“Het einde van de mensheid nadert en dat is oke”

Door Ellis Kat

“I wanted to rub the human race in its own vomit, and force it to look in the mirror”, zei J.G. Ballard over zijn apocalyptische sciencefiction boek Crash (1973). En dat is precies wat kunstenaar en theatermaker Kris Verdonck met zijn werk voor elkaar weet te krijgen. Verdonck verbeeldt in zijn installaties en voorstellingen de samenleving van morgen; geen rondvliegende ruimteschepen, maar sociaaleconomische tendensen in het leven van de nieuwsgierige mens. Zijn praktijk gaat over het naderende einde van de wereld. Het échte einde is nog niet helemaal in zicht, maar we zien al wel een mini-versie daarvan. En het is allemaal onze eigen schuld.

Ellis Kat: Jij lijkt geen hoge pet op te hebben van de mensheid.

Kris Verdonck: Dat valt wel mee. Ik noem ons eerder onhandig.

Hoe bedoel je?

Als mensheid streven we ernaar de wereld te redden en dat denken we te doen door, om een voorbeeld te noemen, elektrische auto’s te produceren. Maar, de oudere auto’s die nu nog perfect rijden worden weggedaan en de economie wordt aangezwengeld door nieuwe te kopen. En om die accu’s voor de auto’s te maken wordt Congo volledig uitgeput voor de grondstoffen. Het probleem wordt op deze manier verschoven. De mens denkt dat technologie alles zou moeten oplossen, maar dat is gewoon niet waar. We wentelen ons in overmoed.

Lees de rest van het interview hier.

Foto: Danny Willems