Dansende, traditioneel uitgedoste stammen met boos ogende mannen en halfnaakte vrouwen met verf op hun gezicht. Zulke ’traditionele’ beelden van oorlogsdansen kennen we in het Westen allemaal. Maar zijn zulke dansen echt traditie, of folklore opgevoerd voor Westerse toeristen? Vormen ze een tegenstelling met hedendaagse dans of is dat misschien juist een kolonialistische kijk op de zaak?
De Chileens-Mexicaanse choreografe Amanda Piña en de Zwitserse beeldend kunstenaar en filmmaker Daniel Zimmermann bestudeerden tijdens een verblijf op Paaseiland traditionele Polynesische dansvormen, waaronder de beruchte oorlogsdans de Hoko. In WAR ensceneren zij elf van zulke oorlogsdansen als een anti-oorlogsstatement en een pleidooi voor diversiteit. Het is een gedanst manifest tegen de toenemende eenvormigheid van de samenleving in het algemeen en van de kunst in het bijzonder.
Op 23 mei is WAR samen met Sculpting Fear te zien als Double Bill #2 What we do not know + What we think we know
Op 23 mei vindt er na de voorstelling een Bar Talk plaats in de Hekman foyer.
Op 24 mei is WAR samen met Of ivory and flesh – statues also suffer te zien als Double Bill #3 Warriors + Statues