Blog geschreven door reporter Tessa Kraijer

Wie op zoek is naar grensverleggende kunstenaars, is hier op het juiste adres. Fuck Me is een voorstelling waarin de grens wordt opgezocht om er vervolgens keihard overheen te denderen. Vanaf de eerste seconde wordt het publiek op scherp gezet, een paar dansers blijken in het publiek te zitten. Ze staan op en kleden zich helemaal uit. En ja, als je dan in het midden van de rij zit, moet iedereen opstaan, zodat die blote billen erlangs kunnen.

Vanaf de eerste beweging is duidelijk dat dit geen voorzichtige naakte dansvoorstelling is. Ik kan de mannen om me heen ineen voelen krimpen als één van de dansers zich in een split laat vallen, met blote ballen. Maar deze voorstelling gaat niet over provoceren met naakt. Veel meer nog gaat het over je lichaam helemaal geven voor de kunsten. Danseres en regisseur Marina Otero is daar zó ver in gegaan dat ze deze voorstelling zelf niet meer kan dansen. Tijdens het repetitieproces is haar rug geblesseerd geraakt en kan ze amper nog bewegen. Maar de voorstelling moest en zou er komen. Daarom danst ze zelf niet, maar zit ze als een soort poppenspeler aan de zijlijn, de dansers te instrueren hoe ze haar verhaal moeten vertellen in haar plaats. Zij doen alles wat haar lichaam niet meer toelaat. Tussendoor neemt ze het publiek mee in het maakproces en leren we haar grenzeloosheid kennen. De dansers stemmen mondeling in dat ze bereid zijn, bereid zijn, bereid zijn. ‘Dit stuk zal haar genezen’.

De pijn die Marina voelt in haar lijf is niets vergeleken met de pijn dat ze niet meer zelf kan dansen. Marina ‘zal nooit rustig worden’. Marina laat zich niet kennen. Marina zal blijven vechten. Dus als het applaus voorbij is, de bloemen in ontvangst genomen en de dansers van het podium verdwenen zijn, komt Marina terug. Naakt en met de bloemen nog in haar hand begint ze rondjes te rennen op het podium. Ze instrueert al rennend de lichttechnicus het zaallicht uit te doen. Het is pikkedonker, en alles wat je hoort is het gehijg en de voetstappen. We mogen zelf weten hoe lang we blijven kijken. Marina blijft nog wel een tijdje rennen.

Foto door Diego Astarita