Kun je, als introductie, iets over jezelf vertellen?
Geboren in Nijmegen 34 jaar geleden, duurde het 13 jaar voor ik als rapper op het podium stond. Het kostte echter zeker 20 jaar voor ik met theater in aanmerking kwam. Ik was namelijk niet opgegroeid met ouders die bekend waren met theaters en musea, maar beiden waren creatief, al zou m’n vader dat nooit toegegeven hebben. Als zendamateur bouwt hij de mooiste, ingewikkelde installaties in z’n hobby kamer om op afstand met onbekenden te kunnen praten. Mijn moeder was edelsmid en gek van edelmetalen en edelstenen. Vaak zochten we samen naar stenen en schelpen e.d. om er kettingen van te maken. Toen onze Nederhop-band na 6 jaar uit elkaar viel vond ik een nieuwe uitlaatklep in improvisatie theater, maar pas na de toneelacademie in Maastricht af te ronden kreeg ik langzamerhand door dat je ‘t creatieve proces niet hoeft te forceren. Dat ik niets hoef te spelen. Niets hoef te bedenken. Net als bij freestyle in hip hop, of improvisatie in theater; je reageert op de gegevens die je hebt. Op dit moment probeer ik dus binnen het creatieve proces enkel te observeren en opnieuw te kaderen. Dat is de reden dat ik met elke ‘Drop Sculpture’ blanco wil beginnen. Het enige vaste gegeven is dat er een druppel moet vallen. Vervolgens laat ik me inspireren door de locatie waar het werk komt te staan.
Wat is de bron van je creativiteit?
…de Nijmeegse waalstrandjes, de drukke binnenstad, maar ook het Groesbeekse platteland waar ik opgroeide hebben mij en mijn werk gebrandmerkt; de wrijving, de verschillen tussen stad en natuur, mens en dier, groen en grijs komen altijd in mijn werk bovendrijven. Tegenwoordig geloof ik echter steeds meer in het idee dat onze techniek, onze architectuur onze steden ook gewoon natuurlijk zijn en dat natuur een soort technologie is. Beide plekken verwonderen me. Creativiteit start bij mij wanneer ik ergens iets langer bij stilsta dan normaal en me (weer) kan laten verwonderen. Dat kan eigenlijk altijd en overal opeens gebeuren…
Waarom wil je dat publiek al het opbouw proces meekrijgt en niet alleen het resultaat ziet?
…voor mij is er niet heel veel verschil tussen het creatieproces en de daadwerkelijke uitvoering. Ja er is een moment dat er opeens publiek uitgenodigd wordt maar het werk zelf staat nooit stil. Er is niet echt een moment waarop het ineens op zijn best is. En als die er wel is dan kijkt er misschien niemand, ik ook niet. Ik vind dat alles van begin tot eind, van deze tekst tot nagesprek, van idee tot afbraak erbij hoort. Het is een proces. Waarom onderscheid maken of andere mensen niet toelaten tot het gehele proces? Ik maak de meest bijzondere, liefste en kwetsbaarste momenten mee als mensen nieuwsgierig zijn naar wat ik aan het uitspoken ben, dat wil ik niet missen…
Op wat voor manier denk je dat een water druppel ons denken kan laten openbaren? / Hoe kan de toeschouwer het hier-en-nu ervaren door vallende waterdruppels?
… ik hoop iets nieuws te ontdekken bij de start van dit project. Op het moment dat ik dit schrijf heb ik dus nog geen idee van wat dat precies is. Juist dát heeft voor mij de grootste waarde die ik moet beschermen. De andere optie namelijk is van tevoren alles te conceptualiseren. Maar dat zou een onrealistisch gevoel van controle geven, en meer nog, een enorme blokkade voor datgene wat er voor mij écht toe doet; via kunst de subtiele, diepere universele waarden kunnen verwerken en kunnen delen. Het enige waar ik u dus mee kan voorbereiden is met de vraag zo weinig mogelijk te verwachten. Ook vraag ik u de tijd te nemen, minimaal net ietsje langer dan comfortabel is.