tekst

Kim_Twiddle is de artiestennaam van Kim Ramona Ranalter. Ze is een theatermaker, performer, e-musicus en feminist activist. Ze is goed bekend bij het publiek van electro-muziek evenementen in München en Berlijn. Ze werkt regelmatig in het theater, en speelt vaak haar muziek live bij voorstellingen, waaronder Amsterdam bij het Münchner Volkstheater en SCORES THAT SHAPED OUR FRIENDSHIP, een van de voorstellingen op SPRING 2023. Kim_Twiddle sluit het festival van dit jaar af met haar solo set, die op de late avond bij de Stadsschouwburg Utrecht zal plaatsvinden.

Precies een jaar na de Belarussische revolutie, in mei 2021, stond Jana Shostak voor het gebouw van de Europese Commissie in Warsaw. Ze schreeuwde een volle minuut. Dit was de eerste schreeuw voor Belarus van velen.

De openbare performance ging door in de dagen erna. Het was een herdenking voor degene die gemarteld en soms vermoord zijn door het Belarussische dictatorschap. Door het gebouw van de Europese Commissie te gebruiken, benadrukt Shostak het feit dat de Europese samenleving zich niet bewust was van de gewelddadige vervolgingen in Belarus.

Sinds de eerste publieke vertoning heeft de jonge Belarussische maker haar protest-performance voortgezet op verschillende locaties. Het afgelopen jaar bracht ze vooral aan de Pools-Oekraïense grens door, waar ze hielp bij de aankomst van vluchtelingen door verschillende artistieke strategieën in de openbare ruimte te gebruiken. Shostak gaat verder met haar ‘artivism’ terwijl ze vluchtelingen van de Russische inval steunt. Ze wil hiermee aandacht creëren voor de politieke situatie in Belarus en Oekraïne.

Screaming for Belarus zal in de Stadsschouwburg Utrecht klinken om het 3e jubileum te herdenken van de opstand van het Belarusissche volk tegen dictatorschap.

The Screaming for Belarus residentie wordt gesteund door het European Festivals Fund for Emerging Artists - EFFEA, mede gefinancierd door de Europese Unie. Deze voorstelling is een samenwerking met partnerfestivals Berliner Festspiele and Santarcangelo Festival.

Biografie:

Jana Shostak is een Belarussische artiest en activist. Op het moment is ze werkende in Warsaw, Polen. Ze probeert op artistieke wijze aandacht te brengen naar politieke problemen. Eerder heeft ze de Critics Award van de Maria Dokowicz Competition for the Best Diploma Project of the University of the Arts Poznań gewonnen, en de Grand Prix van het Young Wolves festival. In 2015 zette ze een Pools Guinness Record neer. Ze heeft meegedaan aan meerere tentoonstellingen, waaronder Goodbye Ai Weiwei (2018), Attention!Border (2017) en Form resistance: Non-exhibition (2017). 

Een kort interview met Jana is te vinden op de site van de VPRO.

De nieuwe VR opera van Celine Daemen, Eurydice, een afdaling in oneindigheid, is geïnspireerd op de aloude mythe van Orpheus en Eurydice. Als onze ziel ons lichaam na de dood verlaat, blijft deze dan ronddolen? Stijg je op naar de hemel of word je geüpload naar de Cloud? De oneindigheid van de ziel: het is een eeuwenoud thema dat de mensheid al sinds de oudheid niet meer loslaat. Het verlangen naar een bevredigend antwoord komt voort uit de discrepantie tussen de materiële wereld en een hogere werkelijkheid.

In Eurydice, een afdaling in oneindigheid reis je naar een plek waar de tijd vergankelijk is en de regels van de ruimte niet langer relevant. Je wandelt door een labyrint van gangen en ruïnes, terwijl je begeleid wordt door de hypnotiserende zang van Eurydice. Langs duizelingwekkende diepten en weidse uitzichten, door een poëtische tussenwereld gevuld met betoverende muziek. De performance legt de spanning tussen ons verlangen naar ongelimiteerde oneindigheid en tijdelijke, aardse materialiteit bloot.

De ervaring is individueel te beleven in tijdslots van een half uur. Let op: nieuwsgierigheid is je beste kompas!

Celine Daemen heeft de prestigieuze Reflet d'Or op Geneva International Film Festival gewonnen! Lees hier de 4-sterren recensie in de Volkskrant.

"De beangstigende en tegelijk toverachtige virtualreality-ervaring van regisseur Celine Daemen is voor iedereen anders."

She was a friend of someone else is een productie van Poolse theatermaker Gosia Wdowik. Hierin onderzoekt zij de link tussen burn-out en activisme: de angst dat rechten niet levenslang verworven kunnen worden, en dat ze kunnen verdwijnen op het moment dat iemand niet goed oplet. Aan de hand van een persoonlijk verhaal beschrijft ze de inzet voor vrouwenrechten in Polen. Met een subtiele choreografie wordt de toeschouwer meegesleept in het leven van een vrouw die op een dag beslist om, in plaats van te protesteren, in bed te blijven, om er ooit opnieuw uit te komen. 

Het project is ontstaan in een land waar vrouwen beperkte toegang hebben tot anticonceptiemiddelen en waar abortus in januari 2021 illegaal is verklaard. Ondanks immense protesten, bleven de rechten van vrouwen toch miskend. Het oorspronkelijke idee achter She was a friend of someone else was dat vrouwen zich konden verenigen en publiekelijk konden toegeven dat zij een abortus hadden ondergaan, zonder zich schuldig of bang te voelen, en dat dit de wet zou veranderen of beïnvloeden.

Wdowik brengt het verhaal uit Polen als een universele waarschuwing voor de noodzaak om democratische waarden te beschermen, maar ook als een portret van uitputting en berusting - als belangrijkste vijanden in haar langdurige activisme.

Biografie:

Theatermaker en GILDIA (Unie van Poolse Theatermakers) lid Gosia Wdowik is geboren in 1988. Hoewel haar hart in Polen ligt, waant ze zich vaak elders. Ze werkt veel met het onderwerp burn-out en verkende het gebied tussen uitputting en agency tijdens haar masterstudie aan DAS Theatre (2020-2022) door activisme-gerelateerde technieken in haar artistieke praktijk op te nemen. In haar voorstelling Shame (Nowy Theater in Warschau) onderzocht ze sociale schaamte over de ’working-class’ afkomst in haar eigen familie over drie generaties vrouwen. Haar voornaamste vraag was hoe je, ondanks dat je uitgeput bent, alsnog theater kunt maken en verandering teweeg kunt brengen.

Samara Hersch is een Australische theatermaker, die de laatste jaren haar tijd tussen haar land van herkomst en Europa doorbracht. Ze ontwikkelde een unieke en fascinerende techniek om gesprekken tussen vreemden tot stand te brengen, niet alleen als werkmethode, maar ook als onderwerp van haar voorstellingen.

In haar producties richt Hersch zich op verhalen van gemarginaliseerde gemeenschappen en stimuleert een dialoog over sociale en politieke kwesties tussen verschillende generaties. Haar nieuwste productie It's Going to Get Dark, gaat in première tijdens SPRING, en is een verkenning van de mogelijkheden van uitwisseling en intimiteit, met name tussen verschillende leeftijdsgroepen. Op het toneel worden intergenerationele gesprekken gevoerd tussen tieners en senioren, die gezamenlijk reflecteren op hoe de tijd ons vormt en onze toekomst beïnvloedt. Tegen een achtergrond van verschuivende schaduwen en verschijningen stellen de performers moeilijke vragen over verandering, onzekerheid en de naderende duisternis.

It's Going to Get Dark is een profetie, een belofte en een voorspelling voor een toekomst die onzeker en overweldigend aanvoelt. Uiteindelijk is het doel van het werk om nieuwsgierigheid, kwetsbaarheid, intimiteit en veerkracht te cultiveren door middel van samenkomen en luisteren. Door te onderzoeken hoe duisternis en theater alternatieve manieren van interactie bloot kunnen leggen, nodigt Hersch ons uit om onze relatie met het onbekende opnieuw te bekijken en nieuwe mogelijkheden te omarmen.

Biografie:

Samara Hersch is een kunstenaar en theaterregisseur wiens praktijk het snijvlak onderzoekt tussen hedendaagse performance en maatschappelijke betrokkenheid. Haar huidige onderzoek is een verkenning van publieke daden van intimiteit, waarbij ze nieuwe artistieke kaders voor niet-professionele performers en publiek creëert. Haar recente werk richt zich op transgenerationele dialoog met een onderzoek naar conversatie als voorstelling. Deze werken omvatten: Body of Knowledge, een werk dat tieners uitnodigt om gesprekken te voeren met volwassenen over vragen die zij hebben over het lichaam en lichaamspolitiek, Sex and Death, een intieme ontmoeting geleid door performers van in de zeventig en tachtig en For the Time Being, een remote, intergenerationele ontmoeting gecreëerd tijdens de pandemie. Samara is momenteel artist in residence bij Theater Rotterdam en maakt deel uit van het EU Netwerk; ACT; Art Climate Transition. Ze voltooide haar Masters aan DAS Theatre in Amsterdam (2019) en is gevestigd tussen Nederland en Naarm (Melbourne).

https://samarahersch.com/

Milla Koistinen, Paul Valikoski en Ladislav Zajac bundelen hun achtergronden in choreografie, muziek en beeldende kunst in de voorstelling Pas de deux #1 - Constructing Love. Twee mensen worden door een passage geleid van ontmoeting, splitsing, verbinding en uiteindelijk vertrek. Simpele objecten en geluid nodigen het tweetal uit tot interactie, wat een unieke choreografie genereert en ruimte biedt voor individuele reflectie en gedeelde momenten. Centraal staat een vraag van de filosoof Alain Badiou: “What kind of world does one see when one experiences it from the point of view of two and not one?” De voorstelling biedt het publiek een unieke kans om de complexe thema's identiteit, liefde en machtsdynamiek te verkennen in een dynamische en betrokken micro-voorstelling.

De voorstelling wordt met z’n tweeën beleefd tijdens een tijdslot van 12 minuten. Het is een voorstelling die alleen kan plaatsvinden als twee (niet meer dan dat) toeschouwers op precies hetzelfde moment op dezelfde locatie samenkomen. Bovendien vindt deze alleen plaats als ze volledig opgaan in de wereld die de kunstenaars voor hen hebben gebouwd.

Pas de deux #1 - Constructing Love is het eerste deel van een serie van Solistenensemble Kaleidoskop, een Berlijnse groep musici en performers.

Biografie:

Milla Koistinen is een Finse choreograaf, woonachtig in Berlijn. Ze is afgestudeerd aan de Theateracademie in Helsinki en heeft onder meer gewerkt met Kristian Smeds, Hiroaki Umeda, Peter Verhelst, Christine Gaigg en Cie Heddy Maalem. Sinds 2008 toert ze internationaal met haar eigen werk. In 2020-2024 wordt het werk van Koistinen ondersteund door apap - FEMINIST FUTURES - een project dat is opgezet door het Creative Europe Program van de EU.

http://millakoistinen.net/

Paul Valikoski studeerde viool aan het Glenn Gould Conservatory of Music in Toronto. Sinds 2006 woont en werkt hij in Berlijn als instrumentalist en componist. Geïnteresseerd in samenwerkingsverbanden speelt Valikoski als lid van Solistenensemble Kaleidoskop, en als gast bij Ensemble Resonanz in Hamburg. Hij werkte onder meer samen met Susanne Kennedy, Martin Eder, Sasha Waltz & Guests, FC Bergman, Sabrina Hölzer, Mouse on Mars en Georg Nussbaumer. Sinds 2017 werkt hij nauw samen met Milla Koistinen als sound designer.

Ladislav Zajac werd in 1978 geboren in Košice in het voormalige Tsjecho-Slowakije en studeerde van 2000 tot 2007 aan de Kunstacademie in Nürnberg en in Palermo. Zijn werk werd meermaals bekroond: in 2009 door de Kunstförderpreis des Freistaates Bayern, 2011 door de debutantenprijs van Freistaates Bavaria en de Space Art Award Düsseldorf. In 2013 ontving hij de US Research Fellowship van de Freistaates Bayern. Sinds 2009 werkt hij regelmatig voor muziekpodia en theaterproducties, onder andere met Sabrina Hölzer, Philip Bergmann en Solistenensemble Kaleidoskop.

Ascension is een VR-installatie van Paul Boereboom en Leon Rogissart waarin de grenzen van opera en de manier waarop we naar de werkelijkheid kijken worden verlegd. Ascension is begonnen vanuit het concept van een floating tank: een zoutwaterbad waarin je geen zintuiglijke input krijgt, waardoor je geest tot rust kan komen. Je ervaart een gewichtloosheid die essentieel is om jezelf te leren kennen. Dit concept heeft zich vertaald naar een VR ervaring waarin Boereboom en Rogissart op zoek zijn gegaan naar een balans tussen het hart en het hoofd. Hoe bereik je die balans? Hoe gaan de twee met elkaar in interactie?

Met Ascension creëren de kunstenaars een ruimte om deze vragen te beantwoorden, een canvas te bieden waarop de bezoeker zelf mag reflecteren en associëren. Een plek waar we de verlangens van ons fysieke lichaam en de buitenwereld even mogen loslaten en niet meer hoeven te doen dan bestaan.

De VR-experience zorgt door middel van een delicate combinatie tussen beelden en operamuziek dat je loskomt van tijd en ruimte. Na afloop word je voorzichtig uit de kunstmatige wereld gehaald en teruggebracht naar de realiteit.

Biografie:

Leon Rogissart is een Belgische theaterregisseur. Hij studeerde in 2021 af aan de regieopleiding van de Academie voor Theater en Dans in Amsterdam. Het theater is voor hem de ultieme plek om een collectieve ervaring te creëren waar intuïtie en resonantie op de voorgrond staan. Naast theater, zijn muziek en VR dan ook belangrijke pijlers in zijn werk. De combinatie van de drie geven hem de mogelijkheid de abstractie in de realiteit te ontrafelen en het begrip tijd te deconstrueren. In 2021 ontving Leon samen met zijn collega Paul Boereboom de award voor beste VR productie op het KABOOMFestival in Utrecht met het VR prototype Ascension.

Paul Boereboom is Nederlandse scenograaf, woonachtig in Amsterdam. Hij studeerde scenografie aan de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten. Na zelf lang op het toneel te hebben gestaan besloot Paul om niet meer met zijn lichaam, maar als ontwerper de ruimte (op het toneel) te bevragen. Zijn werkzaamheden omvatten theatervormgeving, installaties en kostuumontwerp, maar ook video-ontwerp en werk in virtual reality. In november 2021 heeft Paul het Harry Wich Stipendium van het Prins Bernhard Cultuurfonds gewonnen om zijn werk verder te ontwikkelen.

Wat beweegt de mens? In het meerjarige kunstproject Motus Mori verzamelt en bewaart Katja Heitmann de menselijke beweging. Sinds 2019 hebben al meer dan 1000 mensen hun persoonlijke beweging gedoneerd aan dit belichaamde archief, op basis waarvan de choreografe telkens nieuwe kunstwerken maakt.

In de 'bewegings-opera' RELIQUIEM ervaar je andermans beweegredenen op de meest directe en indringende manier mogelijk: via jouw lichaam. In een intiem ritueel verplaats je jezelf in de vele donateurs van het archief en neem je hun persoonlijke 'bewegings-relikwieën' op in jouw bewegingsrepertoire. Katja noemt dit 'kinetische empathie'. Welke beweging zou jij willen erven?

Katja Heitmann is gefascineerd door de voortdurende pogingen van de mens om aan haar eigen sterfelijkheid te ontsnappen. Deze paradox is de muze van het bewegingsarchief Motus Mori. Zoals beweging gaat én vergaat, is de mens tegelijkertijd epi-centrale meester van het eigen leven én slechts een schilfertje in de eeuwigheid.

