Merk je verschil in publiek tussen verschillende landen en/of steden?
Dolores: Uiteraard, voor mij is geen enkel publiek ooit hetzelfde. Je kan op eenzelfde plek de ene dag een extreem geconcentreerd publiek hebben waardoor de voorstelling een andere intensiteit krijgt dan op een dag waarbij mensen net iets rumoeriger, lichter en uitbundiger zijn. Een publiek is altijd anders. Daarnaast zijn er zeker culturele verschillen per land. Ik verbleef recent in Parijs, het is daar heel gewoon om tijdens de voorstelling luidop je mening te uiten of met veel bravoure de zaal te verlaten. Dat kan uiteraard een impact hebben op de acteurs. Ik schrok daar toch een beetje van. Het voelde nogal respectloos aan, maar daar hebben de Fransen dus allerminst een probleem mee.
Hoe zie je de maatschappelijke rol van theater?
Dolores: Dat is een complex debat. Ik had er laatst een heel lang en boeiend gesprek over met acteur Benny Claessens. De vraag naar maatschappelijk relevant werk vanuit de huizen is groot en theater speelt daar net zoals alle andere kunstvormen een belangrijke rol in. Wat we zien doet ons reflecteren en zorgt in het beste geval voor dialoog en een uitwisseling van visies die, hoe verschillend ook, ons leven alleen maar rijker kunnen maken.
Toch stel ik persoonlijk nooit voorop dat mijn werk maatschappelijk relevant moet zijn. Indien dat zo is, zal dat enkel later zo blijken. Ik probeer steeds vanuit een zeer persoonlijke insteek mijn toeschouwer te betrekken bij een groter persoonlijk verhaal. Mijn ambitie is om iets over menselijke relaties te vertellen, te tonen of in vraag te stellen. Ik geef geen antwoorden, misschien is dat de maatschappelijke relevantie binnenin mijn werk. Ik daag de toeschouwer uit om zichzelf te bevragen. Dat hoop ik.
Charlotte: Uiting en vorm geven aan een vrijheid van zijn, een vrijheid van denken.
Wat is de bron van je creativiteit?
Dolores: Moeilijke vraag. Alles wat ik doe, put ik uit een onstilbaar verlangen en een honger naar meer, dieper en verder. Mijn creativiteit stroomt door mijn aderen en wordt gevoed door alles wat ik heb geleefd en nog steeds leef: muziek, literatuur en paarden zijn enkele voorbeelden van zaken die mijn creativiteit levendig houden.
Charlotte: Het lichaam en al zijn expressieve mogelijkheden.
Welke rol heeft theater/dans gespeeld in je jeugd?
Dolores: Als klein meisje zat ik op balletles, maar na enkele jaren begonnen de vele oefeningen me te vervelen. Ik wilde meer actie en kwam ik terecht bij het jeugdtheater waar ik mijn jeugdjaren door bracht. Ik was gek op de sfeer en op de wereld van het theater. Ik ging compleet op in de transformatie, de kostuums, de make up, iemand spelen of worden die je eigenlijk niet bent. Later begon ik me vragen te stellen over wat dat transformeren precies betekent. Wat is acteren? Dat bracht me ertoe Woord en Drama te gaan studeren en later eigen werk te gaan maken.
Charlotte: Ik begon te dansen toen ik 9 jaar was. Ik was erg verlegen, maar als ik danste viel die verlegenheid van me af en durfde ik mezelf wel te tonen. Naarmate ik ouder werd, werd het een manier om mezelf vorm te geven, om mijn eigen wereld te creëren.
Als je geen maker was geworden, wat zou je dan hebben gedaan?
Dolores: Jockey, nog steeds een droom. Ik zie geen leven zonder paarden. Voor een volgende voorstelling ga ik ook werken met een paard, mijn paard als tegenspeler. Het moeilijkste maar bovenal meest opwindende wat ik tot nu toe heb gedaan.
Charlotte: Schrijven en/of me engageren voor vrouwen- of dierenrechten.
Waar komt jullie fascinatie voor het vrouwelijk lichaam vandaan?
