Een ervaringsblog geschreven door reporter Leonie de Groot

Mijn eerste gevoel bij deze voorstelling is een dilemma, moet ik dit nu beschouwen als een droom of is het onze ergste nachtmerrie? De doos van Pandora van de technologie is geopend.

Deze performance zet mij aan tot nadenken. Wat brengt ons de technologie van zoom interface, als we niet meer fysiek met elkaar kunnen communiceren?

Bij binnenkomst is de zaal donker en op het podium is alleen een klein lichtgevend masker te zien. De muziek gaat aan en ik word meegenomen naar een andere wereld, een wereld van zoom interface zonder fysieke aanwezigheid. Door het zoemende geluid lijkt het even of ik op een andere planeet ben.

Na een tijdje gaan de lampen aan en transformeert het kleine masker naar een echte performer. De muziek gaat over in een aangenamere sound en een conversatie tussen de performer op het podium en Royce Ng begint.

Royce wordt afgebeeld in een gordijn van rook. Is hij er nu wel of niet? De informatieve stof uit het beginstuk wordt nu in de praktijk gebracht door een vraaggesprek die mij tot nadenken zet. Ik wordt meegenomen in een hallucinerende trip van geluid, licht en gedachten van de regisseur.

Het licht vervormd en de projectie van Royce Ng verandert in een mooi warm rood-geel licht, vormeloos als in een droom lost het op. De grenzen vervagen zelfs zover dat de projectie van het gezicht in het lichaam van de performer verdwijnt. De rollen draaien om en ze smelten tot één geheel.

De muziek tijdens de voorstelling is vrij dreigend, waardoor het een beetje een donker randje heeft, maar het geeft wel het gevoel van een droom. Alsof ik in een andere wereld terecht was gekomen.