Met RELIQUIEM zet Katja Heitmann de volgende stap binnen haar archiefonderzoek; het creëren van collectief gedeeld bewegingserfgoed om het veilig te stellen voor de toekomst. Het archief wordt overgedragen aan 'iedereen'. Immers: wil niet ieder mens blijven voortbewegen, tot in eeuwigheid?

De pers over Motus Mori:
New York Times (USA): "The archive is our body."
De Standaard (BE): "Kinetische empathie op haar best" deVolkskrant (NL): "Hoogst origineel"
NRC (NL): "De schoonheid en kwetsbaarheid van dans in één doordacht concept" Museumtijdschrift (NL): "Directer, effectiever en aangrijpender dan welke video, foto of tekst ooit kan zijn."

Biografie:

Katja Heitmann (1987, DE) opereert op de grens van dans, beeldende kunst, performance en installatie. Ze onderzoekt in haar beeldend-choreografisch werk wat de mens beweegt in het huidige tijdsgewricht. Het choreografisch werk van Katja Heitmann bestaat uit nadrukkelijke esthetiek, in scherp contrast met de menselijke feilbaarheid. Haar minimalistische beeldtaal confronteert de toeschouwer met een woeste zee aan inzichten. Een spanningsveld dat telkens opnieuw in haar werk naar voren komt. In 2016 won zij de Prijs van de Nederlandse Dansdagen, in 2020 werd zij onderscheiden met de Gieskes-Strijbis Podiumprijs, de grootste podiumkunstprijs van Nederland.

Als choreografisch-beeldhouwer gaat Katja continu op zoek naar de kern van haar materiaal. Door middel van radicale concepten en doordachte uitvoeringsvormen ontdoet ze haar artistieke materiaal van iedere ruis. Dat wat er werkelijk toe doet wordt met verbijsterende scherpte getoond. In ieder detail van haar werk schuilt het grote gebaar.

http://www.katjaheitmann.com/

Een goedkoop paard is zeldzaam. Wat zeldzaam is, is duur. Dus: een goedkoop paard is duur.

Choreograaf Ingrid Berger Myhre komt terug naar SPRING met een wereldpremière: een nieuw hoofdstuk in haar onderzoek naar de link tussen de logica van taal en beweging. Spelling Spectacle is een voorstelling over logica, consequenties, en mogelijkheden. Het werk is gemaakt en wordt uitgevoerd in samenwerking met Nicola Gunn en Ida Wigdel.

De drie hebben een aantal vragen: hoe ziet een samenhangende choreografische gedachtegang eruit wanneer we “als x, dan y” als fundering nemen? Wat zijn de voorwaardes van wat er volgt? Door welke aannames wordt iets logisch? De drie dansers zoeken op innemende en grappige wijze naar de valkuilen in logica in onze verbale én non-verbale communicatie.

Spelling Spectacle behandelt hoe onlogisch logica kan zijn. Het is een dansvoorstelling voor taalliefhebbers. Zelfs de titel is een alliteratie. De twee woorden zijn een dubbele verwijzing: beide woorden hebben een literaire betekenis als in lezen of zien, maar ze roepen ook een bepaalde magie op. “To spell” betekent letterlijk ‘spellen’, maar “a spell” is een toverspreuk. In het Engels is “a spectacle” iets om te zien, maar “spectacles” zijn ook een bril: iets om doorheen te kijken.

Naast een blik op de hedendaagse choreografie zelf, bieden de kunstenaars het publiek een reflectie op wat we als vanzelfsprekend beschouwen in communicatie en in de wereld rondom ons, en om nog eens na te denken: is deze realiteit de enige, en noodzakelijk de juiste?

Biografie:

Ingrid Berger Myhre (1987, NOR/BEL) is een choreograaf en performer werkende in Brussel. Ze heeft een master in Choreography: Research en Performance van ex.e.r.ce aan het Choreographic Center in Montpellier, Frankrijk. Ze ging later verder met haar project over taal in dans aan de Research Studio’s van P.A.R.T.S.

Ingrid begon met haar studie moderne dans aan de Amsterdam Hogeschool voor de Kunsten. In de jaren hierna werkte ze als freelance danser in Nederland en in het buitenland. Na deze tijd als freelancer ging ze verder met haar interesse in choreografie. In haar werk staat taal centraal. Ze wordt gemotiveerd door de vraag over hoe we dans kunnen ‘lezen’. 

https://ingridbergermyhre.com/

“Batty Bwoy”, letterlijk “butt boy”, is Jamaicaanse straattaal voor een queer persoon. In deze voorstelling verkent Harald Beharie hoe zwart en queer zijn wordt gezien in de samenleving. Hij valt diepgewortelde ideeën over de angst voor het queer lichaam als pervers en afwijkend figuur aan en omarmt ze. Hij doet dit door zijn naakte lichaam op een expressieve manier te gebruiken.

Het werk verdraait en keert wrede mythes om, en onthult zo kwetsbare mogelijkheden, in een samenspel van bewustzijn en naïviteit. Zowel de horror als het geluk van Batty Bwoy worden ontmaskerd. Batty Bwoy concentreert zich op lichamen en op taal en hoe we de verhalen die over onze huidskleur bestaan aannemen en afwijzen.

Batty Bwoy is een uiterst intensieve theatrale ervaring, waarin Beharie onderwerpen bespreekt die belangrijk zijn voor hem: de angst voor het queer lichaam in de openbare ruimte, zijn leven als niet-wit persoon in een witte samenleving, de grenzen van nabijheid tussen performer en publiek, de grenzen van uitputting van het lichaam, maar ook de bevrijdende kracht en vreugde die door en uit het lichaam komen. Met originele muziek van de Noorse rockband Ring van Möbius is het werk een manifestatie van trots en macht over de onderdrukking van "normativiteit".

De voorstelling heeft zijn inspiratie gevonden in mythologieën, walgelijke stereotypes, gevoelens en fantasieën over het queer lichaam en identiteit, homofobische dancehall lyrics, en 70s Gallio films uit Italië. Het is ook geïnspireerd door sterke “gully queens” en stemmen uit de Jamaicaanse en Noorse queer gemeenschap die hebben bijgedragen aan het proces van dit solowerk. Deze voorstelling is zowel een eindeloze viering van de vrijheid van het queer lichaam als een provocatie van het publiek; een uitnodiging om geconfronteerd te worden met onderliggende vooroordelen in een manifestatie van sensualiteit en seksualiteit.

Batty Bwoy (2022) is genomineerd voor de Norwegian Critics Association prize.

Biografie:

Harald Beharie (JAM/NOR) is een performer en choreograaf die in Oslo woont. In zijn werk gebruikt hij verschillende vormen en contexten om te kijken naar alternatieve vormen van samen zijn, dansen, en bestaan. Hij bevraagt de ideeën van normaliteit. Harald is geïnteresseerd in het ongepolijste, het DIY, en het kwetsbare van in het onbekende te zijn. Harald kreeg nog een nominatie voor de Norwegian Critics Association Prize voor de voorstelling Shine Utopians (2020) in samenwerking met Louis Schou.

https://haraldbeharie.com/

Biografie:

DakhaBrakha (UKR) werd in 2004 gestart door avant-garde theaterdirecteur Vladyslav Troitsky. The band bestaat uit Marko Halanevych, Olena Tsybulska Iryna Kovalenko en Nina Garenetska, die allemaal zingen en meerdere instrumenten bespelen. Ze hebben eerder gespeeld in grote concertzalen zoals het Lincoln Centre in New York City en op muziekfestivals zoals het Britse muziekfestival Glastonbury.

In 2020 werd DakhaBrakha onderscheiden met de Shevchenko National Prize in de muziek-categorie. In 2009 ontvingen ze de Sergey Kuryokhin Prize.

"The Blind Man and the Lame" is een fabel die vertelt hoe twee personen samenwerken om hun handicaps te overwinnen. Verhalen als deze komen voor in Azië, Europa en Noord-Amerika en hebben velen geïnspireerd.

Gika en Lucy Wilke, moeder en dochter, zijn de musici in de band blind & lame. De naam is bedoeld om snel hun handicaps aan te stippen: Gika is al 15 jaar blind en Lucy zit door een spierziekte in een rolstoel. Maar dat heeft niets met hun kunst en muziek te maken. Sinds Gika Wilke zich kan herinneren is muziek een belangrijk onderdeel in haar leven. Als tiener ontdekte ze rockmuziek, maar al snel sloeg ze een andere weg in: in Zuid-Frankrijk leerde ze de rumba flamenco en "gipsy" muziek kennen. Ze speelde gitaar en danste. Lucy leerde zingen nog voor ze begon te praten. Moeder en dochter zongen samen, tweestemmig. De relatie tussen de twee is hecht en daarom besloten ze drie jaar geleden een band te vormen.

Lucy's idee om de band blind & lame te noemen was eigenlijk bedoeld als humoristische zelfspot. ”We are not disabled people making music, we are musicians who have a disability. We don't want to hide that, but that's not the focus for us. If our music sends a signal that you can do anything, that's a nice side effect, but not our goal.”

Kort gezegd gaat het bij blind & lame gewoon om het produceren van goede nummers. Gika en Lucy componeren samen, maken videoclips en bereiden hun volgende album voor. De muziek is divers, oprecht, ongecompliceerd, natuurlijk en gepassioneerd. Stijlen - swing, jazz, rumba, country - en talen - Duits, Engels, Frans, Spaans - worden gemengd. Hun muziek is bedoeld om het publiek in een goede stemming te brengen.

Biografie:

Lucy Wilke is een multi-getalenteerde kunstenaar die bekend staat om haar werk als zangeres, actrice, danseres, auteur en regisseur. Ze is de zangeres van de band blind & lame en toert uitgebreid door Duitsland. Ondanks haar spinale musculaire atrofie blijft ze haar passie voor kunst en donkere humor nastreven, wat duidelijk te zien is in haar scenario's, korte films en toneelstukken.

Wilke kreeg haar opleiding aan het International Munich Art Lab, waar ze haar zang- en stemacteur vaardigheden ontwikkelde. Ze speelde verschillende hoofdrollen in producties als Extaze en Het Zwanenmeer met het dansensemble Abart. In 2017 trad ze op in Fucking Disabled van David von Westphalen, gevolgd door Anthropomorphia en Sein - Show der Begegnung. In 2020 crëeerde Wilke haar eigen productie, SCORES THAT SHAPED OUR FRIENDSHIP, in samenwerking met Paweł Duduś bij Schwere Reiter in München en de Münchner Kammerspiele. Deze productie won de prestigieuze Der Faust-prijs voor de beste dansvoorstelling in 2020, werd geselecteerd voor de Theatertreffen in 2021 en is te zien tijdens het SPRING Performing Arts Festival 2023.

Gika Wilke is Lucy's moeder, en is blind. Samen vormen ze blind & lame. 

http://blindandlame.de/

Vandaag de dag worden veel van ons gedreven door de fantasie van een gouden eeuw: een utopie met een overvloed aan middelen die voor iedereen beschikbaar is. We streven om zoveel mogelijk welvaart te verzamelen, doen blij mee aan massaconsumptie, en streven ernaar om zo comfortabel mogelijk te leven. Maar is deze fantasie zo goed als het eruit ziet? In de trilogie Golden Age bevragen Igor Cardellini en Tomas Gonzalez de basis van onze kapitalistische en geglobaliseerde wereld. Dit wordt gedaan door een begeleide rondleiding: tijdens SPRING bezoekt het publiek winkelcentrum Hoog Catharijne op dezelfde manier waarop toeristen normaal door archeologische plekken wandelen. Andere edities van dit project vinden elders plaats in banken en kantoren.

Deze alledaagse plekken krijgen normaal geen aandacht, maar ze representeren perfect de kapitalistische krachten die onze moderne wereld vormgeven. Gebaseerd op de architectuur van deze gebouwen, die in elke stad gevonden kunnen worden, vormen de drie bezoeken een archeologische trilogie over het heden. De trilogie focust op drie belangrijke punten in de recente geschiedenis van het kapitalisme: consumptie voor het winkelcentrum, financiën voor de bank, en loonarbeid in het kantoor.

De rondleiding onthult de fundering van onze postindustriële Westerse samenleving. Specifieke aandacht in de rondleiding gaat naar de relatie tussen het lokale en het globale. Zodra we bezoekers en toeschouwers van het winkelcentrum worden, komen verschillende lagen van die ruimte voor onze ogen. Is het een commerciële ruimte die de publieke ruimte kaapt, of is het een commerciële ruimte die weer publieke ruimte wordt? Worden we gecontroleerd of controleren we de ruimte? Maken we keuzes of volgen we suggesties? Golden Age helpt om kritisch te kijken naar onze dagelijkse stappen en keuzes, maar omarmt ook het hedendaagse leven en de manier waarop we dat leven.

Biografie:

Thomas Gonzalez (SUI) studeerde Kunst en Geesteswetenschappen aan de Universiteit van Lausanne en studeerde af aan de University of Performing Arts, Manufacture-HEARTS, waar hij lesgeeft sinds 2018. Hij onderzoekt de processen van kopiëren, imitatie en reactivering. Hij werkt ook samen met regisseurs als Jérôme Bel, Milo Rau, Yan Duyvendak, Stefan Kaegi, Mohammad Al Attar, en met Sara Leghissa als artistiek partner. 

Igor Cardellini (SUI) studeerde af aan de Universiteit van Lausanne in antropologie, sociologie en politicologie. Hij onderzoekt structurele machtsrelaties en de manier waarop we deze kunnen bevragen en ondermijnen door voorstellingen. Hij schrijft voor meerdere Zwitserse kranten en is een lid van de commissie van het Belluard Bollwerk festival. In 2022-23 is hij resident van het Instituto Svizzero in Rome. Door queer perspectieven verkent hij daar monstrueuze menselijke figuren en de politieke dimensies van het lichaam, waarbij hij inspiratie haalt uit Romeinse beelden.

In GHOST zingen Asa Horvitz en zijn collega's teksten die zijn gemaakt door een AI-systeem dat is getraind op honderden boeken. Horvitz wordt op het podium bijgestaan door de New Yorkse muzikante Carmen Q. Rothwell, de in Wenen gevestigde performer Jaxyn Randall en de legendarische avant-garde pianist Wayne Horvitz (de oom van Asa), met teksten die zijn gemaakt door een AI-systeem dat is ontworpen door Seraphia Tarrant (Universiteit van Edinburgh) en Alejandro Calcano (AI Now). GHOST probeert een ruimte te creëren waarin het publiek kan ronddwalen, dromen en associëren over de onderwerpen dood, verlies, herinneringen, archieven - de permanente aanwezigheid van het verleden. Een installatie van het AI-systeem dat tijdens het festival in Het Huis de tekst voor de voorstelling genereerde, zal de ervaring vervolledigen. 

Na A DREAM THAT BELONGS TO NO ONE, gepresenteerd tijdens SPRING in de herfst van 2022, is GHOST de voorpremière van het tweede deel van de trilogie THE SAVED NIGHT, een verkenning van niet-menselijke aanwezigheid. GHOST wordt medegeproduceerd door SPRING, in een langetermijnverband met de kunstenaar.

