A Dream That Belongs To No One

Net voor zonsondergang zoek je een plekje waar dekens en kussens voor je klaarliggen. Je gaat liggen, strekt je uit en haalt adem. Er is een boekje waar je in kunt lezen. En terwijl het echt donker wordt, brengen zeven performers je met geluid en dans in meditatieve sferen. Je laat de tijd aan je voorbijgaan. Herinneringen komen en gaan, beelden doemen op in je gedachten en verdwijnen weer, je dommelt af en toe in slaap. Kunnen we samen dromen, zonder hetzelfde te dromen?

A Dream That Belongs To No One is een uitgewerkte versie van Asa Horvitz’ afstudeervoorstelling van DAS Theatre in 2021. Een voorstelling over hoe geluid en muziek iets onbeschrijfelijks ver weg en toch iets intiems kunnen oproepen. Asa creëert een tijdelijke gemeenschap waarin mensen samen een intense en ondefinieerbare ervaring beleven.

Artist statement: “Sometimes a dream gets all over my body and won't leave me alone. It's sticky or rough or just a constant pressure on my chest, stomach, and groin. The image and feeling linger for days and something, slowly, almost imperceptibly, changes in me. Then I think Ibn’Arabi, who wrote of the Alam-al-Mithal, a layer of reality in which dreams and images exist without us. The presences in the Alam-al-Mithal are not made up but have their own desires and needs. (There's a similar idea in Plotinus, in Ficino, in some forms of contemporary psychoanalysis, in Chiara Bottici). It’s interesting that a dream is always whatever image. It's specific, absolutely exact in its details, but it doesn't matter what it is. What matters is that it arrived, grabbed me, and came from somewhere, I can't say where, but I can feel that it needs attention. Performers bow long wires tuned to the resonant frequencies of the space, creating a sonic landscape in which the audience is invited to sink in and let the hours pass. Through a process (score) in which songs, gestures, and physical actions are rearranged and looped, performers create an environment for whatever images to arrive, be listened to, argued with…” – Asa Horvitz