines om te gaan!

Je kunt je aanmelden via dit formulier.

Wat is je naam? En waarom? Wat betekent het? Hoe ervaar je het hebben van de naam die je hebt? Definieert het jou? Heb je een bijnaam?

Michikazu Matsune's project Between my name and me is gebaseerd op het simpele idee om mensen te vragen het verhaal over hun eigen voornaam te delen. Deze persoonlijke verhalen vol spectaculaire niet-spectaculaire anekdotes vormen een collectief portret van diverse individuen. Van deze verzameling naamverhalen zal uiteindelijk een installatie, boek én performance gemaakt worden van 100 mensen uit verschillende steden in de wereld.

Doe je mee? We verwelkomen alle mensen, ongeacht hun achtergrond, leeftijd en genderidentiteit, om hun eigen naamverhaal bij te dragen aan het video- en audioarchief van het project!

HOE:
De deelnemers worden uitgenodigd voor een individuele interviewsessie met Michikazu Matsune. Uw naamverhaal wordt opgenomen in video en audio. Een sessie duurt ongeveer 20 – 30 min. Er is geen speciale voorbereiding nodig.

WANNEER:
Schrijf je in en regel je eigen tijdslot. Je sessie kan geboekt worden voor een tijd tussen 18-20 mei 13:30-18:00 en 21 mei 10:30-18:00. De sessies vinden plaats in Stadsschouwburg Utrecht.

INSCHRIJVEN:
Stuur een e-mail naar kassa@springutrecht.nl met uw voorkeur voor datum/tijd.

OVER DE KUNSTENAAR:
Michikazu Matsune is een performance-maker die kunstwerken ontwikkelt in zijn kenmerkende stijl met documentaire en conceptualistische praktijken. Hij maakt verschillende type werken, variërend van toneelvoorstellingen, interventies in de openbare ruimte tot het maken van tekstschilderijen. Zijn persoonlijke methode, die tegelijk speels en kritisch is, onderzoekt de spanning rond onze culturele toeschrijvingen en sociale identificaties. Matsune komt oorspronkelijk uit de badplaats Kobe en is sinds de jaren negentig gevestigd in Wenen.

Het onderwerp "naam" is essentieel geweest voor sommige werken van Matsune, zoals Mitsouko & Mitsuko, gebaseerd op verhalen van twee Japanse vrouwen met bijna dezelfde naam, en Dance, if you want to enter my country! met een bizar maar waargebeurd verhaal van een danser die werd gedwongen te dansen als onderdeel van een paspoortcontrole op een luchthaven vanwege vermoedens veroorzaakt door zijn islamitische voornaam. In All Together (dit jaar te zien op SPRING Performing Arts Festival) bespreken drie performers een lijst met namen van mensen die niet naar deze daadwerkelijke voorstelling kunnen komen kijken.

www.michikazumatsune.info

Hoe ga je als theatermaker om met het koloniale verleden en de resonantie hiervan in het heden? Hoe ga je als antropoloog-choreograaf tewerk en hoe voorkom je cultural appropriation? Onder leiding van moderator Amal Alhaag (curator en onderzoeker) gaan Choy Ka Fai, Eko Supriyanto en Sadiah Boontsra (curator en historica) met elkaar in gesprek. Eko zal middels een online-verbinding deelnemen. Aan het einde van het gesprek wordt een korte documentaire Antara Dua Bulan van Arnaud Kokosky Deforchaux en Beyond Walls vertoond over het bezoek van Eko en de dansers van IBUIBU BELU: BODIES OF BORDERS aan SPRING in Autumn 2021. Deze talk is los te bezoeken, maar goed te combineren met de voorstelling Postcolonial Spirits van Choy Ka Fai.

OPEN EXPERT TALKS zijn verdiepende gesprekken over thema’s van SPRING: actuele thema’s die er toe doen. De moderator gaat in gesprek met kunstenaars uit het festival. De TALKS zijn er voor de nieuwsgierige luisteraar, de kritische kenner, de student en de professional. Ze zijn goed te combineren met voorstellingsbezoek, maar ook los bij te wonen. De TALKS zijn vrij en voor iedereen toegankelijk.

Marina Otero trapt SPRING af met een krachtig feministisch statement en daar blijft het niet bij. Alleen al in het eerste weekend zijn Khadija El Kharraz Alami, Boukje Schweigman, Mette Ingvartsen en andere vrouwelijke makers te zien, waarvan het werk op verschillende manieren aan feminisme relateert. Onder leiding van moderator Arianne Perez-Koeleman, docent aan Universiteit Utrecht, gaan Boukje Schweigman en Khadija El Kharraz Alami in gesprek over de relevantie van feminisme voor hun werk en vice versa.

OPEN EXPERT TALKS zijn verdiepende gesprekken over thema’s van SPRING: actuele thema’s die er toe doen. De moderator gaat in gesprek met kunstenaars uit het festival. De TALKS zijn er voor de nieuwsgierige luisteraar, de kritische kenner, de student en de professional. Ze zijn goed te combineren met voorstellingsbezoek, maar ook los bij te wonen. De TALKS zijn vrij en voor iedereen toegankelijk.

Dit jaar beleef je tijdens SPRING een prikkelend experiment met radicale economieën. Studio Julian Hetzels nieuwe project There Will Be Light hergebruikt zijn eigen culturele financiering als een basisinkomen dat gedurende een jaar aan één persoon wordt gegeven. Met andere woorden: iemand krijgt € 15.000. Iets voor niets. Met dit project als uitgangspunt openen we de discussie rond vermogensverdeling en universeel basisinkomen met Julian Hetzel, Denise Harleman van Collectief Kapitaal en Marianna Takou van Casco Art Institute, gemodereerd door Evelyn Wan, Universitair Docent Media, Arts and Society bij de vakgroep Media- en Cultuurwetenschappen aan de Universiteit Utrecht. We nodigen iedereen uit om mee te denken. Laten we de discussie openen. Laten we samenkomen, praten en denken.

OPEN EXPERT TALKS zijn verdiepende gesprekken over thema’s van SPRING: actuele thema’s die er toe doen. De moderator gaat in gesprek met kunstenaars uit het festival. De TALKS zijn er voor de nieuwsgierige luisteraar, de kritische kenner, de student en de professional. Ze zijn goed te combineren met voorstellingsbezoek, maar ook los bij te wonen. De TALKS zijn vrij en voor iedereen toegankelijk.

There Will Be Light is van 12 t/m 19 mei elke dag geopend van 14:00 - 20:00 uur in het voormalig fietsendepot MENU (Kanaalweg 50, Utrecht) (gesloten op maandag 16 mei). De Grand Finale vindt plaats op zaterdag 20 mei om 20.00 uur. Lees verder

OVER DE SPREKERS

Julian Hetzel werkt als performancemaker, muzikant en beeldend kunstenaar. Hij ontwikkelt werken op het snijvlak van theater, muziek en media met een politieke dimensie en een documentaire benadering. Hij is artistiek directeur van Studio Julian Hetzel, een Utrechtse organisatie die zijn artistieke werk realiseert en produceert. De creaties van Hetzel worden internationaal geproduceerd. Zijn werk is gepresenteerd in meer dan 20 landen over de hele wereld. In 2017 ontving Hetzel de VSCD-Mimeprijs voor The Automated Sniper (door Frascati producties en ism & heit). In 2019 maakte All Inclusive (van CAMPO en Ism & heit) deel uit van de officiële selectie van het Nederlands Theaterfestival. SELF van Julian Hetzel was de nationale inzending van Nederland op de Prague Quadrennial 2019. In augustus 2019 presenteerde Hetzel drie werken op de Biënnale del Teatro van Venetië. Julian Hetzel is associated artist bij Kunstencentrum CAMPO Gent (BE). Studio Julian Hetzel ontvangt sinds 2021 structurele financiering van Fonds Podiumkunsten (FPK) en de gemeente Utrecht.

Collectief Kapitaal begon als een sociaal-financieel experiment rond financiële (on)zekerheid. Het project begon in de zomer van 2021, toen 100 mensen elk € 400 doneerden om daar gedurende acht maanden vijf andere mensen € 1000 van te kunnen geven. Aan de besteding van deze inkomsten zijn buiten de wettelijke kaders geen voorwaarden verbonden; het maakt niet uit welke keuzes worden gemaakt, het gaat om de mogelijkheid van keuzes. Door bij te houden hoe het experiment verloopt, probeert Collective Capital niet alleen de levensstandaard te verbeteren, maar wil het op termijn ook de opgedane kennis verbinden met de ‘systeemwereld’. Collectief Kapitaal is een onafhankelijk experiment, waarbij wordt samengewerkt met partners, waaronder: Gemeente Amsterdam, Tolhuistuin, Nibud, Protestantse Diaconie en Aanmelder.nl.