Biografie:

Asa Horvitz (US/NL) is een performancekunstenaar en componist/muzikant. Horvitz studeerde compositie bij Alvin Lucier en Anthony Braxton en studeerde in 2021 af aan DAS Arts/DAS Theatre. Recent werk werd ondersteund door The New Museum, Microscope Gallery (NYC), deSingel, Het HEM, Het Muziekgebouw, Frascati, wpZimmer, enz. Hij leidde de band VALES; samenwerkingen zijn er met Ben Seretan, Anna Webber, Kalup Linzy, Scott Gibbons/Romeo Castellucci, Pavel Zustiak. Horvitz is een MacDowell, Fulbright, en Camargo fellow, en wordt ondersteund door Standplaats Midden Utrecht. Hij woonde eerder in New York en Warschau waar hij actief was in DIY en professionele kunstcontexten en later psychoanalyse en verschillende manieren van werken met dromen bestudeerde, voordat hij naar Nederland verhuisde.

https://asahorvitz.com/

“The Rabbis in the Talmud can’t agree if the living can contact the dead or not. Some say yes, others say no, others say yes but you shouldn’t, one says there are 5000 dead on your right shoulder and 10,000 on your left, but if you saw them it would just be too overwhelming. A thousand years later Walter Benjamin tells us that if we suspend the present moment and allow the past to fill up the room, then each moment might become a gap through which a future we can't even imagine imagining might arrive.

We took books we loved connected to death and loss and memory and mourning, trained an AI system on them, and made music from the words it gave us. It sounds a little bit medieval and a little bit contemporary electronic and maybe too much 20th century America and it’s organized like dance and there are some dances too. It’s a New York uncle and his nephew and two friends but it’s not about family or friends, in fact it’s several hours to be none of those things but rather tend a field together without our names. 

It’s the first try of a new music dance performance called GHOST. It’s singing words, words from the living and words from the dead, words that belong to no one, words connected to other words, words all the way to the 10,000 mile horizon. We’re never fully human, and anyways the dead aren’t gone (but not as ghosts or spirits or memories or anything like that). A rainbow hue, a book of texts, purple and silver, lots of round food, gold and brass, dim desert brown, definitely not a funeral. You can settle in, drop way down, let it wash over you, it’s serving, being with forms so that something else might arrive, in the corner, over there, and it might last forever, but to find out you’ll just have to come and see… “

 – Asa Horvitz 

Met SPAfrica duikt Julian Hetzel in de duistere politiek van water en onderzoekt hij de complexe verstrengeling van ethiek en economie. Met water als conflict materiaal, laat de performer zien hoe nauw racisme verbonden is met kapitalisme. De solovoorstelling, die tot stand kwam in samenwerking met de Zuid-Afrikaanse performer Ntando Cele en muzikant Frank Wienk, combineert theater, muziek en video. Dit zorgt voor een hybride ervaring, die de relaties blootlegt tussen een product en de sociale strijd in het land waar het vandaan komt, tussen consumptie en ongelijkheid.

SPAfrica bekritiseert het winnen van natuurlijk materiaal en waardecreatie met water als model. In reactie op de absurditeit van het particuliere bezit van zoetwaterbronnen, ondanks het mensenrecht op schoon drinkwater, stelt Hetzel de problematische mechanismen van empathie ter discussie. SPAfrica biedt een duurzaam luxeproduct - drinkwater uit sub-Sahara dat naar Europa wordt geëxporteerd - als tegenstrijdig maar duurzaam alternatief voor de vermarkting van water door multinationals als Nestlé, Unilever en Coca-Cola. SPAfrica is 's werelds eerste 'empathiedrank'.

Naast provocerend zijn Hetzels voorstellingen ook poëtisch, ontroerend en humoristisch. Met een strakke beeldtaal brengt hij complexe morele, sociale en politieke dilemma’s dicht bij het publiek. Julian Hetzel studeerde 10 jaar geleden samen met Ntando Cele aan DAS Theatre. Hij heeft zich met zijn studio gevestigd in Utrecht, zij ontwikkelt haar projecten in Zwitserland. Het zijn twee individuën die zich beiden in hun werk  richten op een kritische benadering van hun eigen gemeenschap: kunstenaars die ons voortdurend proberen uit onze comfortzone te duwen.

SPAfrica is, net als eerdere producties van Studio Julian Hetzel, een coproductie met SPRING. Sinds de samenwerking in 2014 met Julian Hetzel startte, zijn meerdere significante producties van zijn hand op gepresenteerd op SPRING.

Biografie:

Julian Hetzel is een multidisciplinaire kunstenaar die werkt in performance, muziek en beeldende kunst. Hij verkent het snijvlak van deze disciplines met een politieke en documentaire benadering. Hetzel is artistiek leider van Studio Julian Hetzel, gevestigd in Utrecht, dat zijn werk internationaal produceert en realiseert. Hij heeft zijn werk in meer dan 20 landen wereldwijd gepresenteerd en is erkend met prijzen zoals de VSCD-Mimeprijs in 2017 voor The Automated Sniper (door Frascati producties en Ism & Heit). In 2019 was SELF van Julian Hetzel de nationale inzending van Nederland voor de Quadriënnale van Praag. Hij is associated artist bij Kunstcentrum CAMPO Gent (BE) en ontvangt sinds 2021 structurele financiering van Fonds Podiumkunsten (FPK) en de Gemeente Utrecht.

http://julian-hetzel.com/

http://julian-hetzel.com/

https://www.instagram.com/studiojulianhetzel/

https://www.facebook.com/julianhetzelstudio

Ntando Cele is geboren in Zuid-Afrika maar woont nu in Bern, Zwitserland. Ze heeft acteren gestudeerd in Durban en heeft gestudeerd aan DasArts in Amsterdam. Haar werk verkent de grenzen tussen fysiek theater, video, concert en performance. Ze combineert muziek, tekst en video om haar eigen identiteit op het podium te creëeren. 

https://ntandocele.com/

https://www.instagram.com/ntandocu/

The conspiracy of forms is een dansvoorstelling en politiek manifest door de Argentijnse choreograaf Amparo González Sola. Tijdens de performance zie je drie vrouwen en een betonblok. Ze houden het blok vast, hameren erop, kneden het, wrijven erover, slikken het door, transformeren het in iets anders. Het publiek wordt uitgenodigd om van dichtbij mee te kijken en langzaam het ritueel ingetrokken te worden, ondergedompeld in het geluid, geraakt door het stof. Het betonblok fungeert als concreet object en als metafoor. Beton zien we overal in ons stadsleven, het ondersteunt de structuren waarin we leven, vormt de wereld van nu. Maar hoe verhouden we ons tot dit zware materiaal?

Het werk gaat op een poëtische en feministische manier in op de vraag hoe we ons verhouden tot de wereld die we hebben opgebouwd. Welke relatie is mogelijk tussen vernietigen en recyclen, tussen verteren en uitdrijven?

“Langs een opmerkzame, emotionele en conceptuele beweging zweren we samen tegen onszelf, om anderen te worden.” Amparo González Sola presenteerde in 2018 een eerste versie van dit werk in Buenos Aires. Een nieuwe versie van dit werk gaat in première tijdens SPRING 2023.

Biografie:

Amparo González Sola is een Argentijnse choreograaf en performer, wonend in Nederland. Haar kunst wordt beïnvloed door haar betrokkenheid bij feministisch activisme in Buenos Aires, de kosmologie van haar voorouders en ervaringen met migratie. Ze voltooide het DAS Choreography Master Programma aan de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten in 2022 en werkt sinds 2019 aan het project Exploring Reciprocity met Residenties in Utrecht. Vorig jaar ging haar solowerk If every rock is a hole in première, dat werd gecoproduceerd door SPRING Performing Arts Festival. Amparo ontvangt steun van verschillende internationale instellingen en werkt samen met kunstenaars en onderzoekers in zowel Argentinië als Nederland. The conspiracy of forms is een langlopende samenwerking met de Argentijnse kunstenaars Claudia Ganquin en Carolina Stegmayer.

https://amparogonzalezsola.com/

If All Else Fails is een productie van het bekende Britse theatercollectief Forced Entertainment. Direct na de Britse première komt het meest recente werk van Forced Entertainment naar SPRING. Het is een performance die het thema mislukking en de rol die dit speelt in ons leven onderzoekt. De voorstelling bestaat uit een reeks korte improvisatie sketches die variëren van komisch tot aangrijpend. De productie wordt uitgevoerd door Cathy Naden, een van de oprichters van Forced Entertainment, en danser en performer Seke Chimutengwende, die lang verbonden is geweest aan o.a. DV8 Physical Theatre. De performance is een dialoog van spraak en beweging, vragen en antwoorden, absurdisme en ironie.

Het publiek krijgt een reeks personages en scenario's te zien waarin geworsteld wordt met een of andere vorm van mislukking. De voorstelling wil onze perceptie van falen ter discussie stellen en onderzoeken hoe we van onze fouten kunnen leren en groeien. Het moedigt ons aan om falen te omarmen als een onvermijdelijk onderdeel van het leven en het te zien als een kans voor persoonlijke groei.

Door gebruik te maken van hun kenmerkende, unieke technieken op het kruispunt tussen storytelling en verbale improvisatie, is deze nieuwe productie zowel een eerbetoon aan de complexiteit van het menselijk bestaan als een ironisch commentaar op de vluchtigheid ervan.

Biografie:

Forced Entertainment is een theatergezelschap uit Sheffield, opgericht in 1984. De groep toert en presenteert de baanbrekende, provocerende voorstellingen in het Verenigd Koninkrijk en daarbuiten. Al bijna veertig jaar lang werkt de groep samen aan een unieke praktijk, waarin de conventies van het genre, het verhaal en het theater zelf worden verkend en vaak doorbroken, waarbij niet alleen invloed wordt uitgeoefend op drama, maar ook op dans, podiumkunst, muziekcultuur en populaire vormen als cabaret en stand-up. 

Het gezelschap Forced Entertainment, onder leiding van kunstenaar en schrijver Tim Etchells, bestaat uit ontwerper en performer Richard Lowdon en de performers Robin Arthur, Claire Marshall, Cathy Naden en Terry O'Connor. In de loop der jaren is dit kerngezelschap aangevuld met bijdragen van vele gastartiesten en performers.

https://www.forcedentertainment.com/

Seke Chimutengwende is een veelzijdig kunstenaar die werkt als choreograaf, performer, beweging regisseur en docent. Hij heeft samengewerkt met verschillende dansgezelschappen, zoals DV8 Physical Theatre, Lost Dog, Forced Entertainment en Sue MacLaine Company. Sinds 2006 verkent Seke volledig geïmproviseerde performances met behulp van beweging en tekst en heeft hij wereldwijd meer dan 70 solo-improvisaties uitgevoerd. Hij heeft ook samengewerkt met vele dansers, acteurs en muzikanten voor ensemble-improvisaties.

Met meer dan 40 jaar ervaring als acteur en performer is Tyrone Huggins een doorgewinterde professional. In 1979 was hij medeoprichter van Impact Theatre Co-operative, een experimenteel visueel theatergezelschap, en toerde in vijf jaar tijd nationaal en internationaal met dertien bedachte producties. Hij werkte ook met andere gerenommeerde gezelschappen zoals Temba, People Show, Hesitate & Demonstrate, Talawa, Paines Plough en Graeme Miller Company.

https://www.tyronehuggins.com/

“Ze zullen komen, ze zullen niet anders kunnen, ze komen met tienduizenden, ze komen met miljoenen.” Met groeiend onbehagen las Dries Verhoeven over de toekomstige Afrikaanse vluchtelingenstroom. Terwijl het pessimisme in Europa bijna voelbaar is en we onszelf voorbereiden op een angstaanjagende toekomst, vroeg hij zich af: “Waar gaat die gigantische groep mensen heen, in de voorspelde post-apocalyptische wereld? “

Om hier een antwoord op te vinden, vloog Verhoeven naar Lagos, Nigeria, een overvolle stad in een drukbevolkt land. Daar trof hij een energiek en optimistisch volk. Een groter contrast met de Europese zorgen leek nauwelijks denkbaar. Hieruit volgde zijn nieuwe performance Dear beloved friend, een live filmvoorstelling vanuit Nollywood waarbij de performers van Kininso Koncepts onze Europese nachtmerries tot leven brengen. Via een internetverbinding schetsen de Nigerianen een toekomst waarin Afrikaanse vluchtelingen massaal naar Europa migreren. Wat zegt dit toekomstbeeld over onze kijk op onszelf, op Europa en onze relatie met Afrika? Zijn deze migranten louter toekomstige vluchtelingen, of zijn het ook onze toekomstige ziekenverzorgers, onze bedpartners, onze leiders?

Het werk van Verhoeven trekt het publiek andere werelden in. Op de hem kenmerkende provocatieve wijze, zaait hij twijfel over de dominante systemen die ons leven en denken ongemerkt bepalen. Zoals zo vaak verandert het beeld van externe bedreigingen en angsten dat aan het westerse publiek wordt voorgesteld, al snel in een spiegel waarin we bedreigingen, angsten en demonen in onszelf zien worden geplant.

Biografie:

Dries Verhoeven is een theatermaker en beeldend kunstenaar. Sinds 2020 neemt hij zitting in de Akademie van Kunsten. Hij maakt installaties, performances en happenings in musea, op locatie en in de openbare ruimte van een stad. Op de grens tussen performance- en installatiekunst zet hij de verhoudingen tussen toeschouwers, performers, alledaagse werkelijkheid en kunst op scherp. De toeschouwer wordt direct betrokken bij het werk of krijgt de mogelijkheid om zijn eigen ervaring te sturen.

In zijn werk markeert Verhoeven aspecten van de sociaal maatschappelijke realiteit waarin we leven. Het gaat hem niet om het overdragen van een stelling ten opzichte van die realiteit, maar veel meer om het activeren van het denken van de kijker, de aansporing tot kritische reflectie. Hij hoopt twijfel te zaaien over de dominante systemen die ons leven en denken ongemerkt bepalen. De laatste jaren waren het onder andere het huidige crisis-denken en de invloed van digitale media op intermenselijke verhoudingen die de aanleiding vormden voor een werk.

https://driesverhoeven.com/

SCORES THAT SHAPED OUR FRIENDSHIP gaat over samen zijn. Performer Lucy Wilke, geboren met een erfelijke spierziekte, danser Paweł Duduś en e-componist Kim_Twiddle verkennen op een tedere, speelse en uiterst sensuele manier de bevrijdende kracht van hun bijzondere vriendschap. De performers schetsen in zeven hoofdstukken een intiem portret dat inzicht biedt in een alternatieve manier van leven en zijn. Het publiek aanschouwt een tedere pas de deux van aanraking. In een zacht landschap ontmoeten Wilke en Duduś elkaar met onderzoekende gebaren en beschrijvingen, en doorgronden een veld van tegenstellingen. Ze ontmaskeren de normen van de samenleving en werken aan de opheffing van hun fysieke grenzen.

Wilke’s lichaam wordt vaak gezien als een handicap. Duduś identificeert zich als queer, non-binair, migrant, feminist en ally. Samen stellen ze zich bloot aan de blik van het publiek en beantwoorden ze het voyeurisme met een radicale intimiteit. Man/vrouw, slachtoffer/dader, actief/passief: in de verbeelding van deze performers zijn dergelijke tegenstellingen niet langer relevant. Met deze performance maken Wilke en Duduś een harde vuist tegen de maatschappelijke exclusie van minderheden. Het stuk tart stereotypen en gangbare overtuigingen en biedt het publiek een glimp van een utopie waarin menselijke interacties gevuld zijn met tederheid en eerlijkheid.

Het is een verhaal over zorgen en verzorgen; een verhaal over constante botsingen met de maatschappij en de kracht die wordt opgebouwd om die te weerstaan. Het is een voorstelling over sensualiteit en intimiteit en tenslotte een viering van vriendschap.

SCORES THAT SHAPED OUR FRIENDSHIP werd geselecteerd voor de Theatertreffen Berlin 2021, en is bekroond met de Duitse Theaterprijs DER FAUST in de categorie Performer / Actress Dance.  