Dolores: Vanuit het vrouw-zijn uiteraard. Als vrouwelijke performer is mijn lichaam het belangrijkste middel om mee te communiceren. Ik heb een vrouwenlichaam, dus ik onderzoek het, ik kijk ernaar, ik bevraag het. Ik zou niet zozeer stellen dat mijn interesse of onderzoek enkel en alleen gericht is op het vrouw-zijn, maar eerder op het lichaam an sich. Het onderzoek naar de vrouwelijke hysterie gaat uiteraard veel verder dan het puur vrouwelijke. Misschien nog wel meer over de blik van de man naar dat vrouwenlichaam. Persoonlijk spreek ik liever over een fascinatie voor de fysieke conditie van mannen en vrouwen in het algemeen, en de complexiteit die intrinsiek is aan de vele verschillende uitingen hiervan.
Charlotte: Bewondering voor de kunstzinnige esthetiek ervan. Verwondering over wie je bent en hoe je lichaam hier uitdrukking aan kan geven. Verwarring over hoe er naar je gekeken wordt en hoe je vervolgens geïnterpreteerd wordt. Reflectie over de bestaande codes om naar een lichaam te kijken en de clichématige interpretaties ervan.
Jullie gebruiken vooral jullie eigen lichamen en verder vrij weinig materialen. Wat maakt volgens jullie dat de lichamelijke bewegingen op zich al boeiend genoeg zijn?
Dolores: Dat gebeurt doorheen het werkproces. Het was initieel onze intentie om een voorstelling over het fysieke te maken. Doorheen de repetities probeer je verschillende zaken. Er was tekst en er was meer muziek, maar op een bepaald moment komt de essentie bovendrijven en daarin bleek tekst overbodig. Hoe verder in het werkproces hoe meer je gaat elimineren en de uiteindelijke voorstelling vorm krijgt. Plots realiseerden we ons dat de voorstelling zo goed als helemaal stil is. Iedere stap in de creatie leidt je naar een volgende en gaandeweg ontdek je wat je aan het creëren bent.
Charlotte: Het lichaam communiceert altijd. Hoe lang je er ook naar kijkt, je kunt altijd weer een nieuwe manier vinden om ernaar te kijken en het te interpreteren. De materialen die we gebruiken, zetten we in feite in als verlengstukken van ons lichaam, waardoor nieuwe (expressie)vormen mogelijk worden.
In de voorstelling nemen jullie je lichamen onder de loep en experimenteren jullie met jullie eigen en elkaars lichaam. Zouden jullie na je dood jullie lichamen overgeven aan de wetenschap?
Dolores: Mijn vader schonk zijn lichaam aan de wetenschap, ik vond dat heel mooi en ontroerend. Ik heb een vreemd lichaam, studenten kunnen er misschien nog iets van opsteken. Dus ja, mijn lichaam mag gebruikt worden.
Hebben jullie voor de toekomst plannen om jullie voorstellingen te richten op een ander onderwerp dan het menselijk lichaam en haar bijzonderheden? Zo ja, wat voor ander onderwerp fascineert jullie?
Dolores: Ik werk voor mijn volgende voorstelling aan een biografie van mijn lichaam. Een lichaam dat 40 gaat worden. Een lichaam dat al vele vormen/ziektebeelden aannam en alle keuzes die ik maakte in het leven heeft bepaald. Mijn lichaam is mijn grootste struikelblok maar tegelijk ook mijn enige oprechte communicatiemiddel. Ik wil de vele metaforen van mijn fysieke conditie gaan onderzoeken. Waar schuilt de kracht van die vele beperkingen? Welk verhaal vertelt mijn lichaam? Hoeveel waarheid of leugen verhult een lichaam? Waarom en hoe word ik een onfeilbaar superwezen op scène en kan ik de dag nadien niet uit bed? Welke zijn deze complexe mechanismen en hoe stuur ik die aan? Is acteren een leugenachtige manipulatieve goocheltruc? Is mijn lichaam een goocheltruc?
Charlotte: Vrouwelijke humor in hedendaagse dans.
Jullie hebben onderzoek gedaan naar de historie van hysterie. Hoe heeft dit jullie stuk beïnvloed?
Charlotte: De vraag hoe ‘eerlijk’ een lichaam is, of wat het uitdrukt echt is of gespeeld, of het onszelf en de anderen kan bedriegen, wordt bij hysterie op de spits gedreven. De manier waarop hysterica’s eind 19e eeuw als het ware tot actrices werden (gemaakt) en de esthetische iconografie (foto’s, tekeningen) waarmee men dit fenomeen probeerde vast te leggen, waren ons vertrekpunt en inspiratie voor een voorstelling over de bedrieglijkheid van het theatrale lichaam.