Casco Art Institute is een gemeenschap dat zich een betere manier van samenleven voorstelt, door middel van kunst en commons. Marianna Takou is een onderzoeker en organisator uit Athene, Griekenland. Ze is momenteel gevestigd in Utrecht, waar ze werkt als producer, organisator en onderzoeker bij Casco Art Institute: Working for the Commons, een kunstplatform voor het verkennen van maatschappijkritische en zelfkritische collectieve kunstpraktijken en organisatorische experimenten. In 2013 maakte ze voor het eerst deel uit van het ecosysteem van Casco als vrijwilliger. Sinds 2019 werkt ze als onderdeel van het team aan verschillende aspecten van Casco's operaties en is ze lid van het Arts Collaboratory-netwerk.

Dr. Evelyn Wan is Universitair Docent Media, Arts and Society bij de vakgroep Media- en Cultuurwetenschappen aan de Universiteit Utrecht. Ook deed ze postdoctoraal onderzoek aan het Tilburg Institute for Law, Technology and Society van Tilburg University. Ze studeerde cum laude af aan haar PhD-programma met haar proefschrift "Clocked!: Time and Biopower in the Age of Algorithms", en ontving in 2019 een nationale dissertatieprijs van de Praemium Erasmianum Foundation in Nederland. Haar werk over de tijdelijkheid en politiek van digitale cultuur en algoritmisch bestuur is interdisciplinair van aard en strekt zich uit over media- en prestatiestudies, gender- en postkoloniale theorie, en juridisch en beleidsonderzoek. Haar papers zijn onder meer verschenen in International Journal of Communication, GPS: Global Performance Studies, Theatre Journal en International Journal of Performance Arts and Digital Media.

Op twee achtereenvolgende vrijdagen volg je verschillende workshops en lezingen over work-in-progress en onderzoek naar het gebruik van nieuwe technologieën in de podiumkunsten en bezoek je een performance over het (gebrek aan) ethiek in Silicon Valley: The Silicon Passion van SETUP .

De eerste vrijdag staat in het teken van Quand, een voorstelling die twee jaar geleden werd gemaakt door Jorrit Thijn en Tony Schuite. Het is een kleine voorstelling op basis van een choreografie van Samuel Beckett, Quad. Via het internet werden vier locaties met verschillende artiesten met elkaar verbonden. Samen volgden deze performers de Quad-choreografie, gebruikmakend van trackingtechnologie en projecties. Ze ontmoetten elkaar herhaaldelijk in het midden van de ruimte, maar wie ontmoetten ze?

Jorrit en Tony gaan samen met de deelnemers in de installatie op zoek naar materiaal voor hun nieuwe voorstelling Quand 3 die in het najaar van oktober 2022 bij SPRING te zien zal zijn. Wat is de beleving van onstoffelijk optreden? Welke obstakels, mogelijkheden en filosofische implicaties liggen er in deze technologie? Meedenken met de makers en de andere deelnemers levert inspiratie op voor zowel de makers van Quand als de Masterclass deelnemers.

Op de tweede vrijdag maken de deelnemers kennis met de NAO Re-Wired en Improvising Robots onderzoeksprojecten, die worden ontwikkeld als onderdeel van Acting Like a Robot: Theatre as Testbed for the Robot Revolution (https://performingrobots.sites.uu.nl/acting-like-a-robot-theatre-as-testbed-for-the-robot-revolution/). Dit onderzoek gaat over de manier waarop theater en robotica elkaar kunnen informeren en inspireren.

NAO Re-Wired is een doorlopend onderzoek naar waar robotica en poppenspel elkaar ontmoeten. Door een kapotte NAO-robot te deconstrueren en weer tot leven te brengen met behulp van talloze afzonderlijke elektriciteitsdraden, onderzoekt het project de grenzen tussen programmeren en poppenspel, evenals collectief denken en uiten via de robot.

Improvising Robots is een project dat het potentieel onderzoekt van op regels gebaseerde dansimprovisatiemethoden voor het programmeren van robots en het ontwerpen van mens-robotinteracties op een creatievere, flexibelere en speelse manier.

Tijdens deze sessie introduceren we beide projecten en het overkoepelende Acting Like a Robot-project. De deelnemers worden uitgenodigd om te interageren met het werk in uitvoering, en samen met makers en gasten bespreken we de mogelijkheden die deze nieuwe technologieën bieden.

Acting Like a Robot is een samenwerking tussen Theaterwetenschappen aan de Universiteit Utrecht, Kunstmatige Intelligentie aan de Vrije Universiteit, Ulrike Quade Company, het Lectoraat Theatrale Maakprocessen aan de HKU en SPRING Festival. Acting Like a Robot wordt gefinancierd door NWO.

Indien de omstandigheden het vereisen is het ook mogelijk om 1 van de 2 dagen mee te doen, raadpleeg hiervoor het e-mailadres.

Heb jij je altijd al afgevraagd hoe het brein van een artistiek maker werkt? Na de eerste twee series SPRING in het diepe duikt kunstjournalist Luuk Heezen voor een derde maal digitaal, maar zeer intiem, in de gedachtekronkels van de makers die op het SPRING Performing Arts Festival te zien zijn.

Dit keer gaat hij in gesprek met Mette Ingvartsen over haar voorstelling The Dancing Public. Daarnaast spreekt de journalist met Bruno Beltrão (New Creation), Michikazu Matsune (All Together), Eisa Jocson (Manila Zoo) en Ezra Veldhuis & Bosse Provoost (Indoor Weather). Welke fascinatie ligt er aan hun werk ten grondslag? Hoe heeft de voorstelling vorm gekregen? Welke scène kostte het meeste bloed, zweet en tranen? Leun achterover en laat je meevoeren op de hersengolven van de meest vooraanstaande creatievelingen. Een verdiepend gesprek, dat zowel voor als na het zien van voorstelling interessant is om te horen.

Podcast The Dancing Public (Engels)

De voorstellingen van theatermaker Julian Hetzel schudden onze kijk op de wereld op. In There Will Be Light experimenteert hij met een andere manier van leven en met een andere kijk op werk. De samenlevingen van vandaag worden bepaald door werk: werk om waarde te produceren, om een ​​doel te hebben, om status te verschaffen. Het is tegenwoordig gemakkelijker geworden om het einde van de wereld voor te stellen, dan het einde van het kapitalisme. Maar wat zouden we zijn als we niet hoeven te werken?  

Hetzel doet een radicaal gebaar: hij neemt een basisinkomen uit zijn eigen culturele financiering en geeft dit aan één persoon. Met andere woorden: iemand krijgt € 15.000. Iets voor niets. Het geld is een uitnodiging om te ontsnappen aan de wereld van verplichtingen en om een wereld van verlangens te betreden. Iedereen maakt kans, iedereen kan solliciteren. Een commissie van alternatieve deskundigen, bestaande uit daklozen, selecteert de uitverkorene. Het publiek wordt uitgenodigd om een ​​kunstmatig strand in MENU (voormalig fietsendepot) te verkennen, verschillende sollicitatiegesprekken te volgen of zelf te solliciteren.

There Will Be Light is een project over het leven als kunst en kunst als werk. Het echte optreden begint na het applaus, op het moment dat de show voorbij is en het publiek naar huis gaat. Een jaar lang, zeven dagen per week, 24 uur per dag, begint de ‘uitverkorene’ een improvisatie op te voeren die ‘het leven’ heet. Stop met werken en word kunstenaar!