Biografie:

Lucy Wilke is een multi-getalenteerde kunstenaar die bekend staat om haar werk als zangeres, actrice, danseres, auteur en regisseur. Ze is de zangeres van de band blind & lame en toert uitgebreid door Duitsland. Ondanks haar spierziekte blijft ze haar passie voor kunst en donkere humor nastreven, wat duidelijk te zien is in haar scenario's, korte films en toneelstukken.Wilke kreeg haar opleiding aan het International Munich Art Lab, waar ze haar zang- en stem acteervaardigheden ontwikkelde. Ze speelde verschillende hoofdrollen in producties als Extaze en Het Zwanenmeer met het dansensemble Abart. In 2017 trad ze op in Fucking Disabled van David von Westphalen, gevolgd door Anthropomorphia en Sein - Show der Begegnung. In 2020 creëerde Wilke haar eigen productie, SCORES THAT SHAPED OUR FRIENDSHIP, in samenwerking met Paweł Duduś bij Schwere Reiter in München en de Münchner Kammerspiele. Deze productie won de prestigieuze prijs Der Faust voor de beste dansvoorstelling in 2020 en werd in 2021 geselecteerd voor de Theatertreffen in Berlijn, het prestigieuze festival dat elk jaar de 10 meest opmerkelijke voorstellingen van Duitsland presenteert.

Paweł Duduś is een queer-non binaire-migrant-feminist, geboren in Polen in augustus 1989. Diens artistieke expressie wordt beïnvloed door diens ervaringen in dans, theater en performance kunst. Die heeft samengewerkt met kunstenaars als David Bloom, David von Westphalen, Mor Shani, Martina Rösler, Alessandro Sciarroni en Alexander Gottfarb. Diens artistieke expressie is gevormd door diens sociaal-politieke gevoeligheid, die wordt beïnvloed door het leven en werken op veel verschillende plaatsen. Een van diens belangrijke ervaringen was onlyloveisreal, een onderzoeksproject over intimiteit, liefde en zelfzorg met Laura Eva Meuris. In 2020 voltooide Paweł een graad in Sexological Bodywork en Somatic Sexual Education en was medeoprichter van SKINSHIP, dat onder andere workshops aanbiedt over intimiteit, aanraking, toestemming en in ‘erotic embodiment’ voor queer, trans, nonbinaire, intersex, agender, genderfluide en femme lichamen.

Kim Ramona Ranalter, alias Kim_Twiddle, is een non-binaire kunstenaar die verschillende kunstvormen en technische ambachten mengt in zowel fysieke als virtuele ruimtes. Die is oprichter van het queer feministisch collectief WUT e.V. en heeft met verschillende ensembles en kunstenaars samengewerkt aan diverse projecten, waaronder SCORES THAT SHAPED OUR FRIENDSHIP, Amsterdam, en Alles Gold nichts Glänzt. Kim is gespecialiseerd in compositie en sound design in elektronische muziek, waarbij die put uit verschillende genres en gebruik maakt van analoge elektronische geluidsapparatuur uit de vroege jaren 2000. Die heeft ook soundscapes gecreëerd voor multimedia installaties, theaterstukken en audiovisuele tentoonstellingen in publieke-virtuele ruimtes, zoals het stereoscopische VR spel Parcour.

De Belarussische kunstenaar Igor Shugaleev staat bekend om zijn interdisciplinaire benadering van kunst. Hij maakt gebruik van nieuwe technologieën en video om meeslepende en interactieve ervaringen te creëren. Zijn werk onderzoekt vaak de manier waarop nieuwe media onze relaties met elkaar en de wereld om ons heen transformeren. Meer dan eens vervagen zijn performances de grenzen tussen de werkelijkheid en fictie. 375 0908 2334 / the body you are calling is currently not available is een reactie op de mishandeling van demonstranten in Belarus.

In de zomer van 2020 kwamen de protesten van de Belarussische samenleving tot een hoogtepunt. Ze stonden op tegen de dictatuur en de door Rusland gecontroleerde corruptie en autocratische regering. De revolutie werd met geweld onderdrukt, tientallen demonstranten werden op straat gedood en bijna 40.000 burgers werden gearresteerd en gemarteld wegens ‘ongehoorzaamheid’. Shugaleev vluchtte naar Oekraïne, naar Polen en tot slot naar Duitsland en had het geluk dat hij niet gearresteerd werd, maar ‘slechts’ vluchteling werd. Het geweld en de mishandeling  gaan tot op de dag van vandaag door. In zijn performance laat hij de gruwelijke realiteit van de demonstranten zien. Het is een wanhopige schreeuw om hulp en een pleidooi voor wereldwijd begrip.

De performance is ontstaan uit het idee om weerstand te bieden aan langdurige stress, om te gaan met constante angstgevoelens en het overwinnen van beklemmende schuldgevoelens. Shugaleev ontwikkelt een simpele manier om met zijn publiek te communiceren: hij identificeert zich met de gedetineerden, ‘simuleert’ de lichamelijke marteling, en transformeert zo een anoniem persoon naar een levende, fysieke aanwezigheid waartoe het publiek zich nadrukkelijk verhoudt.

In zijn voorstelling brengt de kunstenaar een eerbetoon aan zijn landgenoten die in de handen van de geheime dienst eindigden en de hoogste prijs betalen voor hun verlangen naar vrijheid en democratie.

Biografie:

Igor Shugaleev is een Belarussische kunstenaar en performer die is afgestudeerd aan de Belarusian State Academy of Arts. Tijdens zijn studie ontwikkelde hij een passie voor performances, fysiek theater en hedendaagse dans. Hij vervolgde zijn opleiding door deel te nemen aan workshops onder leiding van gerenommeerde docenten in heel Europa, waarbij hij de terreinen van performance, partnering, happening en hedendaagse dans verkende.

Vanaf 2019 begon Shugaleev solo projecten te creëren die putten uit zijn multidisciplinaire achtergrond, waarin hij samenwerkt met kunstenaars uit verschillende disciplines om zijn eigen unieke artistieke taal te ontwikkelen op het snijvlak van dans, toneel en performance. Shugaleev woont sinds 2021 in Polen en blijft provocerende een innovatieve werken creëren die de grenzen van traditionele kunstvormen verleggen.

https://marinadashuk.art/Projects-1

SNN #2: Light/Space/Prop is een interactieve en dynamische kunstinstallatie ontworpen door kunstenaar en Professor of Computation Arts Chris Salter en bedoelt om in de openbare ruimte te worden getoond. Ze is geïnspireerd op de "Light Prop for the Electric Stage", die in de jaren 1920 door de Bauhaus-kunstenaar Lazslo Moholy-Nagy werd gecreëerd.

De installatie bestaat uit een toren met vijf bewegende lichten. Aan deze lampen zijn zogenaamde lenticulaire lenzen bevestigd, die de beelden die zij op de muren projecteren vervormen. De lampen bewegen zodanig dat de beelden met verschillende snelheden en ritmes over de muren schuiven. De getoonde beelden worden aangestuurd door spiking neural networks (SNN's), die op grote schaal in de ruimte worden geprojecteerd. SNN’s zijn een soort kunstmatige neurale netwerken die zijn geïnspireerd door de manier waarop neuronen in de hersenen werken. Gegevens worden doorgegeven in de vorm van "spikes" of pulsen, vergelijkbaar met de manier waarop neuronen in de hersenen communiceren.

Het doel van Salter is het creëren van een nieuw soort omgeving waarin beweging en licht als creatieve elementen zijn geïntegreerd. Het gebruik van SNN's creëert een steeds veranderende en bijna contemplatieve omgeving die de waarneming van ruimte en tijd door de kijker vertraagt. De installatie kan gezien worden als een bijgewerkte versie van Moholy-Nagy's visie op een nieuw "geëlektrificeerd bewegend beeld" en toont de mogelijkheden om met behulp van technologie interactieve en meeslepende openbare kunst te creëren.

SNN#2 is een meeslepende licht- en geluidservaring en een eerbetoon aan technologie in dienst van de kunst. De lichtinstallatie staat op het plein voor de Stadsschouwburg Utrecht en is twee avonden gratis te zien.

Biografie:

Chris Salter is kunstenaar, professor Computation Arts aan de Concordia University in Montreal en directeur van het Hexagram-netwerk voor onderzoek en creatie in kunst, cultuur en technologie. Hij maakt grootschalige installaties en schrijft over het snijvlak van kunst, design en technologie. Salter werkt samen met een diverse groep professionals, waaronder antropologen en ingenieurs, om meeslepende werken te creëren die meerdere zintuigen aanspreken. Zijn werk is wereldwijd tentoongesteld en er zijn diverse publicaties verschenen, waaronder in The Guardian en The New York Times. Hij is de auteur van twee boeken en heeft meer dan 100 lezingen gegeven op conferenties en festivals wereldwijd.

https://www.chrissalter.com/

Mensen houden van schandalen en juice. We vinden het geweldig wanneer een geheim openbaar wordt of wanneer iemand een overtreding begaat. Schandalen hebben onze verbeelding nodig: in een schandaal staat onze fantasie centraal en verzinnen we de gekste mogelijkheden. Maar hoe positioneren we onszelf in een wereld vol schandalen? En is er een grens aan wat we kunnen onthullen? Schandalen kunnen plezier aan het publiek brengen, maar dit gaat ten koste van de mensen die ontmaskerd worden.

In A Plot / A Scandal focust choreograaf en danser Ligia Lewis op de immoraliteit en onbetamelijkheid van schandalen. Ze behandelt in een bijna lecture-performance achtige stijl historische, anekdotische, en mythische verhalen, van John Locke tot haar eigen overgrootmoeder. Ze loodst ons door de belangrijkste verschuivingen in de geschiedenis van de Europese mentaliteit, ontkracht de mythes over de Verlichting en vervolgens het liberalisme - en legt een hard verband bloot tussen die momenten in de ontwikkeling van de "witte wereld" en haar relatie met "niet-witte" delen van de wereld. Lewis stelt belangrijke vragen over de koloniale geschiedenis en het huidige beeld ervan in ons collectief geheugen, niet zonder humor en afstand tot haarzelf. 

Lewis verkent In deze voorstelling de grenzen van representatie, én hoe sommigen weigeren hier deel van uit te maken. Het is een dans tussen zien en gezien worden. Met indrukwekkende visuele effecten, springt Lewis tussen haar familiegeschiedenis en die van de wereld, en onderstreept de daadwerkelijke impact van de Verlichting tot op de dag van vandaag.

Van Ligia Lewis is tijdens SPRING ook Still not Still te zien. A Plot / A Scandal is een natuurlijk vervolg op Still not Still en andere eerdere werken van Ligia.

Biografie:

Ligia Lewis is choreograaf en danser. Haar werk, vaak gekenmerkt door fysieke intensiteit en humor, verbeeldt onderwerpen door fysieke uitingen die normatieve ideeën over het lichaam verstoren. Lewis behandelt de langdurige sporen van geschiedenis, herinnering, en het onbekende. Met choreografie ontwikkelt ze expressieve concepten die vorm geven aan bewegingen, spraak, gevoelens, gedachtes, relaties, en de lichamen die dit vasthouden.

Haar werk heeft getourd door Europa en de VS. Ze werd vertegenwoordigd en geproduceerd door HAU Hebbel am Ufer Theater van 2017 tot 2021 en was een tanzhaus nrw factory artist van 2017 tot 2019. Ze is onder andere onderscheiden met een Tabori Award, een Foundation for Contemporary Arts Grants Award en een Bessie Award for Outstanding Production. Ze verscheen op de German Dance Platform shortlist in 2018 en 2022.

https://ligialewis.com/

Kan een duistere geschiedenis vol wantrouwen en gaten met rust gelaten worden? Kan geschiedenis sterven? Geschiedenis is feilbaar en wordt vaak gedomineerd door de winnaars. Wat gebeurt er wanneer een bepaalde geschiedenis wordt verzwegen?

Choreograaf en danser Ligia Lewis bespreekt in Still Not Still de zware geschiedenis van zwarte en niet-Westerse gemeenschappen. De uitsluiting van deze groepen in het verleden wordt behandeld in een choreografie vol  zwarte humor en surrealistische beelden. Zeven performers spelen in een stilstaande wereld, waarin kritisch wordt gekeken naar de fantasie van historische vooruitgang. Lewis reflecteert op het verleden én het heden van niet-witte en niet-Westerse helden binnen het gebruikelijke geschiedenisverhaal dat nog steeds wordt gedomineerd door het Europese oogpunt.

Ze behandelt ons beschamend koloniale verleden en de alledaagse werkelijkheid dat door het BLM-movement werd onthuld. Ze confronteert het publiek met onze illusies over een ‘post-class’ en ‘post-race’ samenleving. Lewis spreekt vanuit het midden van het zogenaamde progressieve westen, en haar conclusie is direct gericht op de mensen om haar heen; ze legt de dagelijkse hypocrisie bloot en haalt ons uit onze veilige cirkel.

“Door de wereld van de doden te gebruiken en te integeren in ons heden creëert Lewis een fictionele, performatieve, alternatieve wereld, die discriminatie en degradatie afwijst. Het is een wilde viering, een ritueel, en een melancholische klaagzang” - Andrej Mirčev, tanzschreiber.de

Ligia Lewis presenteert op op SPRING 2023 niet één, maar twee voorstellingen. A Plot/ A Scandal speelt na Still Not Still op 26 en 27 mei.

Biografie:

Ligia Lewis werkt als choreograaf en danser. Haar werk, gekenmerkt door fysieke intensiteit en humor, beweegt anderen door fysieke uitingen die de normatieve ideeën over het lichaam verstoren. Lewis behandelt de langdurige sporen van geschiedenis, herinnering, en het onbekende. Met choreografie ontwikkelt ze expressieve concepten die vorm geven aan bewegingen, spraak, gevoelens, gedachtes, relaties, en de lichamen die dit vasthouden.

Haar werk heeft gespeeld op verschillende plekken in Europa en de VS. Ze werd vertegenwoordigd en geproduceerd door HAU Hebbel am Ufer Theater van 2017 tot 2021 en was een tanshaus nrw factory artist van 2017 tot 2019. Ze is onderscheiden met een Tabori Award, een Foundation for Contemporary Arts Grants Award, een Bessie award, en meer. Ze verscheen op de German Dance Platform shortlist in 2018 en 2022.

https://ligialewis.com/

Hoe zorgen wij voor elkaar? Wat doet zorgen met onszelf en onze relatie met degene waar we voor zorgen?

 Jija Sohn, Aleksandra Lemm, en Julia Reist zoeken de antwoorden op deze vragen in Landing on Feathers. Drie zorgverleners en kunstenaars delen via dans hun blik op lichaamsgerichte zorgverlening. Zorg vormt relaties tussen individuen in een samenleving, als noodzakelijk onderdeel in het creëren van een gemeenschap. Landing on Feathers is een voorstelling voor degenen die het nodig hebben en degenen die betaald worden om zorg te geven. Landing on Feathers laat het publiek ervaren om met meer bewustzijn en aandacht te zorgen voor elkaar, zelfs bij vreemden.

De voorstelling is ontstaan uit een creatief onderzoek dat begon in 2021. Choreografen en performers Jija Sohn en Aleksandra Lemm en dramaturg Julia Reist gingen in gesprek met kunstenaar Elmer Kouwenberg, wiens lichaam 28 jaar geleden verlamd raakte in een auto-ongeluk. In de voorstelling delen de makers hun onderzoek met het publiek in een intieme setting.

Het publiek is getuige van de wisselwerking tussen de kunstenaar en zijn uit dansers bestaande zorgteam. Ze laten zien dat dans en de fysieke dimensie van het zorgen dicht bij elkaar kunnen liggen en erkennen dat (lichamelijke) beperkingen intrinsiek en onmisbaar onderdeel zijn van de interactie.

Het is een voorstelling over bewustzijn en aandachtigheid. Jija en haar medewerkers  brengen het begrip zorg uit de sfeer van marktwaarde terug naar het idee van het opbouwen van een relatie tussen mensen en het vormen van een gemeenschap. De makers nodigen je uit om te reflecteren op zorg, nabijheid en onze verhouding tot de ander.

