Welke rol heeft theater/dans gespeeld in jouw jeugd?
Vanaf mijn zestiende ging ik vaak naar de Kammerspiele, met school en met mijn ouders, die ook van theater houden (maar zelf geen theater maken). Daar zag ik Macbeth, Troilus en Cressida en dergelijke stukken, die gewoon 4 uur duurden. Vooral herinner ik de waanzinnige decors en kostuums in die tijden onder Dieter Dorn. En ik herinner me dat ik bij het applaus altijd moest huilen. Dat ik zo ontroerd werd door die mensen, die daar stonden.
Als je geen maker was geworden, wat zou je dan hebben gedaan?
Door de intensieve tijd met Latijn en Oud Grieks ben ik erg verliefd geworden op het onderzoeken van de oorsprong, de wortels van woorden en gedachtes. Waar komt de betekenis vandaan die we aan dingen geven. Ik verbind aan het beroep archeoloog een bepaalde romantiek. Nog onbekende stukjes uitgraven, ze met zachte penseel te voorschijn laten komen en schoonmaken, proberen de puzzelstukjes samen te brengen en dan in de context van de tijd te plaatsen – wat zouden ze hiermee gedaan hebben? En, waar komen de dingen vandaan die we vandaag de dag als vanzelfsprekend ervaren? Dat vind ik een mooie vraag.
Jouw voorstellingen zijn vaak gebaseerd op dansgeschiedenis. Van waar de keuze om hieraan een ode te brengen?
Het gaat mij niet perse om de dansgeschiedenis, maar om collectieve kennis. Ik vind het spannend om het bestaande te bewerken, er een nieuwe blik op te werpen en de relevantie van hetgeen dat er al was in de context van het hier en nu te onderzoeken. Omdat ik me binnen theater en dans beweeg, refereer ik graag aan de geschiedenis die in de theaterzalen heeft plaatsgevonden. Dit gebeurde voor het eerst bij 1: SONGS, een popconcert op basis van monologen uit de theatercanon van de afgelopen 2000 jaar. En in 2014 heb ik samen met Magne van den Berg en fABULEUS het toneelstuk Publikumsbeschimpfung van Peter Handke als uitgangspunt genomen en er het stuk LIEFDESVERKLARING van gemaakt. Op deze manier refereer ik ook aan de theaterzaal en aan het ‘event’ an sich. Het publiek heeft de kans zich voor te bereiden, eerst op onderzoek te gaan over waar het werk aan refereert, vóór ze de voorstellingen zien of daarna – maar dat móét natuurlijk niet. Zo kan het werk in dialoog gaan met de eventuele kennis van het publiek.
Waarom nu de keuze om juist deze twee stukken uit de jaren 70 te combineren?
5: ECHO is een voorstelling waar het verleden doorheen echoot. Op twee volledig verschillende manieren; het heeft dan ook twee delen. De solo, het orakel, in deel één is een vertaling van de mythe rondom Ellen Edinoff en Koert Stuyf gebaseerd op foto’s en teksten over dit kunstenaarsduo, en niet op één voorstelling. Hun radicale keuze om Ellen als danser alleen op het grote toneel te laten overleven trok me erg aan, zoals ook haar schijnbaar magische uitstraling, haar charisma. Ik heb hun laatste voorstelling in de Rabozaal nog ‘live’ meegemaakt. Zo is de solo voor de danseres een hedendaagse solo geworden. Het tweede deel is mijn herbewerking van Vermiljoen van Bianca van Dillen: choreografisch dichtbij het origineel en in nauwe samenwerking met Bianca ontwikkeld. Toen ik op onderzoek ging naar de geschiedenis van de dans in Nederland, werd ik geboeid door de nieuwe vorm van dans zoals die destijds door haar vrouwelijk collectief werd ontwikkeld. Haar minimalistische bewerking van een cirkeldans sloot ook nauw aan bij mijn artistieke interesse in de grondvormen van Bauhaus: cirkel, vierkant, driehoek. Zo besloot ik om deze uitdaging aan te gaan. Het magische, het ritualistische van een cirkel is de grote lijn in de dramaturgie van het stuk geworden.
In hoeverre denk je dat dans nog te onderscheiden is van andere performing arts genres?
Moeten we überhaupt een onderscheid maken? Ik heb helemaal geen interesse in deze onderscheidingen. Het is wat het is. Elk stuk, elk verhaal, met welk medium dan ook verteld, vraagt erom om gelezen te worden. Kijk, luister en laat je verassen. Zoals in het echte leven.