Aanmelden voor een interview kan via www.therewillbelight.com

In het digitaal magazine vraagt dramaturg Merel Eigenhuis, Julian de hemd van het lijf. Wil je meer weten over deze performance, zoals waar het idee vandaan kwam of hoe de sollicitaties zullen verlopen? Lees het interview via deze link: https://magazine.springutrecht.nl/spring-2022-magazine/interview-met-julian-hetzel

"We weten al dat we een kritische houding mogen verwachten als we werk van Julian Hetzel gaan zien. Maar in zijn nieuwste stuk brengt hij die houding naar een heel ander level. Hij beschrijft en onthult niet alleen bepaalde dynamieken in de wereld, hij doet ook een voorstel voor een echte stap richting verandering. “There will be light” is een sociaal experiment waarin wordt onderzocht hoe we de samenleving kunnen veranderen. Voor één deelnemer is de impact heel direct en tastbaar." - Grzegorz Reske, artistiek directeur SPRING

Sinds 2015 is de rechts populistische partij in Polen weer vlammend aan de macht. Hoe kunnen we de ingewikkelde politieke en sociale situatie in Polen begrijpen? De in Berlijn wonende Libanese theatermakers Rabih Mroué en Lina Majdalanie doen een poging. Door hun blik van buitenaf zien ze politieke verschuivingen gedreven door maatschappelijke veranderingen die we ook in de rest van Europa zien. Majdalanie en Mroué tonen ons op een energieke manier hoe historische feiten en popcultuur door populistische machthebbers worden gemanipuleerd om ons te beïnvloeden. Ze focussen zich op een verhaal dat zich afspeelde in 2016 in Polen. In de vorm van een steeds absurder wordend stripverhaal op groot scherm, verrassen ze het publiek met de daadwerkelijke gebeurtenissen op die ene zonnige zondag in 2016.

"Sunny Sunday is een heel speciaal werk voor mij. Niet alleen omdat ik direct betrokken was bij de creatie ervan en het deels de redenen laat zien waarom ik besloot Polen te verlaten en naar Utrecht te verhuizen, maar in de eerste plaats is dit een voorstelling over technieken om cultuur en geschiedenis te manipuleren om mensen een bepaald verhaal op te leggen. Een waarschuwing tegen die manipulaties zou vandaag de dag net zo goed in Polen of Libanon moeten klinken als in Nederland." - Grzegorz Reske, artistiek directeur SPRING

Naast Lina en Rabih is ook Ely Daou van Libanese afkomst. In het digitaal magazine schrijft artistiek directeur Grzegorz Reske over de achtergrond en het verband tussen deze jonge makers. Lees het artikel hier: https://magazine.springutrecht.nl/spring-2022-magazine/libanese-makers-op-spring

Een zelfgemaakte stoomboot, de 3.730 kilometer lange Mississippi-rivier en twee Europese kunstenaars in het hart van de Verenigde Staten. In een documentairefilm nemen Maxime Berthou en Mark Požlep ons mee op de drie maanden durende reis die ze in 2019 op de beroemde rivier maakten. We zien de mensen die ze ontmoetten en de wreedheid van het dagelijks leven in de steden langs de Mississippi. Gemeenschappen die vernietigd zijn door armoede, slechte gezondheid veroorzaakt door giftige industriële vervuiling en racisme. Maar we zien ook de kracht van mensen die proberen hun leven zinvol te maken.

De film wordt aangevuld met een reactie op de film in een live performance door de Amerikaanse acteur Davis Freeman. Onder het genot van een fles Moonshine, reageert Freeman op de observaties van Požlep en Berthou op de Verenigde Staten en keert de blik om: "You came to expose us, now it's our turn to expose you!"

"Deze twee jonge makers hebben iets ontwikkeld wat ik ‘de dramaturgie van een vriendschap’ noem. Hun verhalen beginnen steevast als een ‘jongensavontuur’ – ze doen of maken iets bijzonders. Waarom zouden ze niet eens de hele Mississippirivier afvaren? Dit avontuur mondt uit in een veel serieuzer onderzoek. Southwind brengt de hedendaagse Amerikaanse samenleving in kaart. Voorbij de mooie plaatjes in tijdschriften en op websites kijken ze het leven in Amerika vandaag recht in de ogen." - Grzegorz Reske, artistiek directeur SPRING

Wat betekent 'aanwezigheid' nu we met behulp van nieuwe technologieën bijna overal kunnen zijn? Hongkongse mediakunstenaar Royce Ng is op afstand aanwezig. Op het podium staat een lokale performer waarop het lichaam Royce geprojecteerd wordt. Hij is digitaal aanwezig, maar lichamelijk afwezig. In de loop van deze lecture performance beginnen verschillende media te haperen. De toegepaste technieken krijgen steeds meer de overhand en de avatar op het podium lost langzaam op in de lucht. Wat overblijft is een verlichte stip en de onzekere vraag: was Royce nu hier of niet?

"Ergens tussen de nu al haast vintage ervaring van Second Life en oldschool social-mediaplatforms aan de ene kant, en een zelfstandige Artificial Intelligence aan de andere, plaatst Royce Ng ons voor een uitdaging. Wat is echt en wat niet aan ons sociale wezen? Waar eindigt ons stoffelijke leven, en waar begint ons digitale wezen?" - Grzegorz Reske, artistiek directeur SPRING

In ons digitaal magazine verteld Royce Ng meer over zijn performance en de uitvoering ervan. Lees het via deze link: https://magazine.springutrecht.nl/spring-2022-magazine/interview-met-royce-ng

Zodra je de zaal van de Stadsschouwburg binnenkomt, kom je in een vreemde wereld. Curieuze figuren dwalen in het rond, theatertrekken dansen op en neer en hoog in de toneeltoren lijkt een mysterieus wezen te leven. De theaterzaal zelf is de performer die gaandeweg steeds meer de hoofdrol inneemt en die de performers opslokt en door onduidelijke krachten laat muteren. Er is geen verhaal, je wordt uitgenodigd om je onder te dompelen in deze merkwaardige wereld die blijft boeien tot het einde. Je ervaart de héle zaal en zal haar schoonheid met compleet nieuwe ogen zien.

De jonge makers Ezra Veldhuis en Bosse Provoost laten alle techniek en middelen van het theater zien die normaal gesproken verborgen zijn. Een speelse, absurde en tegelijk kritische voorstelling die je de feiten op de neus drukt: de mens is niet meer het centrum van de wereld.

"Dit getalenteerde jonge duo verovert de grote zalen met een eigenzinnig idee. We leven in een tijdperk waarin de menselijke heerschappij ter discussie staat. Ezra en Bosse nodigen ons uit om te komen kijken naar wat dat betekent voor het theater. Wacht maar niet tot er een acteur het toneel op stapt – het toneel zelf is hier de acteur!" - Grzegorz Reske, artistiek directeur SPRING

Theatermaakster Khadija El Kharraz Alami palmt met haar ongeziene durf en kwetsbare energie de theaterwereld volledig in. Voor haar nieuwe voorstelling The Waves baseert El Kharraz Alami zich niet alleen op het gelijknamige boek van Virginia Woolf, maar ook op essays van onder meer Clarissa Pinkola Estes en Audre Lorde. The Waves is een ritueel, een manifest, een immersieve ervaring waarin de vrouwelijke schoonheid, pijn en kwetsbaarheid centraal staan. Samen met vier actrices onderzoekt El Kharraz Alami hoe diep geïnternaliseerde ervaringen van oppressie en machtsmisbruik kunnen omgezet worden in een creatieve kracht. The Waves stelt een fysieke ruimte voor waarin we trauma’s in de ogen durven kijken, genot gevierd wordt, het lichaam gezegend en de kracht van creëren gedeeld. Verwacht je aan een urgente en nietsontziende theaterervaring.

"Het is een eer om de Nederlandse première te mogen presenteren van het nieuwste werk van Khadija El Kharraz Alami. In „Nu ben ik Medea” raakte ik gefascineerd door deze krachtige maker en haar persoonlijke benadering, en ik kijk ernaar uit om te zien hoe zij Virginia Woolfs „The Waves” vertaalt naar deze tijd." - Grzegorz Reske, artistiek directeur SPRING

In ons digitaal magazine is er een pagina uitgelicht met interviews met jonge makers die deze SPRING editie hun werk laten zien, waaronder Khadija. In het artikel vertelt ze meer over haar voorstelling en hoe het tot stand is gekomen.⁣ ⁣Lees het interview hier: https://magazine.springutrecht.nl/spring-2022-magazine/nieuwe-makers-op-spring

Filipijnse entertainers spelen een speciale rol in Disney's ‘Empire of Happiness’. Ze worden gezien als energieke geluksmachines die de mascottes onvermoeibaar tot leven wekken om mensen te vermaken. In Manila Zoo kaapt choreograaf Eisa Jocson de Disney experience, samen met vier Filipijnse performers en de Duitse elektronische musicus Charlotte Simon (Les Trucs). Ze tonen de raakvlakken tussen mens en dier, en spektakel, arbeid en eenzaamheid. Wanneer verandert de wereld van Disney in een echte dierentuin die wezens opsluit in kleine ruimtes om bekeken te worden voor 'educatieve' doeleinden? Manila Zoo is een unieke performance over gedwongen isolatie, valse connecties, de consumptiemaatschappij en de oordelende blik van de kijker, die met opzet is ontworpen om op beeld te worden getoond aan een publiek dat live aanwezig is in de theaterzaal.