Francien van der Putt van de Theaterkrant over Landing on Feathers:
“Landing on Feathers is een combinatie van humor en ernst, van een heel persoonlijk realisme met dramaturgische strategieën en een minimale vormgeving, die maken dat de paradoxen van een geëmancipeerd zelfbeeld in relatie tot intimiteit en zorg naar boven komen.”

Praktische info: in deze performance word je uitgenodigd om je schoenen uit te trekken en deel te nemen aan een kleine lichamelijke oefening. Je bent vrij om te kiezen of je hieraan mee wilt doen.

Biografie:

Jija Sohn (JPN/KOR) is een artiest wonende in Amsterdam. In 2015 studeerde Jija af van de School for New Dance Development in Amsterdam, en werd ze gekozen voor het Moving Forward Trajectory project wat nieuwe artiesten steunt. In 2017 kreeg ze de ‘3Package Deal’ by Amsterdams Fonds voor de Kunst. Van 2019 tot 2021 werd ze gesteund door DansBrabant en kreeg ze de mogelijkheid om haar artistiek proces te herdenken, en begon ze in haar werk meer elementen op te nemen over welzijn, zorg, en de volheid van het leven. Nadat ze haar artistieke wortels heeft herdacht en begon te werken met de principes van zorg, besliste ze ook om te gaan werken als zorgverlener. Deze bijbaan spiegelt hoe we zijn in het dagelijks leven en als artiesten – het vorms onze relaties met vrienden, familieleden, en met onszelf, door bepaalde systemen, overtuigingen, en culturele waarden.

https://www.jijasohn.com/

“Ambient Theatre Fury is op en top analoog, met enkel tekst, lichamen en minimale decorstukken. […] Het doet je schateren, maar verontrustend is het wel.” ★★★★☆ – DeMorgen

"In hun glasheldere vorm vinden Jäger en Ooms een expressie van de meest hedendaagse (non-) emoties, maar in de kern wordt er toch ook iets tijdloos aangeboord. Die balans is prachtig." - Etcetera

Netflix series, social media feeds, of populaire liedjes: elke dag komen we zogenaamde ‘ambient experiences’ zoals deze tegen. Digitale media geven gebruikers lichtzinnig genot, maar kunnen ook tot afwezigheid leiden. Deze media gebruiken is een pseudo-activiteit die ons tijdsbesef verdooft en een zekere onbewogenheid van de gebruiker vraagt.

Ambient Theatre Fury: The Death Of Dialogue and How To Avoid It verkent deze meeslepende ervaringen en hoe dit gebruikers beïnvloedt. De makers doen dit door te zoeken naar een dialoog tussen twee flamboyante, maar ook angstige figuren. De voorstelling is geschreven met directe citaten van social media en virtuele chat rooms. Vaak grappig in anekdote laat de voorstelling van de twee jonge Vlaamse artiesten eigenlijk een verdrietig beeld van onze moderne digitale samenleving zien. Het getalenteerde duo maakt een ironisch portret van hun eigen generatie, met een bittere reflectie: een wereld waarin we liever naast elkaar praten, dan werkelijk met elkaar communiceren.

Ambient Theatre Fury is een voorstelling van Anna Franziska Jäger en Nathan Ooms (BE). De twee hebben eerder samengewerkt. Deze voorstelling is een vervolg op hun eerdere productie Bartlebabe, dat dezelfde thema’s onderzocht in een monoloog. Bartlebabe ontving de Mathilde-Horlait Dapsens prijs. Samen hebben ze ook As a matter of fiction (2018) en Some Things Last A Long Time (2019) gecreëerd.

Een lichaam dat van buiten stilstaat maar vanbinnen trilt – door welke processen gaat energie voordat het naar buiten komt? Hoe verandert het als het lichaam ouder wordt?

MELLOWING  is de eerste samenwerking tussen Dance On Ensemble, het Berlijnse internationale ensemble van professionele 40+ dansers en de Griekse hedendaagse choreograaf Christos Papadopoulos. De dansers  van het Dance On Ensemble hebben gedanst in prominente hedendaagse dansgezelschappen over de hele wereld en kijken terug op een lange dansgeschiedenis. Door hun kennis en expertise te bundelen in het maakproces verkennen ze samen momenten van waarneming en de intensiteit van het moment. Dit creëert een levendige rusteloosheid: een permanente vibratie waarin de kijker onvermijdelijk bij betrokken raakt.

Met minimalistische  muziek van Coti K leidt Papadopoulos de groep dansers in MELLOWING geleidelijk in een collectieve oefening met repetitieve en synchrone ballettechniek. Maar met de aanwezigheid van deze dansers - niet alleen hun lichamen, maar ook hun persoonlijkheden en karakters - "mislukt" deze uitgesproken poging, en uit de mechanische groepscompositie nemen individuele uitingen het over. MELLOWING is een energiek dansproject dat beweging en samen zijn op het podium viert, maar ook de diversiteit en individualiteit van elke danser omarmt.

Christos Papadopoulos (GR) studeerde dans en choreografie aan de SNDO (School voor nieuwe Dansontwikkeling) in Amsterdam (2003), theater in de National Theatre of Greece, Drama School (GNT Drama School) (1999) en Politicologie op Panteion University (2000). Zijn eerdere werken OPUS en ELVEDON werden goed ontvangen toen ze speelden in het Porta Theater in Griekenland enop meerdere internationale festivals. Papadopoulos’ werk is geïnspireerd door de eindeloze, vaak onopgemerkte maar ook krachtige bewegingen die altijd aanwezig zijn in het dagelijks leven.

„[…] part of Greece’s younger generation of remarkable talents in the theatre and dance scene [and] hailed as an astonishing new voice in contemporary choreography […]“ (Greek news agenda)

https://dance-on.net/en/choreographers/christos-papadopoulos/

Het Dance On Ensemble (DE)  is ontstaan als initiatief van Madeline Ritter en Info Diehl, twee visionairs die actief zijn in de Duitse dansscene. Sinds 2015 verzamelt Dance On professionele dansers (van boven de 40 jaar) die uit grote dansgezelschappen stappen en zich artistiek verder willen ontwikkelen. Elk jaar nodigt Dance On kunstenaars van verschillende achtergronden uit, om nieuwe podiumwerken te creëren, die uitgebreid over de hele wereld toeren. Samen met internationaal bekende choreografen en regisseurs als Rabih Mroué, Deborah Hay, William Forsythe en Jan Martens ontwikkelt het gezelschap een repertoire van baanbrekende en interessante hedendaagse werken. Het doel is om een ambitieus repertoire te creëren voor 40 + dansers en op een duurzame wijze hun professionele loopbaan te blijven ontwikkelen. Vanuit een rijkdom van kennis uit ervaring, voert het gezelschap ook radicale werken uit de moderne dansgeschiedenis uit van iconische choreografen als Merce Cunningham, Martha Graham en Lucinda Childs en nodigt hedendaagse kunstenaars uit als Tim Etchells en Mathilde Monnier om in hun eigen artistieke stem ‘antwoorden’ op deze werken te creëren. Het ensemble wordt momenteel artistiek geleid door Ty Boomershine - voormalig solist in het legendarische Einstein on the Beach van Robert Wilson, en oud-danser van Nederlandse ensembles als Emio Greco en LeineRoebana.

https://dance-on.net/en/ 

alaa minawi is een Nederlands-Libanees-Palestijnse kunstenaar die werkt tussen beeldende kunst en podiumkunsten. Na het succes van zijn performance That breath we hold… in 2021 is alaa nu terug met een nieuwe voorstelling genaamd 2048 - identity in dissolution.

“In een huis dat niet zijn huis is, in een straat die niet de zijne is”, nodigt alaa zijn publiek uit, zonder daar te zijn. Een klein, intiem publiek wordt meegenomen op een reis van vragen over henzelf, hun jeugd, familie en identiteit. Zo zijn ze niet alleen toeschouwers, maar een cruciaal en onmisbaar onderdeel van de voorstelling. Samen met zijn publiek bespreekt alaa maatschappelijk geweld dat resulteert in de uitsluiting van bepaalde leden van de samenleving, door onder andere de afwezigheid van een identiteitskaart.

2048 is de naam van het artistiek onderzoek van alaa rond het begrip erbij horen en alles wat daaruit voortvloeit. Dit onderzoek manifesteert zich in de vorm van performatieve installaties, allemaal onder dezelfde titel; 2048, maar de ondertitel verandert. 2048 - identity in dissolution is de vierde performatieve installatie en gaat over de notie van de zichtbaarheid en onzichtbaarheid om ons heen van degenen die hun identiteit moeten verschuilen. Deze voorstelling begon als een onderzoek naar de gevolgen van het onvermogen van Libanese moeders om hun kinderen het staatsburgerschap te verlenen..

Tijdens het festival Beyond the Black Box van De Brakke Grond in januari 2023 ging 2048 - identity in dissolution  in Nederlandse première. De internationale première vond plaats op 15 januari 2023 in Beiroet (Libanon). Op woensdag 24 mei wordt deze Arabische versie van de voorstelling ook op SPRING gespeeld.

Disclaimers:

1- In deze voorstelling wordt WhatsApp gebruikt. Je dient jouw eigen WhatsApp nummer op jouw telefoon geïnstalleerd te hebben. Er wordt een WhatsApp groep gemaakt met het publiek (10-12 personen). Jouw telefoonnummer wordt deel van die WhatsApp groep. Een deel van de media die je in deze groep stuurt wordt in de voorstelling gebruikt. De locatie zal de dag van de voorstelling in de WhatsApp groep bekend worden gemaakt.

2- Tijdens de voorstelling wordt soms de flitser van de telefoon gebruikt. 

3- De voorstelling begint buiten.

4- De voorstelling vraagt bekendheid met WhatsApp. Het is niet mogelijk om mee te doen zonder je eigen WhatsApp nummer.

5- Pas op als je een voedselallergie hebt: in het huis zullen groente inclusief paprika aanwezig zijn. 

Biografie:

alaa minawi, een Nederlands-Libanees-Palestijnse kunstenaar gevestigd in Amsterdam, begon zijn carrière als lichtontwerper en scenograaf. Daarna richtte hij zich op het maken van zijn eigen installaties en performances. Sinds 2016 verkent alaa de mogelijkheden van het samenvoegen van installatie en podiumkunsten. Hij probeert het publiek in zijn werk te betrekken, niet alleen als actieve deelnemers, maar eerder als een integraal elements in de structuur van de voorstelling. Daarvoor verkleint alaa de rol van de uitvoerder en benadrukt de aanwezigheid van de toeschouwer. Onderwerpen als erbij horen, aanwezigheid, afwezigheid, arab-futurisme, oorlogen, trauma’s en heling zijn aangeraakt in zijn werk. alaa is afgestudeerd aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht. Hij is tevens opgeleid aan de Royal Academy of Dramatic Arts London (RADA) om lichtontwerpers op te leiden. Hij is docent aan de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten (AHK), Hogeschool voor de Kunsten Utrecht en het Sandberg Instituut en oprichter en programmadirecteur van de Beirut Summer School for Theater & Performance.

https://www.alaaminawi.com/ 

De Portugese theatermaakster Raquel André verzamelt mensen. Na haar verzameling van geliefden, een verzameling van verzamelaars en een verzameling van kunstenaars zijn nu de toeschouwers aan de beurt. Wie is die toeschouwer eigenlijk? Wat is hun relatie met kunst? En wat beleven zij als ze toeschouwer zijn?

Collection of Spectators is een voorstelling en een expositie ineen. Op het podium gaat Raquel André in diepgaand gesprek met een groep theaterbezoekers van Stadsschouwburg Utrecht waar ze een week lang intensieve workshops mee heeft gehad. Ze praten over hoe ze kunst zien, wat kunst voor hen betekent en welke indrukwekkende kunstwerken ze zich nog kunnen herinneren. Ook komt het onzichtbare verhaal van het theater zelf aan bod.

“Collecting is a way of building ourselves, of looking at ourselves.” Raquel André

Maak deel uit van Collection of Spectators!
Om deze voorstelling te kunnen maken zijn we op zoek naar 10 theaterbezoekers die op het toneel willen praten over wat kunst voor hen betekent. Welke voorstelling of muziek of kunstwerk heeft een onvergetelijke indruk op je gemaakt? Heeft kunst je (kijk op het) leven veranderd? Klik hier voor meer informatie over deelnemen aan Collection of Spectators.

Vier performers staan in vier verschillende speelvlakken op verschillende locaties. Ze ontdekken de ruimte. Hun aanwezigheid wordt geregistreerd en een representatie van hun positie wordt in de andere blackboxen geprojecteerd. De performers zijn individuen met een eigen fysiek lichaam die via de installatie en technologie met elkaar verbonden zijn tot een collectief. Zo ontstaat er een vijfde entiteit, een nieuw individu, niet iemand met een fysiek lichaam, maar een virtuele representatie van de installatie zelf. Er volgt een spel tussen individu en het collectief. Erbij horen, of juist distantiëren. Een ruimte vol entiteiten, geesten en mensen die zonder een lichaam aanwezig zijn. Is het fysieke lichaam nog wel nodig om in de installatie een collectief te zijn? Bestaan we bij de gratie van een fysiek lichaam of heeft onze representatie ook een identiteit?

Theatercollectief Le Fou (Jorrit Thijn, Tony Schuite en Carolien Dokter) is een groep makers, verbonden aan HKU Theater, die in samenwerking met studenten en alumni, de grenzen van theater verlegt en zoekt naar nieuwe vormen waarin oude en nieuwe theatervormen met elkaar samenvloeien. Zij maakten eerder de onderzoeksperformance Quand 1, geïnspireerd op Quad van Samuel Beckett. In Quand 3 verdiept le Fou de ontmoetingen die in Quand 1 ontstonden tot betekenisvolle handelingen. 

De veelzijdige Argentijnse choreografe Ayelen Parolin zoekt de eenvoud van dans. Ze wil weer terug naar het pure en ongegeneerde oer plezier van dansen, zonder pretentie en serieusheid. Gebruikmakend van slechts een paar verschillende dansbewegingen, spelen drie performers een aanstekelijk en extravagant spel van ritme en constructie. Een muzikaal spel zonder muziek, maar met de diepmenselijke kracht van de oprechtheid van een dwaas, een naïeveling, een kind. Een kleurrijk spel waarin alles (nog) mogelijk is, van absurd tot dromerig. 

We zien de pure vreugde van beweging. Simpel en essentieel.

Als kind in Casablanca keek choreograaf Khalid Benghrib van onder de rokken van zijn twee grootmoeders mee naar de zogeheten ‘lila’s’, rituele bijeenkomsten van de Marokkaanse soefi’s. Deze mysterieuze wereld van oeroude trance-rituelen, dans, muziek, geesten, feeën en duivels maakte diepe indruk op hem. In L’Haal laat Benghrib zijn kinderlijke opwinding herleven. Samen met vier dansers en vier percussionisten, onder leiding van de beroemde Gnaw-meester en guembri-speler Hassan Boussou, geeft hij een eigentijdse draai aan de Marokkaanse heilige muziek en soefidans. Een voorstelling waarbij zowel dansers als publiek in vervoering raken.

Khalid Benghrib is geboren in Casablanca en woont en werkt in Marokko en Frankrijk. Hij werd geïntroduceerd in de klassieke dans door Lahcen Zinoun en Colette Milner en in de hedendaagse dans door Karin Weiner, Christine Gérard, Bertrand Papillon, Regine Chopinot en Didier Deschamps. Benghribs werk was eerder in Nederland te zien op festival Dancing on the Edge.

