Een director’s note over #minaret door Omar Rajeh
Kan een stad sterven? En met die stad, de normen en waarden, de idealen en principes, de geschiedenis en cultuur waar die voor staat? Zou het mogelijk zijn om die plek opnieuw tot leven te wekken? Deze voorstelling is een daad van verzet tegen de verwoesting en onttakeling van een van de oudste steden ter wereld. Het is een ontmoeting tussen hedendaagse dans, beeldende kunst en een soundscape die is geïnspireerd door het muzikale erfgoed van Aleppo. Een ontmoeting die ons meeneemt naar het hart van de stad, die het culturele en artistieke erfgoed van die stad onderzoekt, en onze houding ten opzichte van de verwoesting ervan bevraagt. Wat blijft er over? Alles om ons heen is in beweging, verandert en verschuift. We ondergaan de chaos van menselijke, sociale, godsdienstige en politieke conflicten. Het is een grote ‘bazaar’ van verloren menselijke waarden en gebrainwashte geesten. We zijn getuigen van een misselijkmakend applaus voor extremisme, conservatisme en fanatisme.
Violence / Violation
Het zien van verwoeste steden en de dood of het lijden van zoveel mensen roept heel veel vragen bij ons op. Wat kan ik doen? Moet ik iets doen? Ben ik schuldig? Negeer ik het? Wat is mijn rol hierin? Kan ik er iets aan veranderen?
Het is duidelijk dat de confrontatie met zulk grootschalig bloedvergieten en de stilte vanuit de internationale gemeenschap gevoelens oproept van hulpeloosheid en machteloosheid. Deze voorstelling richt zich specifiek op het moment waarop we onszelf afvragen waar we staan en welke positie we innemen. Hoe te handelen, en hoe kunnen we op een verantwoordelijke manier reageren en vasthouden aan onze normen en waarden?
Dat biedt ruimte voor een bredere discussie over de rol van cultuur en het vermogen van kunst om veranderingen in gang te zetten, en op een effectieve manier weerstand te bieden en bij te dragen aan het verdedigen van de menselijke waarden. En bovendien om te vragen hoe we kansen op verandering kunnen creëren in plaats van de structuren en mentaliteit waarop we kritiek hebben, in stand te houden. Het is nu van belang dat we ons afvragen tegen wie we in verzet zijn. Zijn het de vechtende tegenstanders, de partijen die met elkaar in conflict zijn, die eigenlijk een resultaat of uitkomst zijn van een onderliggende verborgen logica en beleid die onze wereld in een bepaalde greep heeft? Moeten we daar niet tegen in opstand komen? De barbaarse verwoesting van Aleppo herinnert mij aan de verwoesting door Israëlische gevechtsvliegtuigen en een niet-aflatende burgeroorlog, van mijn eigen stad Beiroet in 1982. Tegelijkertijd licht het de verwoesting uit van zoveel steden in de recente geschiedenis. De verwoesting van Aleppo nu is geen natuurramp, net zoals die van Grozny of Berlijn in het verleden dat niet waren. Het is een duidelijk, direct besluit tot uitschakeling. Niet alleen van de gebouwen in de stad, maar ook van de inwoners, cultuur, geschiedenis, normen en waarden, en de toekomst van die stad.
We zitten in verwarring voor onze schermen en zijn getuigen van het bloedbad via de media. We volgen de dagelijkse opsomming van het geweld. Een absurd fictief scenario, of zo lijkt het misschien, dat ons meer en meer vervreemdt van elkaar en de afstand vergroot. De werkelijkheid wordt door de onderdrukker verschoven. Die heeft niet alleen de ‘macht’ om te vernietigen, maar ook om onze positie ten opzichte van die vernietiging te manipuleren.
#minaret is op vrijdag 1 november te zien tijdens SPRING in Autumn.