Eisa Jocson wordt in veel landen erkend als een van de meest charismatische choreografen van haar generatie. In haar voorstellingen onderzoekt ze verschillende manieren van misbruik van arbeidskrachten uit de Filipijnen. Ze zoekt daarbij altijd de lichtpuntjes in serieuze onderwerpen en legt stereotypen over Filipijnen en gemeenschappen in Zuidoost-Azië in het algemeen bloot.

"Ik volg het werk van Eisa al jaren. Met elke nieuwe voorstelling scherpt deze uitblinker haar politieke inzicht in de positie van de Filippijnen in de geglobaliseerde wereld. Deze nieuwste productie laat ook zien hoe Eisa een grote groep verwante performers om zich heen verzamelt. Tenslotte is Manila Zoo ook nog eens een van de best doordachte voorbeelden van hoe je met je publiek in contact blijft als je geen grote internationale tournees kunt doen."  - Grzegorz Reske, artistiek directeur SPRING

Podcast Manila Zoo (Engels)

Singaporese kunstenaar Choy Ka Fai doet al lange tijd onderzoek naar sjamanistische dansen in Azië. Voor Postcolonial Spirits dook hij in het Indonesische dansritueel Dolalak. Deze dans heeft zich steeds aanpast aan de popcultuur. Zo werd de traditionele Javaanse dans in de jaren dertig vermengd met bewegingen van feestende koloniale Nederlandse soldaten en gezongen islamitische gedichten. Tegenwoordig wordt Dolalak veel door jonge vrouwelijke influencers via TikTok gedanst op de deuntjes van het Indonesische popgenre dangdut.

Geïnspireerd door het steeds veranderende Dolalak, bekijkt Choy Ka Fai culturele en historische rituelen door de lens van de technologie van nu. Op het podium in Utrecht staat danser Vincent Riebeek in live-verbinding met Dolalak danser Andri Kurniawan in Surakarta. Ze werken virtueel samen en proberen via het scherm een dans te maken voor onze wereld na corona. Een verrassende dansvoorstelling die tijd en ruimte overschrijdt.

"Dit werk maakt deel uit van een groter project van Choy Ka Fai, dat Cosmic Wonders heet - een prachtig kunstwerk. Het is een project waarin verbinding wordt gezocht met verschillende sjamanistische tradities wereldwijd, en het was niet gemakkelijk om te bepalen welke we als eerste aan ons publiek in Utrecht zouden laten zien. Uiteindelijk heb ik gekozen voor “Postcolonial Spirits”, niet alleen omdat het de verrassende Nederlandse invloed belicht op bepaalde Indonesische tradities, maar ook omdat Ka Fai het toneel deelt met Vincent Riebeek – een  goede bekende van SPRING." - Grzegorz Reske, artistiek directeur SPRING

Het publiek verzamelt zich op de grond op een groot wit vlak. Een lichaam toont een serie intrigerende houdingen. De ene keer sereen en verstild en de andere keer krachtig en sterk.

De jonge, aanstormende Argentijnse choreografe Amparo González Sola onderzoekt in haar werk hoe dans het onzichtbare, het afwezige, dat wat tot zwijgen gebracht is, waarneembaar kan maken. Hoe gebruik je tegenslagen om jezelf sterker te maken? Een krachtig statement over weerstand en overgave.

"Het nieuwste werk van Amparo Gonzáles Sola schetst heel duidelijk hoe je een sterke politieke boodschap toch in een abstracte, poëtische vorm kunt gieten. Voor mij is deze choreografie een manifest voor het verzet tegen de onderdrukking, en voor de kracht van kwetsbaarheid." - Grzegorz Reske, artistiek directeur SPRING

In ons digitaal magazine is er een pagina uitgelicht met interviews met jonge makers die deze SPRING editie hun werk laten zien, waaronder Amparo. In het artikel vertelt ze meer over haar voorstelling en hoe het tot stand is gekomen.⁣ ⁣ Lees het interview hier: https://magazine.springutrecht.nl/spring-2022-magazine/nieuwe-makers-op-spring

‘Het podium is mijn leven’ had de romantische titel van dit docudrama van Marina Otero kunnen zijn. Ze koos echter voor de titel ‘Fuck Me’. De Argentijnse choreografe en danseres maakte haar lichaam kapot met dansen. Toen ze in het ziekenhuis lag met zware rugklachten liet ze haar werk door vijf mannelijke dansers voortzetten. Op het podium voeren ze alles uit wat ze zelf niet meer kan. Marina regisseert ze, scheld ze uit en heeft ze lief, terwijl de mannen het verhaal dansen van haar leven en de uitbuiting van het lichaam. Fuck Me mixt gefilmde documenten, verhalen en dans met het energieke ritme van een tragikomische revue-act.

“Ik zag mezelf altijd midden op het toneel staan, als de heldin die op alles en iedereen wraak zou nemen. Maar mijn lichaam kan al dat vechten niet meer aan. Dus geef ik vandaag de ruimte aan deze performers. Eens zien hoe zij hun lichaam in de strijd gooien voor mijn narcistische zaak.” - Marina Otero

"Energiek en krachtig, grappig en ontroerend. “Fuck Me” is een artistiek manifest over weerbaarheid en het overwinnen van obstakels. Dit nieuwste werk van Marina Otero was al een van de grootste ontdekkingen van het afgelopen seizoen en gaat nu op triomftocht langs festivals en theaters in heel Europa." - Grzegorz Reske, artistiek directeur SPRING

SPRING wordt deze editie geopend door de performance van Marina. In het digitaal magazine vertelt ze meer over de voorstelling en hoe het tot stand is gekomen. Benieuwd? Lees het digitaal magazine hier: https://magazine.springutrecht.nl/spring-2022-magazine/marina-otero-opent-spring-2022

Hoewel wij allemaal naakt zijn onder onze kleren, zijn blote lichamen veelal uit de stad verdwenen. Dronude Utrecht Project van creatief collectief Van den Berg/Van Herk/Durden brengt naakt op een mooie manier terug in de stad. In een choreografie van Wojciech Grudzinski poseren honderd naakte mensen op iconische plekken in de binnenstad. Vanuit de lucht legt een drone het vast. Iedereen heeft een lichaam en elk lichaam kan meedoen.

SPRING toont een expositie over hoe dit bijzondere project, hoe er een tijdelijke gemeenschap gevormd is en de persoonlijke verhalen van deelnemers. En natuurlijk worden enorme dronefoto’s tentoongesteld waarin de mens én de stad Utrecht in volle glorie te zien is.

"Met dit nieuwe hoofdstuk in zijn Dronude-project brengt Tom Durden een aantal belangrijke kwesties bij elkaar. In zijn uiteindelijke vorm is het werk een iconisch beeld van de stad Utrecht en de Utrechtse samenleving. Maar tijdens het maken van dit ene beeld kwamen verschillende groepen bij elkaar, en gaandeweg ontstond ook een verhaal van een tijdelijke gemeenschap en hoe je die creëert." - Grzegorz Reske, artistiek directeur SPRING

De wereldwijd gevierde Braziliaanse choreograaf Bruno Beltrão bracht een revolutie teweeg in de danswereld met zijn mix van hiphop en hedendaagse dans. Zijn voorstellingen zijn energiek en fysiek intens met goed gebruik van muziek en ruimte. In New Creation reageert Bruno met zijn twaalf dansers op de extreemrechtse praktijken en barbaarsheid van het Bolsonaro-bestuur in Brazilië. Hoe blijf je in beweging als de politieke en sociale situatie in je thuisland alles lijkt de verlammen als een giftige mist? Met snelle bewegingen, hoge sprongen, head-spins en salto’s tonen ze dans als verzetsbeweging. Spectaculair, confronterend en compromisloos.

"Bruno Beltrão belicht opnieuw de politieke dimensie van de dans. Hij brengt het verzet en de protestbeweging van de Braziliaanse straten naar het toneel, zonder ook maar iets in te boeten aan radicaliteit." - Grzegorz Reske, artistiek directeur SPRING

Scrollend door hun telefoon gaan ze op zoek naar seks, seks van de bovenste plank, seks voorbij het voorstelbare. Geil en vastberaden springen ze op de fiets, in hun jaszak een flesje ghb, een zakje 3mmc of iets sterkers. Ongehoorzaam aan het verzoek tot social distancing, met een dikke vinger naar de gezondheidscultus, rebellerend tegen de sluimerende eenzaamheid. Ze treffen elkaar op de bank in een willekeurige huiskamer in de stad. Ze kruipen tegen elkaar aan, ze praten honderduit, ze neuken de sterren van de hemel, soms vallen ze flauw, in elkaars armen, ze dragen zorg voor elkaar. Ontmoet: The NarcoSexuals.