Interview met choreograaf Khalid Benghrib
“Het verband met mijn kindertijd is heel belangrijk. Ik wil de herinneringen die ik heb aan de lila’s uit mijn jeugd graag delen, en hoe dat voor mij magische ervaringen waren. Ik wil dat verhaal delen, maar ik vertel het je niet simpelweg… ik laat het je zien. In mijn jeugd stond de deur van de lila-ceremonie altijd open. Dus als je naar dit ritueel wilt komen, kom dan. Wat je ook gelooft, je bent altijd welkom. De deur staat open voor je. “

Lees hier het hele interview in het digitale magazine van SPRING in Autumn 2021.

Gnawa Trance workshop van choreograaf Khalid Benghrib op 24 oktober 2022
Khalid Benghrib geeft een exclusieve workshop geïnspireerd op de tradities van trance in Gnawa-muziek en op de oude, traditionele Soefi tradities en rituelen. De in Casablanca geboren choreograaf mixt deze stijlen op geheel eigen wijze. Iedereen kan meedoen, ongeacht leeftijd, ervaring, conditie of type lichaam. Hier lees je meer informatie over de workshop en hoe je je kunt aanmelden. 

Memory Lapse is een schrijnende theatrale geluidsinstallatie met ouderwetse bandrecorders. Het draait om een reeks korte anekdotische monologen, persoonlijke herinneringen uit verschillende levensfasen. Deze monologen worden afgespeeld door verschillende bandrecorders die na verloop van tijd het geluid vertragen en vervormen. Dit analoge proces maakt pijnlijk duidelijk hoe wij tijdens ons leven onze herinneringen langzaam vervormen en verliezen met de tijd.

De monologen zijn geschreven en opgenomen (geregisseerd) door Guiot Duermeijer, de bandrecorders zijn het werk van Wouter van Veldhoven.

Dance Me! is een dansbattle waarin twee generaties het met liefdevolle rivaliteit tegen elkaar opnemen. Het podium is opgebouwd als een boksring. De dansers van She She Pop nemen de rol van bejaarden aan, de tegenstander is een groep jonge artiesten. Wederzijds onbegrip, ook wel de generatiekloof genoemd, krijgt gestalte in een strikt gereguleerd dansritueel. De teams wisselen elkaar af. Het team dat niet in de arena staat heeft de microfoon en maakt muziek. Ze dwingen niet alleen hun ritmes op aan de dansende groep, maar voegen daar ook een lange lijst van vooroordelen en beledigingen aan toe. Of zijn het uitingen van bewondering?

Wat is eigenlijk een generatie? Bestaat het echt? En zo ja: wat hebben we elkaar te zeggen? Dat zijn de vragen die het energieke Dance Me! oproept.

Net voor zonsondergang zoek je een plekje waar dekens en kussens voor je klaarliggen. Je gaat liggen, strekt je uit en haalt adem. Er is een boekje waar je in kunt lezen. En terwijl het echt donker wordt, brengen zeven performers je met geluid en dans in meditatieve sferen. Je laat de tijd aan je voorbijgaan. Herinneringen komen en gaan, beelden doemen op in je gedachten en verdwijnen weer, je dommelt af en toe in slaap. Kunnen we samen dromen, zonder hetzelfde te dromen?

A Dream That Belongs To No One is een uitgewerkte versie van Asa Horvitz’ afstudeervoorstelling van DAS Theatre in 2021. Een voorstelling over hoe geluid en muziek iets onbeschrijfelijks ver weg en toch iets intiems kunnen oproepen. Asa creëert een tijdelijke gemeenschap waarin mensen samen een intense en ondefinieerbare ervaring beleven.

Artist statement: “Sometimes a dream gets all over my body and won't leave me alone. It's sticky or rough or just a constant pressure on my chest, stomach, and groin. The image and feeling linger for days and something, slowly, almost imperceptibly, changes in me. Then I think Ibn’Arabi, who wrote of the Alam-al-Mithal, a layer of reality in which dreams and images exist without us. The presences in the Alam-al-Mithal are not made up but have their own desires and needs. (There's a similar idea in Plotinus, in Ficino, in some forms of contemporary psychoanalysis, in Chiara Bottici). It’s interesting that a dream is always whatever image. It's specific, absolutely exact in its details, but it doesn't matter what it is. What matters is that it arrived, grabbed me, and came from somewhere, I can't say where, but I can feel that it needs attention. Performers bow long wires tuned to the resonant frequencies of the space, creating a sonic landscape in which the audience is invited to sink in and let the hours pass. Through a process (score) in which songs, gestures, and physical actions are rearranged and looped, performers create an environment for whatever images to arrive, be listened to, argued with...” – Asa Horvitz

Theater is niet alleen een spiegel van het heden, het verbeeldt ook mogelijke toekomsten en biedt aanleidingen om te reflecteren op grote thema’s. In de Installatie Memory Lapse zien we hoe feilbare ouderwetse bandrecorders een poging doen het verleden te conserveren. In Quand 3 zien we hoe performers een choreografie volgen, gebaseerd op werk van Beckett. Één performer deelt de fysieke ruimte met het publiek, de anderen bevinden zich elders. Hun verplaatsingen worden met behulp van technologie, real time, in de ruimte weergegeven. Wie of wat bepaalt hier de loop der dingen en heeft handelingsvermogen? De overleden schrijver? De performers? De technologie? De makers? Of toch het publiek? Technologie volgt niet alleen het menselijke handelen, het stuurt het ook. Daar moeten we het eens goed over hebben. Caspar Nieuwenhuis, directeur HKU en katalysator internationalisering bij LIKEMINDS, modereert een gesprek over relaties tussen samenleven, technologie en de toekomst.

Te gast zijn o.a. Stefan Roolvink, Marijke Hessels en Jorrit Thijn. Stefan is onderzoeker en werkt sinds 2021 bij het Rathenau Instituut. Op dit moment onderzoekt hij de opkomende metaverse en de maatschappelijke risico's en mogelijkheden die met deze nieuwe technologie gepaard gaan. Marijke werkt als tech dramaturg bij Ulrike Quade Company. Ze werkt onder andere aan verschillende onderzoeken over (poppen)theater en robotica en daarnaast heeft ze een serie expert meetings onder de naam Future Stages opgezet. Jorrit is creatief schrijver, speculatief ontwerper en boswachter zonder bos. Hij schrijft en ontwerpt voor interactie, toneel, geo based audio ervaringen, installaties en korte verhalen. Hij doceert Interactive Narratives aan de afstudeerrichtingen Writing for performance en Interactive performance design van de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht. 

SPRING Topic Talks zijn verdiepende gesprekken over thema’s van SPRING: actuele thema’s die er toe doen. De moderator gaat in gesprek met kunstenaars uit het festival en interessante gastsprekers. De Talks zijn er voor de nieuwsgierige luisteraar, de kritische kenner, de student en de professional. Ze zijn goed te combineren met voorstellingsbezoek, maar ook los bij te wonen. De Talks zijn gratis en voor iedereen toegankelijk. Reserveren wordt aangemoedigd.

 
Stefan Roolvink en Caspar Nieuwenhuis

 
Marijke Hessels

SPRING Topic Talk: What Technology Wants is mede mogelijk gemaakt door Likeminds. 

Wat neem jij mee naar de toekomst? Met bakken vol pennen, potloden en viltstiften staan verschillende kunstenaars naast de ARK. Ze voeren één op één gesprekken met buurtbewoners over de toekomst, je dromen en verlangens. Van jouw verhaal maken ze ter plekke een klein kunstwerkje: een gedichtje of tekening die je als souvenirtje meekrijgt naar huis. Een stukje toekomst voor in je broekzak.

Bio: Toekomstontmoetingen zijn ontwikkeld door Annelies van Wijk a.k.a. Liedfs en worden uitgevoerd door: Annelies van Wijk, Caro de Feijter, Saskia van Kampen, Lybrich Wieringa, Janneke Jansen, Robin Valster, Kim Leunen, Sharona Maguette Diop, Roos Voorhorst, Hugo de Haas van Dorsser en Tom Strik.

In een grote kubus van spiegels van twee bij twee meter ontmoet je Elias, Ricardo of Christiaan, van heel dichtbij. Drie mannen vertellen hun verhaal over hun gevoel van eenzaamheid. Rondom de kubus kun je meedoen aan een levensgroot Jengaspel, luister je audioverhalen en kun je een portret tekenen van degene met wie jij in de kubus plaatsneemt.

Deze voorstelling vindt plaats voor een klein aantal bezoekers. Haal een gratis kaartje op het plein.

Meer info: Theatermaker Sophie Plekker heeft de persoonlijke verhalen van drie mannen verwerkt in drie korte voorstellingen. Stut Theater is het community theatergezelschap in Utrecht. Ze maken voorstellingen over onderwerpen die er toe doen, gebaseerd op de persoonlijke verhalen en ervaringen van de spelers. 

Iedere wijk een eigen talkshow; zowel live als thuis te beluisteren. Presentator Dorothy Blokland ontvangt samen met onze wijkboegbeelden verschillende buurtbewoners en praat met hen over hoe zij de coronatijd hebben beleefd en hoe ze naar de toekomst kijken. Met optredens van artiesten uit de wijk zoals Catching Cultures Orchestra, Jeugdorkest Leidsche Rijn en rapper Dwinna. Radio ARK is live te zien in de ark op het festivalterrein of thuis te volgen via een livestream op Facebook van @springutrecht.  

Tijdens deze intieme voorstelling in een huiskamer in de buurt van de ark komt een ongemakkelijk persoon op de koffie bij het publiek. Ze vertelt een verhaal over eenzaamheid, sociale drempels en verbinding, gebaseerd op gesprekken met bewoners van Rijnsche Maan, een opvanglocatie voor geestelijk kwetsbare mensen van wie het leven (tijdelijk) op zijn kop staat. Op de koffie is soms pijnlijk herkenbaar, maar vaker troostrijk en verbindend. Een oproep om vaker bij iemand op de koffie te gaan.

Deze voorstelling vindt plaats in een huiskamer op loopafstand van het ARK-plein voor een klein aantal bezoekers. Haal een gratis kaartje op het plein.

Meer info: Op de koffie is gemaakt voor Living Apart Together van Stadslab RAUM. Samen met creatieve makers, bewoners en maatschappelijke organisaties deed RAUM een stadsonderzoek naar de toenemende eenzaamheid in steden. Het Nieuw Utrechts Toneel was een van de impactmakers. De voorstelling is gemaakt door regisseur Mariëlla van Apeldoorn.

Er zijn zoveel dingen die we allemaal voelen, maar waar we het eigenlijk nooit over hebben. Bijvoorbeeld het gevoel van eenzaamheid dat je soms juist ervaart als je tussen een grote groep met mensen staat. Je ontvangt een boekje, een pen en een spiegeltje dat je kunt bevestigen aan het kunstwerk. Zo ontstaat er tijdens ARK Utrecht een beeld dat door ons allemaal is gemaakt en ons allen reflecteert.

Bio: iona&rineke is een Utrechts gezelschap dat muziektheater maakt op basis van nieuwe teksten en muziekstukken. In hun voorstellingen mixen zij muziek, theater, fantasie en waarheid. 

Luister naar verhalen van mensen uit het afgelopen coronajaar. Speciaal voor ARK heeft Guiot een geluidsinstallatie gemaakt voor ná een eenzame tijd. Met herkenbare lockdown-ervaringen van Utrechters vol momenten van vertwijfeling en verlichting.

Bio: Guiot Duermeijer maakt theatrale kunstwerken voor allerlei verschillende mensen, waarin hij klein persoonlijk leed invoelbaar maakt. 

Op Spotify haalde rapper Dwinna al een miljoen streams en in 2019 was hij artiest van de week bij FunX en nu betreedt hij het ARK podium. Geboren in Amsterdam maar getogen in Ondiep/Zuilen bracht hij een EP/mixtape uit onder de titel ‘Ondiep’. Dwinna maakt zich sterk voor de wijk en de stad en wil met zijn muziek mensen en vooral jongeren samenbrengen en de veelzijdigheid van de Utrecht laten zien. Bounce lekker mee met deze hiphopper uit ons stadsie.

We leven in een wereld waar samen dansen niet meer gewoon is. De behoefte om te feesten, elkaar aan te raken en het leven te vieren is groot. Op een hypnotiserende mix van Europese en Afrikaanse/Oeghaneese muziek stap je in de nachtclub van DOX. Samen vormen we voor één avond een grote familie. Laat je meevoeren door de beat en voel de energie, want dat hebben we gemist!

Bio: DOX is het Utrechtse huis voor jonge performers uit verschillende (sub)culturen. Symphony of 21 draait om onze (heart)beat, kwetsbaarheid, intimiteit en sensualiteit. Speciaal voor ARK Utrecht maken ze een pleinversie van hun voorstelling waarmee ze de stadsviering openen.

Utrechts gezelschap De Dansers sluit ARK Utrecht af met een spannende voorstelling over vertrouwen. Twee mensen die elkaar tillen, steunen, uitdagen en laten zweven, allemaal op een tapijt van twee bij drie meter. Ze hebben elkaar nodig, maar wie helpt nou eigenlijk wie?

Bio: De Dansers is een Utrechts gezelschap van dansers en muzikanten, onder leiding van choreograaf/danser Josephine van Rheenen en componist/muzikant Guy Corneille. Ze maken speelse dansconcerten over bevrijding en overgave.

Vijf jonge muzikanten van BUI worden op ideeën gebracht door de omgeving. Voor ARK Utrecht maken ze in elke wijk een nieuwe reis en verbinden muziek, gesproken woord en dans met het geluid van de vogels en de wind en het zonlicht dat door de bomen schijnt. Je zal je eigen wijk van een nieuwe kant zien.

Bio: BUI is een groep kunstenaars uit Utrecht die improvisatiekunst maakt. Dat doen ze met muziek, dans, beeldende kunst, spoken word of performance art; en het liefst allemaal tegelijk. Ze maakten eerder bijvoorbeeld al een muzikale wandeling door landgoed Amelisweerd. De vijf muzikanten die optreden op ARK Utrecht zijn afgestudeerd aan Hogesch

Op het plein staat kunstenaar Betina Abi Habib met de handtekeningenactie ‘Geen Eerste Klas Reizen op de Ark’. Ze vindt dat iedereen als gelijken aan boord moet kunnen gaan van de ARK. Je kunt de actie ondertekenen en daarmee ook laten zien dat je naar een toekomst wil zonder voorrang of discriminatie. Na het verzamelen van handtekeningen wordt de petitie opgehangen als vlag voor de afsluiting van het festival.

Bio: Betina Abi Habib heeft architectuur gestudeerd aan de American University in Beirut en scenografie aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht. In 2020 schreef ze haar eerste toneelstuk Baalat and Her Double. Ze wil met haar toneelstukken in het theater mensen aan het denken zetten.

Samen bouncen op tracks uit alle winstreken. De crew van Bankra Bike DJ’s hoor je al van ver aankomen als de ark aankomt in de wijk! Ze draaien vanaf soundsystems op fietsen tropical en Global Bass, oftewel wereldmuziek met een flinke beat. Samen met de Social Dance Club sluiten ze ieder wijkprogramma af met een feestje waarbij je vanaf je eigen stoel mee kan grooven.

Misschien heb je ons in de afgelopen periode al langs zien komen met de ARK-estafette-briefpost. We vroegen wijkbewoners om een wens voor een stadsgenoot op een postkaart te schrijven en deelden die uit. Heb jij al een kaart met een wens ontvangen? Anders kun je terecht bij de ARK Wensbar om een persoonlijke wens te krijgen van een mede-Utrechter. Op een lege kaart schrijf je op jouw beurt wat jij een stadsgenoot toewenst. In deze mobiele bar in samenwerking met Resto van Harte krijg je een gratis hapje of drankje in ruil voor jouw wens! 

