Blog geschreven door reporter Tessa Kraijer

SOUTHWIND is een documentaire met een cinematografie waar je u tegen zegt. Met een stroom van prachtige beelden deinen we mee op de golven van de Mississippi River. We volgen de makers Mark Požlep en Maxime Berthou op hun boottocht over de rivier. De documentaire moest een onderzoek worden over de maïsindustrie, maar werd gaandeweg veel meer een portret van allerlei Amerikanen die in de buurt van de rivier wonen. Living the American Dream. En dat voelt vaker eenzaam dan gelukkig. Verlaten straten en volle kroegen. Er wordt heel wat bier gedronken hier. Ik vraag me af wat ze proberen te vergeten.  

De afwisseling van beelden van de natuur en de maïsindustrie laten een hard contrast zien. Aan de ene kant zien we vogels, groene bomen en de sprookjesachtige delen van de rivier. Dan ineens doemen er weer enorme schepen op, verlaten fabrieken langs de kant en treinen die voorbij razen. 

Hoewel de natuur rondom de Mississippi River prachtig is, ligt hier voor de inwoners niet de focus op. Zij zijn druk met geld verdienen. Veel van hen door maïs te verbouwen. En om maïs te verbouwen zijn pesticiden nodig die het land ruïneren. Maar er is geen tijd om daar bij stil te staan. Dit is Amerika. De trein raast door en wie de boot mist, loopt The American Dream mis. 

Hoewel de documentaire voor mij als Europeaan voelde als een film zonder oordeel, dacht de Amerikaanse acteur Davis Freeman daar anders over. "Twee Europeanen die op een bootje als een stel toeristen even alle clichés komen vastleggen en weer vertrekken. Ze lijken bijna kolonisten." Een pijnlijke bewustwording van ook mijn naïviteit. Het is makkelijk om dit te bestempelen als de Amerikaanse cultuur. Maar een land met zoveel trauma verdient meer uitleg.

Na de vertoning van de documentaire geeft hij dan ook door middel van een performance een reactie. Veel personages die we in de documentaire zijn tegenkomen verschijnen terug op het toneel. Allemaal gespeeld door Freeman, maar nu 'het volledige verhaal. Niet alleen de clichés'. Met zijn monologen geeft hij ze gelaagdheid. We krijgen een inkijkje in de andere kant van The American Dream. 

Eén van de mensen die we in de documentaire ontmoetten verwoord het pijnlijk duidelijk. "We zijn parasieten. We eten, schijten en planten voort. En de wereld gaat eraan kapot". Hij weet dat het zo is, net als veel van de boeren die we tegenkomen, maar er hangt een soort machteloosheid om ze heen. Dit is groter dan hen. Dit zit in de Amerikaanse cultuur ingebakken. En als de tekst van het volkslied luidt dat dit het land is van de vrije en dappere mens, hoe ga je daar dan tegenin?