In zijn nieuwste werk onderzoekt Dries Verhoeven de ins en outs van seksueel drugsgebruik, een fenomeen dat vooral onder homomannen aan populariteit wint. Veertig jaar na het begin van de gay liberation dient zich een ‘narco-seksuele revolutie’ aan, al is die huidige bevrijding voor de buitenwereld onzichtbaar. Wat maakt mensen zó gedreven dat ze er soms hun leven voor op het spel zetten? Hoe ánders mogen ze zijn?

"Dries Verhoeven en zijn performers nodigen ons uit om met hen de rafelranden en donkerste hoeken van onze samenleving op te zoeken. Zoals hij vaak doet wanneer hij werk maakt met SPRING, gebruikt Dries de stad Utrecht als achtergrond voor zijn verhaal." - Grzegorz Reske, artistiek directeur SPRING

Big tech is overal; in onze computers, smartphones, smartwatches. Iedereen maakt hier gretig gebruik van en deelt persoonlijke gegevens voor een zo gebruiksvriendelijk mogelijke app, apparaat en uiteindelijk leven. We hebben big tech dus massaal omarmd. Maar is het een warme omhelzing of een verstikkende wurggreep?

Utrechts technologie-kritisch medialab SETUP gaat in samenwerking met theatercollectief Transmissie en muzikant Rodrigo Ferreira op zoek naar een nieuwe relatie met big tech. Ze halen daarbij inspiratie uit één van de belangrijkste verhalen over boetedoening: de kruisiging. Met Bachs’ Matthäus-Passion, live synthesizermuziek, audio- en video-technologie en een parade van kleurrijke personages zoeken ze wie of wat er precies aan het kruis genageld moet worden, en hoe de wereld er na een wederopstanding uit zou kunnen zien. Verwacht een debat van evangelische proporties tussen tech nerds, technologie en gebruikers.

"Het Utrechtse IT- en kunstbedrijf SETUP stelt het publiek voor na te denken over de versnelling van de technologische omwenteling in onze beschaving en de gevolgen daarvan voor de mensheid. Is technologie verantwoordelijk voor haar impact of degenen ("big data") die haar controleren? Op een grappige en luchtige manier stellen de kunstenaars van SETUP een van de belangrijkste vragen van de huidige beschaving aan de orde: gebruiken wij de technologie of gebruikt de technologie ons?" - Grzegorz Reske, artistiek directeur SPRING

"De stijl is glitchy, nostalgisch, doet denken aan het internet van 2006 (inclusief Word Art-typografie). Dramaturgisch hebben de makers interessante parallellen ontdekt tussen de Matthäus-Passion, cancel culture, justitie en onze relatie met Big Tech" - Theaterkrant

Wie is er belangrijk in je leven geweest? En waarom zijn die mensen belangrijk voor je geweest? Theatermaker Michikazu Matsune vertelt samen met Frans Poelstra (Nederland) en Elizabeth Ward (US) over de mensen die nu of ooit dicht bij ze hebben gestaan, maar die op dit moment niet bij ons aanwezig kunnen zijn. We horen verhalen over iemands zus, jeugdvriend, leraar, eerste liefde en zelfs sterartiesten. De drie performers – die uit verschillende plekken in de wereld komen – herinneren hen, dragen een dans aan hen op, of worden soms hen. All Together verbindt het afwezige met het aanwezige; de mensen die er zijn met de mensen die er niet zijn. Of we nu van elkaar houden of elkaar haten, of je nu hier bent of niet, we horen allemaal bij elkaar.

"Drie performers zijn in gesprek met elkaar. Ze brengen de namen in herinnering van vrienden, familieleden en mensen die ze toevallig ooit ontmoet hebben en die een diepe impact hebben gehad op hun leven. Dankzij dit stuk ben ik gaan terugkijken op mijn eigen leven en dacht ik aan de keren dat ikzelf iemand ontmoette die een grote invloed op me had." - Grzegorz Reske, artistiek directeur SPRING

Podcast All Together (Engels)

Het is eigenlijk heel simpel. Ik ga naar Utrecht. Daar zoek ik een plek, daar bouw ik een huisje voor mezelf en dat breek ik weer af. En de volgende dag probeer ik hetzelfde, maar dan op een andere plek in de stad.  

Ik probeer me waar dan ook thuis te voelen. Ik wil erachter komen wat er van een vreemdeling wordt gevraagd die nieuw is in een stad, en wat het van de stad vraagt als er een nieuwkomer binnenkomt. Het gaat over rechten, identiteit, ergens bijhoren, ergens thuis zijn en vrijheid. Het is deels beeldende kunst, deels een protest, en deels een ceremonie. Ik nodig je uit getuige te zijn, van mij en van je wijk. Kom kijken hoe goed de ontmoeting gaat tussen mij en Utrecht. Kom wanneer je wil, loop door, blijf een tijdje – ik ben wel even bezig.

"Hoe open is de lokale gemeenschap naar nieuwkomers? Hoe zichtbaar zijn nieuwkomers in het stadslandschap? Met haar tijdelijke aanwezigheid Sonia Hughes onze opvattingen over lokale worteling uit en vraagt ze hoever inclusiviteit en openheid echt reiken." - Grzegorz Reske, artistiek directeur SPRING

Knaldrang, oftewel, de intense behoefte om te feesten. Hebben we dat nu niet allemaal? Maar waar komt die extreme nood aan beweging die we voelen vandaan?

In haar solo The Dancing Public danst Mette Ingvartsen de eenzame lockdown van 2020 van zich af. Een mix van onstuitbare bewegingen en een onophoudelijke stroom van muziek, woorden en zang, in helse tempo’s en ritmes. Mette nodigt het publiek uit om samen met haar een ware extatische dansmanie te creëren om ons zo te ontdoen van de stress van epidemieën, natuurrampen en armoede. Ben je er klaar voor om weer ‘high on life’ te zijn?

"Deze energieke avond brengt herinneringen naar boven aan momenten uit de geschiedenis waarop verschillende gemeenschappen het trauma van een grote plaag verwerkte met het zuiverende ritueel van een gemeenschapsdans. Het publiek wordt stap voor stap uitgenodigd om zelf aan dit ritueel deel te nemen." - Grzegorz Reske, artistiek directeur SPRING

Podcast The Dancing Public (Engels)

Elk mens is sensueel. Oud, jong, dik of dun, man, vrouw of non-binair: we hebben allemaal een lijf vol energie en sensaties. Maar schaamte en twijfels kleuren vaak de blik op ons lichaam. Ben ik gezond, zie ik er goed uit? Terwijl er zo veel meer is. Ons lichaam is waanzinnig! Krachtig, fascinerend, sensationeel. Laten we dat in haar volledigheid omarmen.

In een eigentijds ritueel gaan zes vrouwen op zoek naar de kracht en het plezier van hun sensualiteit. In Eros is het klaar met alle taboes en clichés: de vrouwelijke energie mag weer los.

De nieuwe voorstelling van Schweigman& maakt precies die energie voelbaar. Ondersteund door drums en percussie van Frank Rosaly en Katherina Bornefeld (The EX) zetten de danseressen van Eros alle registers open. Een totaalervaring voorbij het alledaagse.

"Dit is een voorstelling over emancipatie, vrijheid en zelfbewustheid. De grote gelijkenis met een ritueel maakt van “Eros” een transformerende ervaring. Niet alleen voor de performer die deelneemt aan de avond, maar ook voor het publiek. Dit is een verhaal over de bevrijding van de culturele onderdrukking, ongeacht leeftijd of gender." - Grzegorz Reske, artistiek directeur SPRING

Michikazu Matsune (JP) en Lina Majdalanie (LB) hebben allebei een uitvoeringspraktijk die uitgaat van persoonlijke verhalen en de vertelling opbouwt op de scherpe grens tussen realiteit en fictie. Ze zullen hun fascinaties, strategieën en artistieke gereedschapskist delen met een geselecteerde groep deelnemers. Een kans om je artistieke portfolio van vaardigheden, artistieke talen en diepgaande reflecties uit te breiden. Breng een gezonde dosis nieuwsgierigheid en jezelf mee, inclusief de verhalen die jou (niet) definiëren.