Theatermakers Linda Bosch, Jordy Roeten, Veerle van Dieren en Marieke Heerema doken zes Utrechtse wijken in, op zoek naar bewoners met hoopvolle verhalen. Ze vonden in iedere wijk een ARK Boegbeeld; een Utrechter waar iedereen trots op kan zijn door de inzet die ze leveren voor hun wijk. Sara en Esther uit Lunetten, Ahmet uit Kanaleneiland, Sabiet uit Leidsche Rijn, Dwight uit Ondiep, Adam uit Overvecht en Wafae uit Lombok. Utrechtse illustrator Joozy Art maakte van de boegbeelden een portret. Haal op het plein de ARK Krant met daarin de verhalen en portretten van de boegbeelden. In de krant vind je ook inspirerende quotes van deze boegbeelden als antwoord op de vraag "Wat uit het afgelopen jaar neem jij mee de toekomst in?" 

Onze theatermakers hebben ontzettend veel wijkinwoners gesproken. Lees hier de quotes/inspirerende antwoorden van meer inwoners uit Utrecht. 

Bio: Joozy Art, een 22 jarige illustrator met Surinaamse roots, geboren en getogen in Utrecht. Ze wil mensen zo echt mogelijk afbeelden in vrolijke kleuren. 

Op het plein staat een grote ark, een rijdende wagen met de contouren van een schip, gebouwd door kunstenaar Ruben Arents. De ark wordt gedurende ARK Utrecht omgetoverd tot een kleurrijk vlaggenschip waar aan boord verzameld wordt wat we als stad willen meenemen naar de toekomst. Iedere bezoeker mag een vlag in het schip steken met een eigen antwoord op de vraag ‘Wat neem jij mee de toekomst in?’ Midden in de ark zit een podium waarop de Radio ARK talkshow en andere optredens te zien zijn.

Bio: Ruben Arents is afgestudeerd aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht Theatre Design. Hij heeft een technische achtergrond in de festivalwereld en zijn kunstwerken zijn vaak stoer met meetkundige vormen, dat ook terug te zien is in de ark.

Choreograaf Afra Ernst werd geboren in Indonesië en groeide op in Nederland. Hoewel ze de islam wel in haar opvoeding meekreeg, worstelt ze met de vraag hoe ze haar geloof kan belijden; op een manier die bij haar past in een omgeving waarin het barst van de vooroordelen. Gehuld in witte kleding, de kleur van neutraliteit, gaat Afra op zoektocht naar haar relatie tot het geloof. 

Bio: Afra Ernst studeerde in 2012 af aan de dansacademie van Fontys Hogeschool voor de kunsten in Tilburg. In haar voorstellingen combineert ze wat ze heeft geleerd op de academie met invloeden uit de traditionele Indonesische dans en de hiphop danscultuur.

Playful Robots is een interactieve installatie waarbij deelnemers met een robot kunnen dansen. Twee Pepper-robots zijn geprogrammeerd met dansimprovisatie. Als bezoeker kun je drie games met de robot spelen. Er is geen ervaring vereist, alleen de bereidheid en nieuwsgierigheid om te ontdekken hoe we met en naast machines kunnen bewegen.

Playful Robots is onderdeel van het grotere project Acting like a Robot, waarin we onderzoeken hoe robotica en theater elkaar kunnen inspireren. Deze interactieve installatie komt dan voort uit onze interesse en nieuwsgierigheid naar mens-robotrelaties, en hoe deze anders kunnen worden ontworpen en opgevat. Ontdek samen met ons meer belichaamde en speelse manieren om met machines om te gaan!

Je kunt je aanmelden via dit formulier.

Wat is je naam? En waarom? Wat betekent het? Hoe ervaar je het hebben van de naam die je hebt? Definieert het jou? Heb je een bijnaam?

Michikazu Matsune's project Between my name and me is gebaseerd op het simpele idee om mensen te vragen het verhaal over hun eigen voornaam te delen. Deze persoonlijke verhalen vol spectaculaire niet-spectaculaire anekdotes vormen een collectief portret van diverse individuen. Van deze verzameling naamverhalen zal uiteindelijk een installatie, boek én performance gemaakt worden van 100 mensen uit verschillende steden in de wereld.

Doe je mee? We verwelkomen alle mensen, ongeacht hun achtergrond, leeftijd en genderidentiteit, om hun eigen naamverhaal bij te dragen aan het video- en audioarchief van het project!

HOE:
De deelnemers worden uitgenodigd voor een individuele interviewsessie met Michikazu Matsune. Uw naamverhaal wordt opgenomen in video en audio. Een sessie duurt ongeveer 20 – 30 min. Er is geen speciale voorbereiding nodig.

WANNEER:
Schrijf je in en regel je eigen tijdslot. Je sessie kan geboekt worden voor een tijd tussen 18-20 mei 13:30-18:00 en 21 mei 10:30-18:00. De sessies vinden plaats in Stadsschouwburg Utrecht.

INSCHRIJVEN:
Stuur een e-mail naar kassa@springutrecht.nl met uw voorkeur voor datum/tijd.

OVER DE KUNSTENAAR:
Michikazu Matsune is een performance-maker die kunstwerken ontwikkelt in zijn kenmerkende stijl met documentaire en conceptualistische praktijken. Hij maakt verschillende type werken, variërend van toneelvoorstellingen, interventies in de openbare ruimte tot het maken van tekstschilderijen. Zijn persoonlijke methode, die tegelijk speels en kritisch is, onderzoekt de spanning rond onze culturele toeschrijvingen en sociale identificaties. Matsune komt oorspronkelijk uit de badplaats Kobe en is sinds de jaren negentig gevestigd in Wenen.

Het onderwerp "naam" is essentieel geweest voor sommige werken van Matsune, zoals Mitsouko & Mitsuko, gebaseerd op verhalen van twee Japanse vrouwen met bijna dezelfde naam, en Dance, if you want to enter my country! met een bizar maar waargebeurd verhaal van een danser die werd gedwongen te dansen als onderdeel van een paspoortcontrole op een luchthaven vanwege vermoedens veroorzaakt door zijn islamitische voornaam. In All Together (dit jaar te zien op SPRING Performing Arts Festival) bespreken drie performers een lijst met namen van mensen die niet naar deze daadwerkelijke voorstelling kunnen komen kijken.

www.michikazumatsune.info

Hoe ga je als theatermaker om met het koloniale verleden en de resonantie hiervan in het heden? Hoe ga je als antropoloog-choreograaf tewerk en hoe voorkom je cultural appropriation? Onder leiding van moderator Amal Alhaag (curator en onderzoeker) gaan Choy Ka Fai, Eko Supriyanto en Sadiah Boontsra (curator en historica) met elkaar in gesprek. Eko zal middels een online-verbinding deelnemen. Aan het einde van het gesprek wordt een korte documentaire Antara Dua Bulan van Arnaud Kokosky Deforchaux en Beyond Walls vertoond over het bezoek van Eko en de dansers van IBUIBU BELU: BODIES OF BORDERS aan SPRING in Autumn 2021. Deze talk is los te bezoeken, maar goed te combineren met de voorstelling Postcolonial Spirits van Choy Ka Fai.

OPEN EXPERT TALKS zijn verdiepende gesprekken over thema’s van SPRING: actuele thema’s die er toe doen. De moderator gaat in gesprek met kunstenaars uit het festival. De TALKS zijn er voor de nieuwsgierige luisteraar, de kritische kenner, de student en de professional. Ze zijn goed te combineren met voorstellingsbezoek, maar ook los bij te wonen. De TALKS zijn vrij en voor iedereen toegankelijk.

Marina Otero trapt SPRING af met een krachtig feministisch statement en daar blijft het niet bij. Alleen al in het eerste weekend zijn Khadija El Kharraz Alami, Boukje Schweigman, Mette Ingvartsen en andere vrouwelijke makers te zien, waarvan het werk op verschillende manieren aan feminisme relateert. Onder leiding van moderator Arianne Perez-Koeleman, docent aan Universiteit Utrecht, gaan Boukje Schweigman en Khadija El Kharraz Alami in gesprek over de relevantie van feminisme voor hun werk en vice versa.

OPEN EXPERT TALKS zijn verdiepende gesprekken over thema’s van SPRING: actuele thema’s die er toe doen. De moderator gaat in gesprek met kunstenaars uit het festival. De TALKS zijn er voor de nieuwsgierige luisteraar, de kritische kenner, de student en de professional. Ze zijn goed te combineren met voorstellingsbezoek, maar ook los bij te wonen. De TALKS zijn vrij en voor iedereen toegankelijk.

Dit jaar beleef je tijdens SPRING een prikkelend experiment met radicale economieën. Studio Julian Hetzels nieuwe project There Will Be Light hergebruikt zijn eigen culturele financiering als een basisinkomen dat gedurende een jaar aan één persoon wordt gegeven. Met andere woorden: iemand krijgt € 15.000. Iets voor niets. Met dit project als uitgangspunt openen we de discussie rond vermogensverdeling en universeel basisinkomen met Julian Hetzel, Denise Harleman van Collectief Kapitaal en Marianna Takou van Casco Art Institute, gemodereerd door Evelyn Wan, Universitair Docent Media, Arts and Society bij de vakgroep Media- en Cultuurwetenschappen aan de Universiteit Utrecht. We nodigen iedereen uit om mee te denken. Laten we de discussie openen. Laten we samenkomen, praten en denken.

OPEN EXPERT TALKS zijn verdiepende gesprekken over thema’s van SPRING: actuele thema’s die er toe doen. De moderator gaat in gesprek met kunstenaars uit het festival. De TALKS zijn er voor de nieuwsgierige luisteraar, de kritische kenner, de student en de professional. Ze zijn goed te combineren met voorstellingsbezoek, maar ook los bij te wonen. De TALKS zijn vrij en voor iedereen toegankelijk.

There Will Be Light is van 12 t/m 19 mei elke dag geopend van 14:00 - 20:00 uur in het voormalig fietsendepot MENU (Kanaalweg 50, Utrecht) (gesloten op maandag 16 mei). De Grand Finale vindt plaats op zaterdag 20 mei om 20.00 uur. Lees verder

OVER DE SPREKERS

Julian Hetzel werkt als performancemaker, muzikant en beeldend kunstenaar. Hij ontwikkelt werken op het snijvlak van theater, muziek en media met een politieke dimensie en een documentaire benadering. Hij is artistiek directeur van Studio Julian Hetzel, een Utrechtse organisatie die zijn artistieke werk realiseert en produceert. De creaties van Hetzel worden internationaal geproduceerd. Zijn werk is gepresenteerd in meer dan 20 landen over de hele wereld. In 2017 ontving Hetzel de VSCD-Mimeprijs voor The Automated Sniper (door Frascati producties en ism & heit). In 2019 maakte All Inclusive (van CAMPO en Ism & heit) deel uit van de officiële selectie van het Nederlands Theaterfestival. SELF van Julian Hetzel was de nationale inzending van Nederland op de Prague Quadrennial 2019. In augustus 2019 presenteerde Hetzel drie werken op de Biënnale del Teatro van Venetië. Julian Hetzel is associated artist bij Kunstencentrum CAMPO Gent (BE). Studio Julian Hetzel ontvangt sinds 2021 structurele financiering van Fonds Podiumkunsten (FPK) en de gemeente Utrecht.

Collectief Kapitaal begon als een sociaal-financieel experiment rond financiële (on)zekerheid. Het project begon in de zomer van 2021, toen 100 mensen elk € 400 doneerden om daar gedurende acht maanden vijf andere mensen € 1000 van te kunnen geven. Aan de besteding van deze inkomsten zijn buiten de wettelijke kaders geen voorwaarden verbonden; het maakt niet uit welke keuzes worden gemaakt, het gaat om de mogelijkheid van keuzes. Door bij te houden hoe het experiment verloopt, probeert Collective Capital niet alleen de levensstandaard te verbeteren, maar wil het op termijn ook de opgedane kennis verbinden met de ‘systeemwereld’. Collectief Kapitaal is een onafhankelijk experiment, waarbij wordt samengewerkt met partners, waaronder: Gemeente Amsterdam, Tolhuistuin, Nibud, Protestantse Diaconie en Aanmelder.nl.

Casco Art Institute is een gemeenschap dat zich een betere manier van samenleven voorstelt, door middel van kunst en commons. Marianna Takou is een onderzoeker en organisator uit Athene, Griekenland. Ze is momenteel gevestigd in Utrecht, waar ze werkt als producer, organisator en onderzoeker bij Casco Art Institute: Working for the Commons, een kunstplatform voor het verkennen van maatschappijkritische en zelfkritische collectieve kunstpraktijken en organisatorische experimenten. In 2013 maakte ze voor het eerst deel uit van het ecosysteem van Casco als vrijwilliger. Sinds 2019 werkt ze als onderdeel van het team aan verschillende aspecten van Casco's operaties en is ze lid van het Arts Collaboratory-netwerk.

Dr. Evelyn Wan is Universitair Docent Media, Arts and Society bij de vakgroep Media- en Cultuurwetenschappen aan de Universiteit Utrecht. Ook deed ze postdoctoraal onderzoek aan het Tilburg Institute for Law, Technology and Society van Tilburg University. Ze studeerde cum laude af aan haar PhD-programma met haar proefschrift "Clocked!: Time and Biopower in the Age of Algorithms", en ontving in 2019 een nationale dissertatieprijs van de Praemium Erasmianum Foundation in Nederland. Haar werk over de tijdelijkheid en politiek van digitale cultuur en algoritmisch bestuur is interdisciplinair van aard en strekt zich uit over media- en prestatiestudies, gender- en postkoloniale theorie, en juridisch en beleidsonderzoek. Haar papers zijn onder meer verschenen in International Journal of Communication, GPS: Global Performance Studies, Theatre Journal en International Journal of Performance Arts and Digital Media.

Op twee achtereenvolgende vrijdagen volg je verschillende workshops en lezingen over work-in-progress en onderzoek naar het gebruik van nieuwe technologieën in de podiumkunsten en bezoek je een performance over het (gebrek aan) ethiek in Silicon Valley: The Silicon Passion van SETUP .

De eerste vrijdag staat in het teken van Quand, een voorstelling die twee jaar geleden werd gemaakt door Jorrit Thijn en Tony Schuite. Het is een kleine voorstelling op basis van een choreografie van Samuel Beckett, Quad. Via het internet werden vier locaties met verschillende artiesten met elkaar verbonden. Samen volgden deze performers de Quad-choreografie, gebruikmakend van trackingtechnologie en projecties. Ze ontmoetten elkaar herhaaldelijk in het midden van de ruimte, maar wie ontmoetten ze?

Jorrit en Tony gaan samen met de deelnemers in de installatie op zoek naar materiaal voor hun nieuwe voorstelling Quand 3 die in het najaar van oktober 2022 bij SPRING te zien zal zijn. Wat is de beleving van onstoffelijk optreden? Welke obstakels, mogelijkheden en filosofische implicaties liggen er in deze technologie? Meedenken met de makers en de andere deelnemers levert inspiratie op voor zowel de makers van Quand als de Masterclass deelnemers.

Op de tweede vrijdag maken de deelnemers kennis met de NAO Re-Wired en Improvising Robots onderzoeksprojecten, die worden ontwikkeld als onderdeel van Acting Like a Robot: Theatre as Testbed for the Robot Revolution (https://performingrobots.sites.uu.nl/acting-like-a-robot-theatre-as-testbed-for-the-robot-revolution/). Dit onderzoek gaat over de manier waarop theater en robotica elkaar kunnen informeren en inspireren.

NAO Re-Wired is een doorlopend onderzoek naar waar robotica en poppenspel elkaar ontmoeten. Door een kapotte NAO-robot te deconstrueren en weer tot leven te brengen met behulp van talloze afzonderlijke elektriciteitsdraden, onderzoekt het project de grenzen tussen programmeren en poppenspel, evenals collectief denken en uiten via de robot.