Over de artiesten:

Michikazu Matsune is een performance-maker die werken ontwikkelt in zijn kenmerkende stijl die documentaire en conceptualistische praktijken omvat. Hij gebruikt verschillende benaderingen die variëren van toneelvoorstellingen, interventies in de openbare ruimte tot het maken van tekstschilderijen. Zijn persoonlijke methode, die tegelijk speels en kritisch is, onderzoekt de spanning rond onze culturele toeschrijvingen en sociale identificaties. Matsune komt oorspronkelijk uit de badplaats Kobe en is sinds de jaren negentig gevestigd in Wenen.

Het onderwerp "naam" is essentieel geweest voor sommige werken van Matsune, zoals Mitsouko & Mitsuko, gebaseerd op verhalen van twee Japanse vrouwen met bijna dezelfde naam, en Dans, als je mijn land wilt binnenkomen! met een bizar maar waargebeurd verhaal van een danser die werd gedwongen te dansen als onderdeel van een paspoortcontrole op een luchthaven vanwege vermoedens vanwege zijn islamitische voornaam. In All Together (dat dit jaar op het Lentefestival te zien zal zijn) praten drie performers langs een lijst met namen van mensen die niet naar deze daadwerkelijke voorstelling kunnen komen kijken.

www.michikazumatsune.info

Lina Majdalanie is een Lebanese performer, director en playwright, gevestigd in Berlin. 

Onder haar werken: Second Look (series of video, 2020), Sunny Sunday (2020), Borborygmus (2019), Do I Know you? (2017), 33 rpm and a few seconds (2012), Photo-Romance (2009), Appendice (2007), I Had a Dream, Mom (video, 2006), Biokhraphia (2002), en anderen.

Ze heeft gecureert aan: Relatively Universal (HAU-Berlin, 2017), Beyond Beirut at (Mousonturm-Frankfurt, 2016), Vues (Kunsthalle-Mulhouse, 2015) en Motion-Less (Tanzquartier-Vienna, 2009).

Ze heeft lesgegeven aan het HEAD (Geneva, 2008-2013), DasArts (Amsterdam, 2012), Goethe University (Frankfurt, 2016 and 2021), Bard College (Berlin 2019) en HFG-Karlsruhe (Karlsruhe, 2021).

Afgelopen jaar maakten choreografen Jija Sohn (Japan/Korea) en Aleksandra Lemm (Polen) grote indruk met Landing on Feathers. Deze korte documentairefilm kwam voort uit hun bijbaan als zorgverleners voor de verlamde Elmer Kouwenberg, met wie ze verschillende bewegingsoefeningen doen. Het werd een mooi verhaal over hoe alle mensen lichamelijke vrijheid kunnen ervaren.

Jija en Aleksandra werken nu samen met Julia Reist aan een tweede deel van het Landing on Feathers-project, waarin ze verder onderzoek doen naar inclusiviteit en mededogen in relaties tussen mensen en de samenleving. Tijdens SPRING Performing Arts Festival delen ze hun onderzoek met het publiek en creëren ze een bijzondere safe space waar publiek wordt uitgenodigd te reflecteren en uit te wisselen over zorg, nabijheid en onze verhouding tot de ander. Samen willen ze alle vormen van beperkingen, uitdagingen of ongemakken bespreekbaar maken.

Uitnodiging voor een kort WhatsApp gesprek over zorg
Voorafgaand aan de bijeenkomst op SPRING nodigen kunstenaars en zorgverleners Jija, Aleksandra en Julia mensen uit om deel te nemen aan een 1-op-1 informeel gesprek over menselijke relaties, zorg en zelfzorg in de eigen meest intieme en nabije omgeving. In een veilige omgeving van WhatsAapp-spraakberichten kunnen de vaak verborgen en onderschatte onderwerpen als kwetsbaarheid, gevoeligheid en persoonlijke behoeften worden gedeeld. Het is een uitnodiging om samen een moment te nemen, op adem te komen, tot rust te komen en na te denken over hoe wij zorg ervaren in ons dagelijks leven. Deelnemen kan door een e-mail te sturen naar landingonfeathers@gmail.com, waarna het gesprek via WhatsApp wordt voortgezet, het gesprek duurt ongeveer 20 minuten.

Hoe verhouden sociale dansen zich tot zeer basale menselijke behoeften aan beweging, plezier en extase? Je werkt vanuit de onderzoeksthema's van de voorstelling The Dancing Public rond ‘dancing manias’. Sociale dansen zijn vaak verbonden met sociale en politieke situaties en omstandigheden, waardoor ze weerstandsdansen worden, manieren om ontberingen af ​​te weren of zelfs overlevingsstrategieën. Dit materiaal pak je fysiek uit met Mette.

Een diepgaande theoretische lezing over sociale choreografie door Bojana volgt. Sociale choreografie is in verband gebracht met harmonieuze arrangementen van dansende lichamen en individuele gebaren waarin beelden of protocollen van sociale orde zich esthetisch manifesteren. Toch kent elke leeftijd in Europa wel eens uitbarstingen van wanordelijke bewegingen op individuele en massale schaal, gedreven door crisis, ziekte, waanzin, protest of vervoering. Op zulke momenten lijken de mensen op het publieke toneel te verschijnen, en we vragen: zijn deze verschijningen van wanorde ook gechoreografeerd? Hoe geeft de esthetiek van wanorde in de alledaagse beweging vorm aan het sociale?

Over de artiesten

Mette Ingvartsen is een Deense choreograaf en danser die in Brussel woont en werkt. Haar werk wordt gekenmerkt door hybriditeit en breidt choreografische praktijken uit door dans en beweging te combineren met andere domeinen zoals beeldende kunst, technologie, taal en theorie. Een belangrijk onderdeel van haar werk werd tussen 2009 en 2012 ontwikkeld met The Artificial Nature Series, waarin ze zich richtte op het herconfigureren van relaties tussen menselijke en niet-menselijke agency door middel van choreografie. Haar recentere serie, The Red Pieces (2014-2017), daarentegen, schrijft zichzelf in in een geschiedenis van menselijke prestaties met een focus op naaktheid, seksualiteit en hoe het lichaam van oudsher een plaats is geweest voor politieke strijd. In 2019 ging ze in première Moving in Concert, een abstracte groepschoreografie, die zich richt op de verwevenheid tussen mensen, technologische hulpmiddelen en natuurlijke materialen en in 2021 ging ze in première The Life Work, een in situ project met ouderen in het Ruhrgebied in Duitsland dat migratiekwesties aan de orde stellen. En een nieuwe solo, The Dancing Public, geïnspireerd door een fascinatie voor dansmanieën door de geschiedenis heen.

Ingvartsen is gepromoveerd in choreografie aan de Stockholm University of the Arts en is daarvoor afgestudeerd aan de podiumkunstenschool P.A.R.T.S. Ze richtte haar bedrijf op in 2003 en haar werk is sindsdien te zien geweest in heel Europa, maar ook in de VS, Canada, Zuid-Korea, Taiwan en Australië. Ze was artist in residence in het Kaaitheater in Brussel, Volksbühne in Berlijn en was ook verbonden aan de APAP

Bojana Cvejić

Bojana Cvejić werkt in de filosofie, dramaturgie en performance- en dansstudies. Naast verschillende boeken is ze auteur van Choreographing Problems (2015) en Toward a Transindividual Self (met Ana Vujanović, binnenkort te verschijnen). Cvejić is hoogleraar danstheorie aan de KHIO Oslo National Academy of the Arts.

Wat herinner jij je nog van je oude kinderkamer? Of van alle huizen waar je ooit hebt gewoond? De Libanese kunstenaar Ely Daou graaft in de krochten van zijn geheugen en schetst de verschillende appartementen die hij heeft moeten verlaten tijdens de Libanese burgeroorlog en in de jaren erna. Hij verzamelt ons rond een ouderwetse overheadprojector en vertelt een zeer persoonlijk verhaal over zijn leven, de ontsnapping uit een oorlogsgebied, migratie, verlies van bezit en het terughalen van herinneringen. Een intieme voorstelling waarin we allemaal een beetje familie worden van deze bijzondere kunstenaar.

"Ely Daou mag dan de meeste bekendheid hebben gekregen door zijn grote installaties, maar voor mij is dit werk een haast iconisch voorbeeld van het mediterrane theater. Door alle onnodige aspecten van het theater weg te laten, creëert hij een uitgebreide ontmoeting tussen kijker en performer. Het persoonlijke verhaal van de maker nodigt het publiek uit te reflecteren op hun eigen leven en de samenleving waar zij deel van uitmaken." - Grzegorz Reske, artistiek directeur SPRING

Naast Ely Daoi, zijn ook Lina en Rabih van Libanese afkomst. In het digitaal magazine schrijft artistiek directeur Grzegorz Reske over de achtergrond en het verband tussen deze jonge makers. Lees het artikel hier: https://magazine.springutrecht.nl/spring-2022-magazine/libanese-makers-op-spring

Utrecht groeit. Heel hard. Het hardst van heel Nederland. In de komende 18 jaar moeten we ruimte maken voor nog eens 95.000 nieuwe Utrechters. In The Village Utrecht ben je als bezoeker de hoofdrolspeler in jouw eigen documentaire over de snelst groeiende stad van Nederland. Met je koptelefoon op spring je op de fiets en neemt een interactieve app je vanuit het centrum op sleeptouw naar drie cruciale knooppunten die de komende jaren enorm gaan veranderen: de stations Lunetten, Leidsche Rijn en Overvecht en de stadsdelen daaromheen. Welke gevolgen hebben de veranderingen eigenlijk voor de stad en haar inwoners? Mogen wij nog meebepalen hoe de stad gaat veranderen? Is er nog ruimte voor mij in die nieuwe stad? Mag ik hier zijn?

Voor The Village Utrecht dook kunstcollectief Nieuwe Helden vol overgave in Utrecht en al haar wijken. Meer dan een jaar lang spraken ze met experts en buren, oude en nieuwe bewoners, gasten, grondbezitters en ongedocumenteerden over verstedelijking, identiteit, bezit, democratie en menselijkheid. Nieuwe Helden nodigt je uit om te verdwalen in de stad en via verschillende routes kennis te maken met Utrechters en hun stad.

Let op: voor The Village Utrecht heb je een fiets, een smartphone met internet en koptelefoon of oortjes nodig. The Village vraagt enige handigheid in de omgang met een smartphone en fietsen op navigatie door een drukke stad.

"The Village is een format waarmee gezelschap Nieuwe Helden een uniek beeld schetst van de stad. Het waardevolle aan hun werk is dat ze geen statement maken of oordeel vellen over hun onderzoeksobject. Ze vertellen het verhaal van de stad vanuit de verhalen die vanuit de lokale gemeenschap zijn aangedragen en presenteren dat aan een bredere groep publiek. “The Village” houdt de gemeenschap een spiegel voor. Eentje die we zelf hebben gemaakt, voor onszelf. Hiermee kunnen we onze maatschappij samen een stukje beter maken." - Grzegorz Reske, artistiek directeur SPRING

Heb jij je altijd al afgevraagd hoe het brein van een artistiek maker werkt? Na de eerste serie SPRING in het diepe podcasts voor SPRING 2021 duikt kunstjournalist Luuk Heezen voor een tweede maal digitaal, maar zeer intiem, in de gedachtekronkels van de makers die op SPRING in Autumn te zien zijn.

Dit keer gaat hij in gesprek met Anouk van Dijk over haar voorstelling Common Ground. Daarnaast spreekt de journalist met Eko Supriyanto (IBUIBU BELU: Bodies of Borders), Kate McIntosh (To Speak Light Pours Out) en Jan Martens (any attempt will end in crushed bodies and shattered bones). Welke fascinatie ligt er aan hun werk ten grondslag? Hoe heeft de voorstelling vorm gekregen? Welke scène kostte het meeste bloed, zweet en tranen? Leun achterover een laat je meevoeren op de hersengolven van de meest vooraanstaande creatievelingen. Een verdiepend gesprek, dat zowel voor als na het zien van voorstelling interessant is om te horen.

Deze podcast komt tot stand in samenwerking met online kunsttijdschrift Mister Motley.
 

Podcast To speak light pours out (Engels)

Podcast any attempt will end in crushed bodies and shattered bones (Nederlands)

Podcast Common Ground (Nederlands)

Podcast IBUIBU BELU: Bodies of Borders (Engels)

Podcast Ensaio Para Uma Cartografia (Engels)

De afgelopen zes jaar heeft Samira Elagoz hun artistieke praktijk gewijd aan onderzoek naar cis-mannen en eerste ontmoetingen. Vijf jaar lang reisde Elagoz met hun performance over seksueel geweld, Cock, Cock, Who’s There? (SPRING 2017) non-stop de wereld rond, voor en na #MeToo. Na zoveel jaar op tournee begon Sam een zoektocht naar intimiteit en realiseerde zich dat de voorstelling die begon als een oprechte ode aan het vrouw-zijn, uitmondde in een afscheid daarvan.

SEEK BROMANCE begon met een bericht dat Elagoz op Facebook ontving van een mysterieus, zich als man presenterend profiel met de naam Aris. In deze filmperformance wordt het publiek uitgenodigd om de relatie te volgen tussen twee mensen die elkaar op een extreem punt in hun bestaan ontmoetten; de wereldwijde pandemie. Van dagelijkse routines tijdens een lockdown tot een woestijn ver afgezonderd van de rest van de wereld. Met niets meer dan een auto, wat geld en een voorraad testosteron leggen de twee de dynamieken van mannelijkheid en vrouwelijkheid bloot.

Interview met Samira Elagoz
"SEEK BROMANCE is van oorsprong een nummer van Avicii uit 2010. In de videoclip die daarbij hoort gaan twee bro’s op road trip en daar hangt een meisje bij rond, als derde wiel aan de wagen. Dat zou weleens de ondertitel van mijn werk kunnen zijn denk ik.“

Lees hier het hele interview in het digitale magazine van SPRING in Autumn.

Kate McIntosh maakt voorstellingen waarin ze toeschouwers actief betrekt en hen stimuleert om alle zintuigen te gebruiken. Na het succesvolle intieme ritueel In Many Hands (SPRING 2018) is deze bijzondere choreografe terug in Utrecht. Dit keer dompelt ze het publiek onder in een wereld van percussie en zang. Ze mixt het werk van verschillende schrijvers, componisten en artiesten tot een krachtige, politieke en poëtische luisterruimte. Dreunende beats en energieke ritmes, stemmen en teksten vormen een bevrijdende en activerende sonische wereld.

Podcastserie SPRING in het diepe
Na de eerste serie SPRING in het diepe podcasts voor SPRING 2021 duikt kunstjournalist Luuk Heezen voor een tweede maal digitaal, maar zeer intiem, in de gedachtekronkels van de makers die op SPRING in Autumn te zien zijn.

Luister hieronder de aflevering met Kate McIntosh over To Speak Light Pours Out. Andere afleveringen vind je hier.

Choreograaf Andrea Božić en beeldend kunstenaar Julia Willms staan bekend om het maken van speelse ruimtelijke ervaringen met hun voorstellingen en installaties. Voor How To Exit A Reality (Attempt 1 of 19) werkt het kunstenaarsduo samen met de maan. Ze baseren zich op de cyclus van Meton: een cyclus van 19 jaar waarin de maan weer op precies dezelfde plek aan de hemel terugkeert met precies dezelfde sterrenhemel op de achtergrond. Speciaal voor SPRING in Autumn hebben ze exact dezelfde nachtelijke hemel in Utrecht voorbereid als in 1603, het jaar waarin heksenprocessen in Nederland eindigden, en in het jaar 2059, het jaar van de eerste menselijke nederzetting op de maan.

Samen gaan we op een ruimtetijdreis door verschillende realiteiten - van dromen en herinneringen naar maanrituelen en SciFi-ficties. De performance volgt het idee van een escape room: we zoeken een uitweg, maar steeds als we er een vinden komen we weer in een nieuwe werkelijkheid terecht, totdat we zelfs de ruimte hier en nu als fictief ervaren - eentje die we zelf kunnen besturen, veranderen en anders kunnen verbeelden.

Interview met Andrea Božić en Julia Willms
"Een van de uitgangspunten van ons werk is dat het altijd is ingebed in gebeurtenissen uit het echte leven. Het is geen gimmick. Je woont iets bij dat echt is, daar gaat het om, zoals een maansverduistering.“

Lees hier het hele interview in het digitale magazine van SPRING in Autumn.