Improvising Robots is een project dat het potentieel onderzoekt van op regels gebaseerde dansimprovisatiemethoden voor het programmeren van robots en het ontwerpen van mens-robotinteracties op een creatievere, flexibelere en speelse manier.

Tijdens deze sessie introduceren we beide projecten en het overkoepelende Acting Like a Robot-project. De deelnemers worden uitgenodigd om te interageren met het werk in uitvoering, en samen met makers en gasten bespreken we de mogelijkheden die deze nieuwe technologieën bieden.

Acting Like a Robot is een samenwerking tussen Theaterwetenschappen aan de Universiteit Utrecht, Kunstmatige Intelligentie aan de Vrije Universiteit, Ulrike Quade Company, het Lectoraat Theatrale Maakprocessen aan de HKU en SPRING Festival. Acting Like a Robot wordt gefinancierd door NWO.

Indien de omstandigheden het vereisen is het ook mogelijk om 1 van de 2 dagen mee te doen, raadpleeg hiervoor het e-mailadres.

Heb jij je altijd al afgevraagd hoe het brein van een artistiek maker werkt? Na de eerste twee series SPRING in het diepe duikt kunstjournalist Luuk Heezen voor een derde maal digitaal, maar zeer intiem, in de gedachtekronkels van de makers die op het SPRING Performing Arts Festival te zien zijn.

Dit keer gaat hij in gesprek met Mette Ingvartsen over haar voorstelling The Dancing Public. Daarnaast spreekt de journalist met Bruno Beltrão (New Creation), Michikazu Matsune (All Together), Eisa Jocson (Manila Zoo) en Ezra Veldhuis & Bosse Provoost (Indoor Weather). Welke fascinatie ligt er aan hun werk ten grondslag? Hoe heeft de voorstelling vorm gekregen? Welke scène kostte het meeste bloed, zweet en tranen? Leun achterover en laat je meevoeren op de hersengolven van de meest vooraanstaande creatievelingen. Een verdiepend gesprek, dat zowel voor als na het zien van voorstelling interessant is om te horen.

Podcast The Dancing Public (Engels)

De voorstellingen van theatermaker Julian Hetzel schudden onze kijk op de wereld op. In There Will Be Light experimenteert hij met een andere manier van leven en met een andere kijk op werk. De samenlevingen van vandaag worden bepaald door werk: werk om waarde te produceren, om een ​​doel te hebben, om status te verschaffen. Het is tegenwoordig gemakkelijker geworden om het einde van de wereld voor te stellen, dan het einde van het kapitalisme. Maar wat zouden we zijn als we niet hoeven te werken?  

Hetzel doet een radicaal gebaar: hij neemt een basisinkomen uit zijn eigen culturele financiering en geeft dit aan één persoon. Met andere woorden: iemand krijgt € 15.000. Iets voor niets. Het geld is een uitnodiging om te ontsnappen aan de wereld van verplichtingen en om een wereld van verlangens te betreden. Iedereen maakt kans, iedereen kan solliciteren. Een commissie van alternatieve deskundigen, bestaande uit daklozen, selecteert de uitverkorene. Het publiek wordt uitgenodigd om een ​​kunstmatig strand in MENU (voormalig fietsendepot) te verkennen, verschillende sollicitatiegesprekken te volgen of zelf te solliciteren.

There Will Be Light is een project over het leven als kunst en kunst als werk. Het echte optreden begint na het applaus, op het moment dat de show voorbij is en het publiek naar huis gaat. Een jaar lang, zeven dagen per week, 24 uur per dag, begint de ‘uitverkorene’ een improvisatie op te voeren die ‘het leven’ heet. Stop met werken en word kunstenaar!

Aanmelden voor een interview kan via www.therewillbelight.com

In het digitaal magazine vraagt dramaturg Merel Eigenhuis, Julian de hemd van het lijf. Wil je meer weten over deze performance, zoals waar het idee vandaan kwam of hoe de sollicitaties zullen verlopen? Lees het interview via deze link: https://magazine.springutrecht.nl/spring-2022-magazine/interview-met-julian-hetzel

"We weten al dat we een kritische houding mogen verwachten als we werk van Julian Hetzel gaan zien. Maar in zijn nieuwste stuk brengt hij die houding naar een heel ander level. Hij beschrijft en onthult niet alleen bepaalde dynamieken in de wereld, hij doet ook een voorstel voor een echte stap richting verandering. “There will be light” is een sociaal experiment waarin wordt onderzocht hoe we de samenleving kunnen veranderen. Voor één deelnemer is de impact heel direct en tastbaar." - Grzegorz Reske, artistiek directeur SPRING

Sinds 2015 is de rechts populistische partij in Polen weer vlammend aan de macht. Hoe kunnen we de ingewikkelde politieke en sociale situatie in Polen begrijpen? De in Berlijn wonende Libanese theatermakers Rabih Mroué en Lina Majdalanie doen een poging. Door hun blik van buitenaf zien ze politieke verschuivingen gedreven door maatschappelijke veranderingen die we ook in de rest van Europa zien. Majdalanie en Mroué tonen ons op een energieke manier hoe historische feiten en popcultuur door populistische machthebbers worden gemanipuleerd om ons te beïnvloeden. Ze focussen zich op een verhaal dat zich afspeelde in 2016 in Polen. In de vorm van een steeds absurder wordend stripverhaal op groot scherm, verrassen ze het publiek met de daadwerkelijke gebeurtenissen op die ene zonnige zondag in 2016.

"Sunny Sunday is een heel speciaal werk voor mij. Niet alleen omdat ik direct betrokken was bij de creatie ervan en het deels de redenen laat zien waarom ik besloot Polen te verlaten en naar Utrecht te verhuizen, maar in de eerste plaats is dit een voorstelling over technieken om cultuur en geschiedenis te manipuleren om mensen een bepaald verhaal op te leggen. Een waarschuwing tegen die manipulaties zou vandaag de dag net zo goed in Polen of Libanon moeten klinken als in Nederland." - Grzegorz Reske, artistiek directeur SPRING

Naast Lina en Rabih is ook Ely Daou van Libanese afkomst. In het digitaal magazine schrijft artistiek directeur Grzegorz Reske over de achtergrond en het verband tussen deze jonge makers. Lees het artikel hier: https://magazine.springutrecht.nl/spring-2022-magazine/libanese-makers-op-spring

Een zelfgemaakte stoomboot, de 3.730 kilometer lange Mississippi-rivier en twee Europese kunstenaars in het hart van de Verenigde Staten. In een documentairefilm nemen Maxime Berthou en Mark Požlep ons mee op de drie maanden durende reis die ze in 2019 op de beroemde rivier maakten. We zien de mensen die ze ontmoetten en de wreedheid van het dagelijks leven in de steden langs de Mississippi. Gemeenschappen die vernietigd zijn door armoede, slechte gezondheid veroorzaakt door giftige industriële vervuiling en racisme. Maar we zien ook de kracht van mensen die proberen hun leven zinvol te maken.

De film wordt aangevuld met een reactie op de film in een live performance door de Amerikaanse acteur Davis Freeman. Onder het genot van een fles Moonshine, reageert Freeman op de observaties van Požlep en Berthou op de Verenigde Staten en keert de blik om: "You came to expose us, now it's our turn to expose you!"

"Deze twee jonge makers hebben iets ontwikkeld wat ik ‘de dramaturgie van een vriendschap’ noem. Hun verhalen beginnen steevast als een ‘jongensavontuur’ – ze doen of maken iets bijzonders. Waarom zouden ze niet eens de hele Mississippirivier afvaren? Dit avontuur mondt uit in een veel serieuzer onderzoek. Southwind brengt de hedendaagse Amerikaanse samenleving in kaart. Voorbij de mooie plaatjes in tijdschriften en op websites kijken ze het leven in Amerika vandaag recht in de ogen." - Grzegorz Reske, artistiek directeur SPRING

Wat betekent 'aanwezigheid' nu we met behulp van nieuwe technologieën bijna overal kunnen zijn? Hongkongse mediakunstenaar Royce Ng is op afstand aanwezig. Op het podium staat een lokale performer waarop het lichaam Royce geprojecteerd wordt. Hij is digitaal aanwezig, maar lichamelijk afwezig. In de loop van deze lecture performance beginnen verschillende media te haperen. De toegepaste technieken krijgen steeds meer de overhand en de avatar op het podium lost langzaam op in de lucht. Wat overblijft is een verlichte stip en de onzekere vraag: was Royce nu hier of niet?

"Ergens tussen de nu al haast vintage ervaring van Second Life en oldschool social-mediaplatforms aan de ene kant, en een zelfstandige Artificial Intelligence aan de andere, plaatst Royce Ng ons voor een uitdaging. Wat is echt en wat niet aan ons sociale wezen? Waar eindigt ons stoffelijke leven, en waar begint ons digitale wezen?" - Grzegorz Reske, artistiek directeur SPRING

In ons digitaal magazine verteld Royce Ng meer over zijn performance en de uitvoering ervan. Lees het via deze link: https://magazine.springutrecht.nl/spring-2022-magazine/interview-met-royce-ng

Zodra je de zaal van de Stadsschouwburg binnenkomt, kom je in een vreemde wereld. Curieuze figuren dwalen in het rond, theatertrekken dansen op en neer en hoog in de toneeltoren lijkt een mysterieus wezen te leven. De theaterzaal zelf is de performer die gaandeweg steeds meer de hoofdrol inneemt en die de performers opslokt en door onduidelijke krachten laat muteren. Er is geen verhaal, je wordt uitgenodigd om je onder te dompelen in deze merkwaardige wereld die blijft boeien tot het einde. Je ervaart de héle zaal en zal haar schoonheid met compleet nieuwe ogen zien.

De jonge makers Ezra Veldhuis en Bosse Provoost laten alle techniek en middelen van het theater zien die normaal gesproken verborgen zijn. Een speelse, absurde en tegelijk kritische voorstelling die je de feiten op de neus drukt: de mens is niet meer het centrum van de wereld.

"Dit getalenteerde jonge duo verovert de grote zalen met een eigenzinnig idee. We leven in een tijdperk waarin de menselijke heerschappij ter discussie staat. Ezra en Bosse nodigen ons uit om te komen kijken naar wat dat betekent voor het theater. Wacht maar niet tot er een acteur het toneel op stapt – het toneel zelf is hier de acteur!" - Grzegorz Reske, artistiek directeur SPRING

Theatermaakster Khadija El Kharraz Alami palmt met haar ongeziene durf en kwetsbare energie de theaterwereld volledig in. Voor haar nieuwe voorstelling The Waves baseert El Kharraz Alami zich niet alleen op het gelijknamige boek van Virginia Woolf, maar ook op essays van onder meer Clarissa Pinkola Estes en Audre Lorde. The Waves is een ritueel, een manifest, een immersieve ervaring waarin de vrouwelijke schoonheid, pijn en kwetsbaarheid centraal staan. Samen met vier actrices onderzoekt El Kharraz Alami hoe diep geïnternaliseerde ervaringen van oppressie en machtsmisbruik kunnen omgezet worden in een creatieve kracht. The Waves stelt een fysieke ruimte voor waarin we trauma’s in de ogen durven kijken, genot gevierd wordt, het lichaam gezegend en de kracht van creëren gedeeld. Verwacht je aan een urgente en nietsontziende theaterervaring.

"Het is een eer om de Nederlandse première te mogen presenteren van het nieuwste werk van Khadija El Kharraz Alami. In „Nu ben ik Medea” raakte ik gefascineerd door deze krachtige maker en haar persoonlijke benadering, en ik kijk ernaar uit om te zien hoe zij Virginia Woolfs „The Waves” vertaalt naar deze tijd." - Grzegorz Reske, artistiek directeur SPRING

In ons digitaal magazine is er een pagina uitgelicht met interviews met jonge makers die deze SPRING editie hun werk laten zien, waaronder Khadija. In het artikel vertelt ze meer over haar voorstelling en hoe het tot stand is gekomen.⁣ ⁣Lees het interview hier: https://magazine.springutrecht.nl/spring-2022-magazine/nieuwe-makers-op-spring

Filipijnse entertainers spelen een speciale rol in Disney's ‘Empire of Happiness’. Ze worden gezien als energieke geluksmachines die de mascottes onvermoeibaar tot leven wekken om mensen te vermaken. In Manila Zoo kaapt choreograaf Eisa Jocson de Disney experience, samen met vier Filipijnse performers en de Duitse elektronische musicus Charlotte Simon (Les Trucs). Ze tonen de raakvlakken tussen mens en dier, en spektakel, arbeid en eenzaamheid. Wanneer verandert de wereld van Disney in een echte dierentuin die wezens opsluit in kleine ruimtes om bekeken te worden voor 'educatieve' doeleinden? Manila Zoo is een unieke performance over gedwongen isolatie, valse connecties, de consumptiemaatschappij en de oordelende blik van de kijker, die met opzet is ontworpen om op beeld te worden getoond aan een publiek dat live aanwezig is in de theaterzaal.

Eisa Jocson wordt in veel landen erkend als een van de meest charismatische choreografen van haar generatie. In haar voorstellingen onderzoekt ze verschillende manieren van misbruik van arbeidskrachten uit de Filipijnen. Ze zoekt daarbij altijd de lichtpuntjes in serieuze onderwerpen en legt stereotypen over Filipijnen en gemeenschappen in Zuidoost-Azië in het algemeen bloot.

"Ik volg het werk van Eisa al jaren. Met elke nieuwe voorstelling scherpt deze uitblinker haar politieke inzicht in de positie van de Filippijnen in de geglobaliseerde wereld. Deze nieuwste productie laat ook zien hoe Eisa een grote groep verwante performers om zich heen verzamelt. Tenslotte is Manila Zoo ook nog eens een van de best doordachte voorbeelden van hoe je met je publiek in contact blijft als je geen grote internationale tournees kunt doen."  - Grzegorz Reske, artistiek directeur SPRING

Podcast Manila Zoo (Engels)

Singaporese kunstenaar Choy Ka Fai doet al lange tijd onderzoek naar sjamanistische dansen in Azië. Voor Postcolonial Spirits dook hij in het Indonesische dansritueel Dolalak. Deze dans heeft zich steeds aanpast aan de popcultuur. Zo werd de traditionele Javaanse dans in de jaren dertig vermengd met bewegingen van feestende koloniale Nederlandse soldaten en gezongen islamitische gedichten. Tegenwoordig wordt Dolalak veel door jonge vrouwelijke influencers via TikTok gedanst op de deuntjes van het Indonesische popgenre dangdut.

Geïnspireerd door het steeds veranderende Dolalak, bekijkt Choy Ka Fai culturele en historische rituelen door de lens van de technologie van nu. Op het podium in Utrecht staat danser Vincent Riebeek in live-verbinding met Dolalak danser Andri Kurniawan in Surakarta. Ze werken virtueel samen en proberen via het scherm een dans te maken voor onze wereld na corona. Een verrassende dansvoorstelling die tijd en ruimte overschrijdt.

"Dit werk maakt deel uit van een groter project van Choy Ka Fai, dat Cosmic Wonders heet - een prachtig kunstwerk. Het is een project waarin verbinding wordt gezocht met verschillende sjamanistische tradities wereldwijd, en het was niet gemakkelijk om te bepalen welke we als eerste aan ons publiek in Utrecht zouden laten zien. Uiteindelijk heb ik gekozen voor “Postcolonial Spirits”, niet alleen omdat het de verrassende Nederlandse invloed belicht op bepaalde Indonesische tradities, maar ook omdat Ka Fai het toneel deelt met Vincent Riebeek – een  goede bekende van SPRING." - Grzegorz Reske, artistiek directeur SPRING