Met de term 'wereldwonderen' worden de zeven indrukwekkende bouwwerken uit de klassieke oudheid bedoeld, zoals de Piramide van Cheops. Maar is het echte wereldwonder niet het menselijk lichaam, vraagt de Marokkaanse choreograaf Radouan Mriziga zich af. Want mensen hebben deze ingenieuze architectuur bedacht en uitgevoerd. Is het feit dat de mens zo de wetten van de natuur tart, niet nog mooier en mysterieuzer dan de bouwwerken zelf? Met deze vraag in het achterhoofd maakt Mriziga zijn voorstelling 7. Het toneel verandert gaandeweg in een geometrisch lijnenspel waarin de schoonheid van het bewegende lichaam in de schijnwerpers wordt gezet.

Dagblad De Standaard noemde hem niet voor niets ‘een antropoloog-choreograaf’: na jaren veldonderzoek weet de Indonesische choreograaf Eko Supriyanto nagenoeg alles van dansen in de Indonesische archipel. Zoals van de likurai, een dynamische dans waarmee vrouwen op het eiland Timor hun mannen verwelkomden die na een oorlog naar huis terugkeerden. In zijn nieuwe productie IBUIBU BELU: Bodies of Borders creeert Supriyanto een nieuwe interpretatie van deze welkomstdans. En zoals altijd in zijn werk heeft ook IBUIBU BELU: Bodies of Borders een onderliggende politieke boodschap: wat is de impact van grenzen op lichaam, geheugen en geest van de mens?

Podcastserie SPRING in het diepe
Na de eerste serie SPRING in het diepe-podcasts voor SPRING 2021 duikt kunstjournalist Luuk Heezen voor een tweede maal digitaal, maar zeer intiem, in de gedachtekronkels van de makers die op SPRING in Autumn te zien zijn.

Luister hieronder de aflevering met Eko Supriyanto over IBUIBU BELU: Bodies of Borders. Andere afleveringen vind je hier.

Demonstraties zouden eindigen in ‘verpletterde lichamen en verbrijzelde botten’, waarschuwde Xi Jinping. Met deze keiharde taal dacht de Chinese leider in de zomer van 2019 de Hongkongse demonstranten in toom te houden. Retorisch geweld lijkt in de Trump-era normaal te zijn geworden. Woorden worden gebruikt als wapens, met het gevaar dat de woorden overgaan in echt geweld. Daartegenover staan sit-ins, kiss-ins, klimaatacties en scholierenstakingen, waarin bezorgde burgers luidkeels van zich laten horen. De Belgische choreograaf Jan Martens (1984), die in zijn werk op de mooie, gekke, aangrijpende aspecten van de mens focust, ensceneert een protest met zeventien performers van 15 tot 68 jaar. Met een andere, misschien wel veel méér zeggende taal van woorden – die van het lichaam.

Podcastserie SPRING in het diepe
Na de eerste serie SPRING in het diepe podcasts voor SPRING 2021 duikt kunstjournalist Luuk Heezen voor een tweede maal digitaal, maar zeer intiem, in de gedachtekronkels van de makers die op SPRING in Autumn te zien zijn.

Luister hieronder de aflevering met Jan Martens over any attempt will end in crushed bodies and shattered bones. Andere afleveringen vind je hier.

Dans moet verrassend en avontuurlijk zijn, vindt choreografe Anouk van Dijk. Het veelgeprezen dansjuweel Common Ground, haar afscheidsvoorstelling bij de Australische dansgroep Chunky Move, is dat zéker. Magische belichting, fenomenale dansers, origineel gebruik van de toneelvloer (dat we hier dus niet gaan verklappen) zorgen voor een eigenzinnige theatertaal met een krachtig effect. Tara Jade Samaya en Javier Monzon dansen, draaien, vechten en offeren zich op in de dansarena – als pionnen in een schaakspel. Anouk van Dijk toont in dit adembenemende duet de strijd tussen macht en overgave en hoe we toch altijd op zoek blijven naar een gemeenschappelijke basis.

Podcastserie SPRING in het diepe
Na de eerste serie SPRING in het diepe podcasts voor SPRING 2021 duikt kunstjournalist Luuk Heezen voor een tweede maal digitaal, maar zeer intiem, in de gedachtekronkels van de makers die op SPRING in Autumn te zien zijn.

Luister hieronder de aflevering met Anouk van Dijk over Common Ground. Andere afleveringen vind je hier.

In deze zes uur durende voorstelling gaat het geweldige acteurs duo Leja Jurišić & Marko Mandić in op het eeuwige ideaal in de podiumkunsten en tevens de onoplosbare kwestie in de politiek: wat betekent het om samen te zijn en hoe moeten we samen zijn? Op een soundtrack die de hele muziekgeschiedenis omvat, van klassiek tot pop, zijn we getuige van een intense maar ook luchtige voorstelling over het samenzijn van twee figuren. Het is gewaagd, grappig, menselijk, intelligent en politiek en verveelt geen moment. Een must-see in deze tijd die zo gericht is op individualiteit. In- en uitlopen mag!

Interview met Leja Jurišić en Marko Mandić
"Dus dat gevoel wil ik graag overbrengen: het samenzijn in het theater verandert ons. Ik zou graag zien dat onze voorstelling ons perspectief op alles om ons heen verandert. We dagen onszelf daar uit met nieuwe verlangens en nieuwe ideeën voor de toekomst.“

Lees hier het hele interview in het digitale magazine van SPRING in Autumn.

De energieke dansvorm pantsula ontstond tijdens de Apartheid in Zuid-Afrika. Al snel groeide er een nieuwe subcultuur rond het extreem snelle en virtuoze voetenwerk van de dans. De pantsula cultuur is vandaag de dag nog steeds zichtbaar in de vorm van kleding, taal, muziek en levensfilosofie. In The Ecstatic brengen Jeremy Nedd en het gezelschap Impilo Mapantsula de pantsula dans samen met de spirituele danstraditie praise break. Op het podium lijkt de tijd bijna stil te staan. Zes pantsula dansers bereiken extase in een bom van energie.

Weerstand. Moed. Het overwinnen. In deze voorstelling van de Portugese theatermaker Mónica Calle zien we de kracht van vrouwen, de kracht van mensen en de kracht van imperfectie. Twaalf actrices – een cast die de diversiteit van de mensheid en die van de vrouw laat zien – proberen bewegingen geinspireerd door klassiek ballet uit te voeren en een complexe symfonie te spelen. Op de muziek van o.a. Ravels Bolero herhalen ze obsessief de routines. Ze werken hard en het zweet vloeit rijkelijk. Kwetsbaar, sterk en hypnotiserend goed.  

Podcastserie SPRING in het diepe
Na de eerste serie SPRING in het diepe-podcasts voor SPRING 2021 duikt kunstjournalist Luuk Heezen voor een tweede maal digitaal, maar zeer intiem, in de gedachtekronkels van de makers die op SPRING in Autumn te zien zijn.

Luister hieronder de aflevering met Monica Calle over Ensaio Para Uma Cartografia. Andere afleveringen vind je hier.

De Egyptische toneelregisseur Laila Soliman gelooft in de kracht van theater om mensen te helpen hun traumatische ervaringen te verwerken. Zoals die van Yodit Akbalat en Abir Omer, die vanuit Soedan naar Duitsland vluchtten. In Wanaset Yodit vertellen de twee vriendinnen bij een kop koffie hun verhaal. Maar achter hun aangrijpende geschiedenissen schuilen niet alleen veel tranen – met haar humor en levenslust krijgt Yodit de lachers regelmatig op haar hand. Vanwege corona is de voorstelling nu anders ingekleed. Waar het eerst een live koffieceremonie in een kleine opzet zou zijn, delen de twee vriendinnen hun verhalen via een intiem videogesprek. Met het pakket dat je ontvangt kun je zelf thuis een koffieceremonie voorbereiden. Dat je toch met Abir en Yodit in contact kunt komen ondanks de beperkingen en maatregelen van dit moment, maakt deze ervaring even indrukwekkend.

Over

Laila Soliman is een Egyptische theaterregisseur en toneelschrijver die in Cairo woont en werkt. Ze studeerde aan de American University in Cairo en behaalde haar master in theater aan Dasarts (AHK) in Amsterdam. In haar werk is ze vooral geïnteresseerd in de voortdurende verandering in het huidige sociaal-politieke klimaat en de invloed daarvan op personen, relaties en machtsverhoudingen. Ze gebruikt gezamenlijke herinneringen en persoonlijke verhalen om het gat tussen de officiële versie van gebeurtenissen en de intieme persoonlijke ervaring daarvan te overbruggen.